Ένα βιβλίο γεμάτοτρυφερότητα,που αντικατοπτριζει την τρυφερότητα της ψυχής της στγγραφέως.Ένα βιβλίο που θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ύμνο στον πραγματικό έρωτα και την αληθινή αγάπη σε όλες τις μορφές της.
Φυσικά ένας τρυφερός άνθρωπος σαν την Αλίκη Οικονόμου - Γιωτάκου δεν θα μπορούσε με τον δεξιοτεχνικό της τρόπο να μην περάσει και όμορφα μηνύματα ώστε διαβάζοντας το βιβλίο να μη σε βάλει σε σκέψεις.Μέσα από την ιστορία της γιατρού Λουίζας Αδελίδου,του Μάρκου ( του μεγάλου έρωτα της ζωής της ),της Εύης ( που είναι φίλη και στήριγμα της Λουίζας ),του Νίκου,του Σπύρου,παρακολουθούμε μία παράσταση,εάν μπορούσαμε να πούμε σε μία νοητή θεατρική σκηνή της ζωής όπου οι ήρωες και οι αντιήρωες ( όπως λέει και στο οπισθόφυλλο ),καλούνται να παίξουν τους ρόλους τους και να έλθουν αντιμέτωποι με τις ευθύνες τους.
Η ιστορία ενδιαφέρουσα καλογραμμένη καιμε πολλές αλήθειες που ομολογώ με συγκίνησαν,όπως στην σελίδα 59 που αρχίζει η ζωή της Λουίζας με την επιτυχία της στην Ιατρική Αθηνών: << Η νέα ζωή απλώνεται μπροστά της.Το μεγάλο της όνειρο γίνεται πραγματικότητα.
Ιατρική!Φαντάζεται τον εαυτό της με την άσπρη μπλούζα να περνά από θάλαμο σε θάλαμο και να σκορπά την αγάπη.Την καλοσύνη.Το γλυκό της βλέμμα να δίνει.Πονεμένοι οι άνθρωποι μέσα εκεί.Βαριές αρρώστιες,ανίατες,που σημαδεύουν τα πρόσωπά τους άγρια από τον πόνο.Και δίπλα,η μάνα ή η αδελφή.Μέσα τους,γύρω τους,περπατά ο πόνος,η φρίκη.Μόνιμος συνοδός σε ψυχές που υποφέρουν με έναν πόνο τυραννικό,βασανιστικό.Και η αγωνία για το τι θα γίνει,αναπάντητη.Ο φόβος σκιάζει τα πρόσωπά τους.Αυτούς όλους να βοηθήσει σκέφτεται.Αυτούς όλους να περιβάλει με την αγάπη τηςσχεδιάζει.Θεικό το έργο της.Οραματίζεται.Ετοιμάζεται ψυχικά για το σπουδαίο εργο.Γιατρός!Σοβαρό το έργο της.Για τον άρρωστο,ο ίδιος ο Θεός.Για τον κόσμο όλων των πονεμένων,η καταφυγή!Εκεί πρέπει να δώσει τις δυνάμεις της.Γιατί γιατρός σημαίνει προσφορά και θυσία.Σημαίνει ξεχνώ τον εαυτό μου και στρέφομαι στον άλλον και του μιλώ,τον περιποιούμαι,τον νιώθω δικό΄μου άνθρωπο.Αυτό είναι το έργο των γιατρών και αυτό κάνουν νύχτα και μέρα ή αυτό πρέπει να κάνουν...>>
Όμως και τα λόγια της μητέρας της Εύης, (καθώς τα σκέπτεται την ώρα που πάει να κάνει ένα μεγάλο
λαθος ),πόσο τρυφερά,αληθινά και με ουσία για τις αξίες της ζωής στην σελίδα 133:<< Στη ζωή πρέπει να μάθεις να διαλέγεις το καλό από το μη καλό.Σκέψου ένα βοτανολόγο που περπατάει σε ένα λιβάδι με πόση προσοχή ξεδιαλέγει τα λουλούδια,τα βότανα.Τι του ταιριάζει;Τι τον ενδιαφέρει;Διαλέγει,κρατά.Πετάει ό,τι δεν του είναι ωφέλιμο.Έτσι κι εσύ!Πάντα να διαλέγεις.Πάντα να έχειςόραμα που να κατευθύνει την πορεία της ζωής σου θετικά και όμορφα.Προχώρα τίμια και θα δεις.Όλα θα πάνε καλά.Σκέψου εμένα!Χωρίς πατέρα σε μεγάλωσα κι όμως έγινες σπουδαίο κορίτσι.Η φτώχεια ξεπερνιέται,η κακή συμπεριφορά δεν ξεπερνιέται!Αυτή σε ακολουθεί και σε ελέγχει.Να το θυμάσαι πάντοτε αυτό.Να θυμάσαι εμένα!>>
Νόμισε πως δίπλα της ήταν η μάνα της,σκληρή κι αποφασιστική,και της τα έλεγε όλα αυτά,σαν να ήξερε τι πήγαινε να κάνει η κόρη της.>>
Αλλά και όταν ο Νίκος μιλά με την Τζίνα,την φίλη της Εύης,μετά το αυτοκινητιστικό ατύχημά της,πόσο αληθινά,στην σελίδα 177: <<Λυπήθηκα υπερβολικά >>,είπε η Τζίνα, << όταν έμαθα για το ατύχημα της Εύης.Ομίχλη σκέπασε την καρδιά μου.Ομίχλη βαριά.Ήρθε τόσο απότομα το κακό.Από τη μια στιγμή στην άλλη >>.
<< Ναι,έτσι είναι,Τζίνα.Ήρθε απότομα το κακό >>,επανέλαβε ο Νίκος σαν να έψαχνε κάποια δικαιολογία για τον εαυτό του.
<<Και ξέρεις ποιο είναι το λάθος μας; >.συνέχισε η Τζίνα.<< Νομίζουμε ότι η ζωή είναι αμετάβλητη.Από τη στιγμή που παίρνουμε ένα δρόμο πιστεύουμε ότι θα τον διανύσουμε ως το τέλος με τον ίδιο τρόπο.Χωρίς μεταβολές.Κι εκεί ξεγελιόμαστε,γιατί η ζωή είναι κύκλος.Η μοίρα έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς.Κι εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά,εκεί ακριβώς αλλάζουν όλα με ταχύτητα ριπής ανέμου.Ανατρέπονται τα πάντα και μένεις να τα κοιτάς χωρίς να μπορείςνα παρέμβεις >>.
Και για να μην κουράσω περισσότερο,ν αναφερθώ μόνο στα λόγια της Λουίζας στον Σπύρο (καθώς του εξηγεί πως θέλει να βοηθήσει την μητέρα του ),που με συγκίνησαν βαθιά στην σελίδα 318: << Το πιστεύω,Σπύρο.Το πιστεύω και θα το πετύχω!Και πάντα με γνώμονα την αγάπη.Αυτή είναι που λείπει τώρα στη μητέρα σου.Κι ύστερα,τη βασανίζει αδυσώπητα η δολοφονία του πατέρα σου.Νομίζεις ότι όλα αυτά τα έχει θάψει κάπου και έχει ηρεμήσει;Όχι!Ό,τι κακό κάνουμε μένει γραμμένο σταθερά μέσα μας και συχνά πυκνά ξυπνά καιμας παιδεύει.Ο άνθρωπος εκμηδενίζεται στη σκέψη των αξιόποινων πράξεών του και όσο κι αν θέλει να ξεφύγει απ αυτές,οι ίδιες έρχονται και τον κάνουν να αισθάνεται την οδυνηρή θέση του που τον περιφέρει σαν μπαλόνι φουσκωμένο πότε εδώ και πότε εκεί.Λοιπόν,θα προσπαθήσω να τα ξεπεράσω όλα αυτά και θα πορευθώ με βάση την αγάπη.Γιατί το να αγαπάς σημαίνει ότι μπορείς να δεις και να αισθανθείς τον πόνο και τη δυστυχία του άλλου.Μπορείς να αποδράσεις από τον εαυτό σου και να αντικρίσεις τον άλλον με ρίγος ιερό,με σεβασμό και τρόμο.Γιατί θα ξέρεις ότι από τη δική σου συμπεριφορά κρίνεται η ζωή και η μοίρα του.Αυτό θα κάνω.Και το ξέρω,το καταλαβαίνω.Ό,τι θα σπείρω με αγάπη θα το κερδίσω...με πολύ καλή σοδειά.Τι λες,θα πετύχω;>>
Συγχαρητήρια στην Αλίκη Οικονόμου - Γιωτάκου για το πολύ καλό βιβλίο που έγραψε το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβαστεί απ όλους,γιατί σίγουρα εκτός από το υπέροχο ταξίδι που θα κάνει κάποιος διαβάζοντάς το,σίγουρα θα τον κάνει να δει την ζωή και από άλλη οπτική γωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου