ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΥΜΝΟΥΝ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ!

Επιμέλια: Ευα Νάτση

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η 8^η Μαρτίου. Κατά τη γνώμη μου κάθε μέρα θα έπρεπε να είναι η ημέρα της. Μια φορά το χρόνο, όμως... την τιμούμε! Τιμή, λοιπόν, στη γυναίκα μάνα, στη γυναίκα σύζυγο, κόρη, φίλη, αδερφή, στην Ελληνίδα γυναίκα, στη γυναίκα του κόσμου! Έστω... και για μια μέρα το χρόνο. Η ημέρα, λοιπόν, της Γυναίκας που εργάζεται, της Γυναίκας που παλεύει, της Γυναίκας που διεκδικεί, της Γυναίκας που ονειρεύεται ελπίζει κι ερωτεύεται, της Γυναίκας μητέρας. Ναι, της Γυναίκας με Γ κεφαλαίο!

Με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, εμπνεύστηκα και ζήτησα αποκλείστηκα από άντρες συγγραφείς να γράψουν κάτι για την γυναίκα! Είτε απόσπασμα από βιβλίο τους που να απευθύνεται σε γυναίκα ή κάποιο κείμενο αφιερωμένο στη γυναίκα! Πραγματικά η συμμέτοχη τους με συγκίνησε!

Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όλους από καρδίας για την ανταπόκριση στο κάλεσμα μου!

Γυναίκες όλου του πλανήτη, ΕΝΑ ΛΕΥΚΩΜΑ ΠΟΥ ΥΜΝΕΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΕΣΑΣ, βγαλμένη μέσα από την ψύχη και την πένα υπέροχων αντρών! 

Νεκτάριος Ανυφαντάκης  

Και χτίζει ο Θεός γκρεμούς και φαράγγια!!!

Απλώνει θάλασσες απέραντες και βουνά ως επάνω ριζώνει!!!

Δέντρα και καταπράσινα λιβάδια με καταρράκτες πανύψηλους να πέφτουν με ορμή και στο ανελέητο χτύπημα τούς να τρέμει η φύση από τήν οχλαγωγία!!!

Αέρας φωτιά νερό τα στοιχειά της φύσης να τη χτυπούν απ'ακρη σε άκρη!!!

Κόλαση να γίνεται ο Παράδεισος και το αντίστροφο!!!

Θεοί και δαίμονες να παλεύουν για μια θέση κυρίαρχη!!!

Και ξεπροβάλλει η ανωτέρα δύναμη επί Γης!!!

Παρουσιάζεται και υποκλίνονται τα πάντα στο πέρασμά της και γονατίζουν τα πάντα στήν παρουσία της!!!

Βράχος και χώμα, νερό και φωτιά, κόλαση και παράδεισος, αγάπη και πόνος!!!

Ολα σε ένα...σε μία ΓΥΝΑΊΚΑ!!!

"Η ανωτέρα δύναμη επί Γης"

Δημήτρης Νομικός

Γυναίκες! 
Πλάσματα της μοίρας! 

Γυναίκα-μάνα! 
Η οδηγήτρια του μέλλοντος της ανθρωπότητας! 
Από τα στήθια της βυζαίνει το αύριο του πλανήτη. 
 
Γυναίκα-σύζυγος! 
Η πλανεύτρα του μέλλοντος της ατομικότητας! 
Από τη θέλησή της θα καταλήξει ένας άντρας ή στον παράδεισο ή στην κόλαση. 

Γυναίκα-φίλη! 
Ο άνθρωπος της κάθε στιγμής! 
Η πηγή της διαισθητικής απάντησης στα λογικά μας αδιέξοδα. 

Γυναίκα-νοικοκυρά! 
Η ομορφιά της κάθε φωλιάς! 
Από τα χέρια της εξαρτάτε η ζεστασιά και το απάγκιο μας. 

Γυναίκα-δουλευτής! 
Ο απασχολούμενος του εικοσιτετραώρου! 
Το άτομο της κάθε στιγμής, σε κάθε ημέρα. 

Γυναίκα-γυναίκα! 
Το απόλυτο θηλυκό. 
Η μήτρα κάθε πολέμου, η μούσα της καλλιτεχνίας, η σκιά του κάθε ηγέτη, η κολώνα του κάθε σπιτικού. 

Γυναίκες! 
Σας ευγνωμονούμε. 
Χρόνια σας πολλά.

Δημήτρης Μακρυγιάννης

Αγαπημένη μου γυναίκα, μητέρα, φίλη, θυγατέρα. Λυπάμαι που δεν μπορώ να βρω καταλληλότερη λέξη για την προσφώνησή σου, είμαι όμως σίγουρος ότι όλοι είναι σε θέση να καταλάβουν ότι οι λέξεις δεν μπορούν πάντα να δώσουν τα απαράμιλλα συναισθήματα που γεννά η παρουσία σου στη ζωή μας. Ούτε μια στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ το τι και πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς εσένα αγαπημένη μου. Κάθε δική σου απουσία ταυτίζεται με την έλλειψη του φωτός, με την έλλειψη του οξυγόνου, της αναγέννησης, της αναπαραγωγής, της ύπαρξής μας στο διηνεκές. Κάθε φορά που η μορφή σου αγκαλιάζει το βλέμμα μου και η ανάσα σου ζεσταίνει την ψυχή μου, νοιώθω το άγγιγμά σου να επαναφορτίζει τον κόσμο μου δίνοντας νόημα και αξίες στην πορεία μου, στολίζοντας με ξεχωριστή ομορφιά τα γιατί και τα διότι της καθημερινότητάς μου. Αγαπημένη μου γυναίκα, μητέρα, φίλη, θυγατέρα. Σήμερα 8 Μαρτίου, που κατάφερες μετά από τόσους αιώνες, να επιβάλλεις την παγκόσμια ημέρα της γιορτής σου, εύχομαι να παραμείνεις αδούλωτη κι ανέγγιχτη στο ύψος που επιβάλλει πλέον επισήμως η αποδοχή σου, ως ισότιμο, αν όχι κορυφαίο πλάσμα, ως πηγή ζωής, στοργής κι αμόλυντης αγάπης.

Michael Spengos

Η τέχνη είναι γένους θηλυκού.  

Για πολλούς ο 20ος αιώνας είναι ο αιώνας που ο άνθρωπος ανακαλύπτει τη «γυναίκα».  Τουλάχιστον στο δυτικό λεγόμενο κόσμο, η κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση της γυναίκας κάνει άλματα προόδου και δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι συλλογικά σε αυτούς τους τομείς είναι σαν η γυναίκα να βγαίνει απ’ το σκοτάδι στο φως. Οτιδήποτε γεννιέται μοιραία θα μεγαλώσει συνεπώς ο 21ος αιώνας, ο αιώνας που διανύουμε, είναι σίγουρα ο αιώνας των γυναικών. Είμαι αισιόδοξος ότι μόνο γι’ αυτό θα είναι ένας καλύτερος αιώνας.  Αυτά σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο.  Γιατί η γυναίκα ήταν παρούσα σε όλες τις φάσεις της ανθρώπινης πνευματικής δημιουργίας.  Λιγότερο ως δημιουργός- εξ αιτίας βεβαίως των κοινωνικών συνθηκών που αναφέραμε-και περισσότερο ως μούσα, ως κινητήριος δύναμη.  Μια δύναμη όμως συνυφασμένη με την ίδια την ύπαρξη της τέχνης.  Εκ των ουκ άνευ, για να δανειστώ έναν πολιτικό όρο ή πιο απλά  Nowomannoart, για να παραφράσω τους στίχους του Bob Marley, «Όχι γυναίκα , όχι τέχνη».  Αρέσκομαι να λέω ότι η λογοτεχνία βάζει χρώμα στην ζωή μου.  Όπως και οι γυναίκες.  Μα, ακριβώς για αυτό , γιατί είναι, όπως κάθε τέχνη, γένους θηλυκού.  

Θεόφιλος Γιαννόπουλος

Γυναίκα

Γυναίκα

με τα μαλλιά που μυρίζουνε έρωτα

και χείλη που στάζουν σιωπή

άφησε να δω τις εικόνες εκείνες

που κρύβεις μέσα στα δυο σου μάτια

Άκουσε με

τρύγησα όνειρα για να σε βρω

μες από σύννεφα κι από Φεγγάρια

κι η μισή ομορφιά που πόθησα ήταν Ουρανός

και η υπόλοιπη εσύ, μες στη καρδιά μου

Μη φοβάσαι

κλείσε τα βλέφαρα, σβήσε μου το φως

καμία πληγή σου να μην αντικρίσω

πάψε ν’ ανασαίνεις μ’ οτιδήποτε παλιό

το παρελθόν σου σήμερα έχει τελειώσει

Μη τρομάξεις

θέλω μονάχα ν’ αγγίξω τους γυμνούς σου ώμους

να σκαρφαλώσω πιο πάνω απ’ το λαιμό σου

κι απ’ την κορφή των λογισμών σου

να κυλίσω σαν δάκρυ σ’ όλο σου το κορμί

Κι ύστερα

σαν μπω στις μοναχικές σου σκέψεις

την ψυχή μου πλάι σου θ’ ακουμπήσω

να σου δείξω ότι από παλιά σε περίμενα

τα όνειρά μου ομολογώντας δίχως φόβο

Κι αργά

πριν η νύχτα ολότελα ξημερώσει

και σαν παιδί ευάλωτος θα νιώθω

θα κλάψω αυθόρμητα για να ελευθερωθώ

πριν ήσυχος σου πω πως σ’ αγαπώ…

Στέλιος Στυλιανού

Είναι γνωστό ότι σε όλα μου τα μυθιστορήματα, το κεντρικό πρόσωπό, ο ήρωάς μου, είναι πάντα γυναίκα... Για μένα η γυναίκα είναι λατρεία. Είναι η μάνα, η φίλη, η σύζυγος και η σύντροφος... Συνεχώς γράφω και λέω για την γυναίκα: "Γυναίκα εσύ που είσαι πλάσμα απίστευτο, Στους αιώνες σε έμαθαν πως ο έρωτας είναι μια μάχη. Ένα πόλεμος που τελικά ο πιο ευάλωτος μένει λεηλατημένος"... Δυστυχώς αυτό είναι μια αλήθεια και τουλάχιστον στα πιο πολλά κράτη η γυναίκα ταλαιπωρείται και βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα κι αυτό οπωσδήποτε θα πρέπει να αλλάξει και η γυναίκα που δίνει τη ζωή και θυσιάζεται θα πρέπει πλέον να Θεοποιηθεί!!!!!

Μάκης Ρουσουμάνης

Μοναχική γυναίκα γέλασε

σε πείσμα των καιρών,

που σε θέλει, μάνα, κοκέτα, νοικοκυρά, πιστή και ανάφτρα.

Δέιξε το ύψος σου

στους δυνατούς του κόσμου.

Χάρισε στον εαυτό σου, εσένα.

Δώσε στη Χάρι σου

εκείνο που πραγματικά αναζητά η ψυχή σου.

Γέλασε, έρημη και δυστυχισμένη μήτρα.

Μόνο τότε θα βρεις γαληνη στους δύσβατους καιρούς

που πρέπει να δείχνεις ευτυχισμένη.

Μόνο, όταν δεις μέσα σου θα νιώσεις αρμονία

και θα δεις το φως.

Δέξου τα δικά σου θέλω ακόμη και αν μείνεις μόνη.

Ολομόναχη.

Γρηγόρης Τριγλίδης

Γλυκιά, Θηλυκιά Ψυχή

Αν ποτέ η γλύκα,

Είχε μια μοναδική πηγή κάπου στο σύμπαν,

Σίγουρα θα διαθλάται

Στις καρδιές,

Όλων των γυναικών ανά το κόσμο,

Με αποτέλεσμα,

Να ερμηνεύεται με,

Διαφορετικό τρόπο από την κάθε μια ξεχωριστά

Και όλο αυτό να τις κάνει μοναδικές.

Αφιερωμένο, στις κυρίες από το σύλλογο "Το ράφι της αγάπης", μια και το εμπνεύστηκα κοιτάζοντας μια τους φωτογραφία, αλλά και σε όλες τις γυναίκες αυτού το του κόσμου.

Kostas Krommydas

Μητέρα, κόρη, αδελφή, φίλη, γυναίκα σε ευχαριστούμε!

Είχα και έχω την τύχη να περιστοιχίζομαι από γυναίκες που δεν τσιγκουνεύτηκαν την αγάπη τους και την φροντίδα τους. Για έναν άνδρα, η γυναίκα είναι ο μεγαλύτερος σταθμός αλλά και προορισμός στη ζωή του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις θυσίες της μητέρας μου για όλους μας. Την φροντίδα και την αγάπη με την οποία με περιέβαλαν οι δύο μου αδερφές. Το πόσο άλλαξε η ζωή μου προς το καλύτερο με το γάμο μου, αλλά και μετά τη γέννηση της κόρης μας. Ζω σε ένα σπίτι με δύο γυναίκες και μια θηλυκιά σκυλίτσα. Ζω λοιπόν στο πετσί μου καθημερινά τη συμβίωση με το «θηλυκό». Νομίζω πως ότι και να πω για τη «γυναίκα» θα είναι λίγο. Μας φέρνει στη ζωή, μας μεγαλώνει, μας αγαπά, μας ερωτεύεται, μας λατρεύει... Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο το ότι έχω γεννηθεί στις 8 Μαρτίου, αλλά χαίρομαι πολύ που την ημέρα των γενεθλίων μου γιορτάζω διπλά. Μία για εμένα και μία για τις γυναίκες που τόσο έχουν καθορίσει τις ζωές όλων των ανδρών.

Σας ευχαριστούμε που μας αντέχετε, αλλά και που μας προσέχετε.

Πασχάλης Πράντζιος

«Της έκοψαν τη γλώσσα, επειδή μίλησε σε άντρα».

Τίτλος άρθρου σε εφημερίδα, 21^ος αιώνας, Αφγανιστάν.

Η Παγκόσμια ημέρα γυναίκας δεν είναι μέρα γιορτής, ευκαιρία για beaute και βραδινή έξοδο, ούτε αφορμή για να εκφράσουν οι άντρες την αγάπη τους στο ωραίο φύλο. Από τη στιγμή που μυριάδες γυναίκες σ’ όλο τον πλανήτη βιώνουν τον εξευτελισμό, τη βαρβαρότητα της κλειτοριδεκτομής, τον βάναυσο θρησκευτικό φανατισμό που καθιστά τη γέννηση της γυναίκας κατάρα, τις διακρίσεις στον κοινωνικό τομέα και τη σεξουαλική βία, η 8^η Μαρτίου έχει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Από τη στιγμή που ο ρατσισμός που υπέστη το γυναικείο φύλο στο πέρασμα των αιώνων, ξεπερνά και αυτόν της μαύρης φυλής, στηρίζουμε τις γυναίκες με κάθε τρόπο και αντιστεκόμαστε στην ανοησία μιας γιορτής που μεταμορφώνει τη γυναίκα σε κλόουν, που τη θέλει χαρούμενη, γιατί της προσφέρουν λουλούδια και της επιτρέπουν, αφού περατώσει όλες τις υποχρεώσεις της ως σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη και νοικοκυρά, να βγει και να ξενυχτήσει με τις φίλες της, παριστάνοντας όλες μαζί τις ελεύθερες!

Γυναίκες, αντισταθείτε στην εικόνα που έχτισαν οι άλλοι για σας! Δεν χρειάζεται να πάτε στο κομμωτήριο, για να γίνετε όμορφες για τη βραδινή σας έξοδο. Είστε όμορφες, γιατί γεννηθήκατε γυναίκες! Κι επειδή δεν έχουμε από τη μια μεριά την τέχνη και από την άλλη τη ζωή –ζωή και τέχνη συνυπάρχουν- αν θέλετε να γιορτάσετε τη μέρα, διαβάστε ένα από τα παρακάτω βιβλία:

Ντουιγκού Ασένα, Μια γυναίκα χωρίς όνομα

Σιμόν Ντε Μποβουάρ, Το δεύτερο φύλο

Κολέτ Ντόουλινγκ, Το σύνδρομο της σταχτοπούτας

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Η Φόνισσα

Λιλή Ζωγράφου, Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα

Μ. Καραγάτσης, Η Μεγάλη Χίμαιρα

Γιάννης Καλπούζος

Κάθε γυναίκα, γιαγιά, μάνα, αδελφή, ερωμένη, σύζυγος, φίλη, ακόμη και μια ωραία φευγαλέα παρουσία στον δρόμο ή οπουδήποτε αλλού, εισχωρεί στη ζωή των αντρών και αναμφίβολα την μπολιάζει, λιγότερο, περισσότερο ή καταλυτικά, με το θηλυκό άρωμα της ζωής.

(Γιάννης Καλπούζος, απόσπασμα από το μυθιστόρημα "σέρρα-Η ψυχή του Πόντου")

Νίκος Βιτωλιώτης

Πριν από μερικά χρόνια, γυρνώντας με το πλοίο απ’ την Κέρκυρα, έπιασα κουβέντα μ’ έναν ευχάριστο τύπο γύρω στα πενήντα που μου δήλωσε πυροσβέστης. Έξω απ’ το παράθυρο, διακρίνονταν οι ακτές της Ηπείρου και ξεκίνησε να μου λέει για το 2002, τότε που οι πυρκαγιές είχαν ξεκινήσει απ’ την άλλη πλευρά των συνόρων κι είχαν περάσει στη χώρα μας, απειλώντας τα πάντα. «Δυο βδομάδες ήμασταν έξω, δεκάδες οχήματα, εκατοντάδες άνθρωποι και παλεύαμε με τις φλόγες. Όταν τελείωνε η βάρδια μας, ξεκουραζόμασταν αποκαμωμένοι στο στρατηγείο μας που ‘χε στηθεί ενάμισι χιλιόμετρο έξω από ‘να χωριό. Όσες φορές ήμουν εκεί για μεσημέρι, είχα δει να ‘ρχεται μια γιαγιούλα, μαυροντυμένη και καμπουριασμένη απ’ τα χρόνια – θα ‘ταν πάνω από ογδόντα – που μας έφερνε ζυμωτό ψωμί, αυγά, φρούτα, ό,τι είχε. Τη ρώτησα μια μέρα: “δεν κουράζεσαι γιαγιά να κάνεις τόσο δρόμο μες τη ζέστη;” κι εκείνη μου απάντησε: “Όταν γίνηκε ο πόλεμος του ’40, μες το καταχείμωνο, κοριτσάκι ακόμα, μαζί με τη γιαγιά μου και τη μάνα μου, κόβαμε στην πλάτη κασόνια με πυρομαχικά και μες’ από γιδόστρατα, τ’ ανεβάζαμε στα παλληκάρια που πολεμάγανε στην πρώτη γραμμή. Σήμερα ‘σεις εδώ που πολεμάτε μ’ έναν άλλον εχθρό, τι θαρρούσες, θα σας άφηνα έτσι, δίπλα απ’ το σπίτι μου, εσάς που ‘χετε τόσες μέρες να δείτε το δικό σας;”. Σηκώθηκα βουρκωμένος και της φίλησα το χέρι, εκείνη με σταύρωσε δίνοντάς μου την ευχή της κι έφυγε».

Αυτή την αληθινή ιστορία σας μεταφέρω σήμερα, με την ευκαιρία της γιορτής της γυναίκας, μαζί μ’ ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σ’ όλες εσάς, μάνες αδελφές, γυναίκες και κόρες που μας φροντίζετε και μας αγαπάτε. 
Χρόνια πολλά και να ‘στε πάντα καλά.

Νίκος Ιατρού

Το πρόσωπό μου καλυμμένο με σκόνη. Το κορμί μου καλυμμένο με σκόνη. Απομακρύνομαι από την είσοδο της σπηλιάς. Κάνω λίγα βήματα πριν σταματήσω στο σημείο όπου ο βράχος συναντά τη θάλασσα. Περιμένω - όσο ο χρόνος μου το επιτρέπει-, πριν κάνω ένα μικρό άλμα μπροστά κι αφήσω το σώμα μου να βυθιστεί στο νερό. Αναδύομαι στο ίδιο σημείο, εκεί όπου η σκόνη έχει αφήσει στην επιφάνεια της θάλασσας το λευκό της σημάδι. Επιστρέφω στην άκρη του βράχου. Καθαρός. Ο αέρας παίρνει την υγρασία από το δέρμα μου. Γυρνώ προς την είσοδο της σπηλιάς και ξεκινώ. Ακολουθώ τη γνωστή διαδρομή. Αφήνω πίσω μου υγρά αποτυπώματα. Ανεβαίνω αργά. Οι βράχοι κάτω από τα πόδια μου. Σταματώ μπροστά στην είσοδο. Ο ήλιος καίει την πλάτη μου. Προχωρώ στο ημίφως. Το φως μένει πίσω μου όσο βυθίζομαι ξανά στη γη. Πρώτα ακούω τα βήματά τους. Ξαφνικά τις βλέπω. Η μικρή με αντιλαμβάνεται πρώτη. Με κοιτάει χαμογελαστή και τρέχει να κρυφτεί. Ακούω το γέλιο της που χάνεται στο σκοτάδι. Η γυναίκα δεν την ακολουθεί. Γυρνά προς το μέρος μου και με περιμένει. Δεν βιάζομαι να βρεθώ κοντά της. Έχουμε όλο το χρόνο δικό μας. Όταν την φτάνω κλείνει το δεξί μου χέρι στα χέρια της. Ακουμπά την παλάμη μου στο κέντρο του στήθους της. Αντιγράφω την κίνησή της. 

(Απόσπασμα από τη Νουβέλα «Σκόνη στο πρόσωπο» Εκδόσεις Ιωλκός)

Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Εξουθενωμένη πλέον, έκατσε στον μεγάλο καναπέ του σαλονιού . Επιτέλους, μόνη . Τα παιδιά έπεσαν για ύπνο και οι δουλειές του σπιτιού είχαν τελειώσει . Κοίταξε την θέση δίπλα της . Άδεια . Άδεια, εδώ και λίγο καιρό . Της είχε πει « Δεν αντέχω άλλο! Δεν είναι αυτό ζωή! Θέλω την ελευθερία μου» και του τη χάρισε . Όσο και να την πονούσε , το έκανε. Διερωτήθηκε τότε, πόσους ρόλους έχει την υποχρέωση να παίζει στην ζωή της . Της μητέρας , της εργαζόμενης, της συζύγου, της ερωμένης, της νοικοκυράς, της ψυχολόγου. Θα έπρεπε πάντα να καταλαβαίνει , να νιώθει , να υποστηρίζει , να βοηθάει όλους όσους αγαπάει και κανένας να μην είναι ποτέ εκεί για την ίδια . Για κάθε άνθρωπο δίπλα της και ένας διαφορετικός ρόλος που έπρεπε να ανταποκριθεί , όσο πιο πιστά μπορούσε . Η συσσωρευμένη στεναχώρια πίεσε ένα δάκρυ και το ανάγκασε να κυλήσει στο μάγουλό της . Τί κι αν ήταν δυνατή ; Τώρα ήταν μόνη και μπορούσε . Πρέπει να μπορεί, οφείλει να αντέχει. Θυμήθηκε κάτι που της έλεγε η μητέρα της . « Παιδί μου, όλοι είναι άνθρωποι και έχουν τα ίδια δικαιώματα! Όλοι εκτός… από τη γυναίκα . Αυτή θα πρέπει να είναι κάτι παραπάνω για να μπορέσει να επιβιώσει» . Τότε δεν καταλάβαινε τι εννοούσε . Έπρεπε να τη χάσει για να μάθει τι ήθελε να της πει …

Απόσπασμα από «Πιάτσα Ονείρων»

Μακαρίου Βασίλης

Τι κι αν πολέμησαν και μείωσαν το όνομα σου. Τι κι αν πολέμησαν για το ίδιο σου το όνομα. Τι κι αν αυτό συνέβη, επειδή εσύ το επιδίωξες, επειδή εσύ επέτρεψες να εξελιχθεί, γνωρίζοντας μάλιστα πως βάλει και κατά της ύπαρξης σου. Εσύ όμως, κατέχεις το σώμα που αντικατοπτρίζει το σύμπαν της τελικής μάχης, μιας μάχης που αφορά τη συνέχισή της ίδιας της ύπαρξης όλων μας. Ακόμη και όταν η ψυχή σου ταλανίζεται στα άκρα της ισορροπίας της, εσύ δεν ξεχνάς πως για όπλο σου κατέχεις την ικανή δύναμη αρμονίας εκείνη, που μπορεί να υποτάξει κάθε ανούσια ξενόφερτο υλιστικό σκουπίδι. Κρύβεσαι πίσω από κάθε ζωντανό χαμόγελο του πλανήτη. Είσαι η αιτία που η φλόγα της αγάπης παραμένει άσβεστη στους αιώνες. Είσαι η Ερωμένη, η Σύζυγος, η Φίλη, η Μάνα. Ρόλοι που σου αναλογούν. Ρόλοι που η ίδια η φύση σου παρέδωσε και η φύση ως γνωστόν διαγράφει πάντοτε τις λανθάνουσες επιλογές της. Εσύ όμως παραμένεις υπαρκτή και αυτό αποδεικνύει το ρόλο της υπόστασης που έχεις επωμισθεί. Είσαι το λάθος που λατρέψαμε όλοι. Είσαι το σωστό, που ανά-γεννηθήκαμε όλοι μέσα του. Είσαι τα πάντα της ζωής. Είσαι το πλάσμα που ανήκει στο τάγμα των δημιουργών μας. Είσαι εσύ, η Γυναίκα, η ομορφότερη πολυπλοκότητα των ίδιων μας των επίλογων.

Γιώργος Τζιτζικάκης

«Όσα γυρεύει κάποιος να καταλάβει και να εξηγήσει για μια γυναίκα, τα βρίσκει απλά και μόνο νιώθοντάς την, εξετάζοντας τους πόνους και τις αλήθειες της.

Χρόνια πολλά σε όλες τις ηλιαχτίδες της γης»

Γιώργος Γιάντας

...η ψιλόλιγνη λεύκα είχε αρχίσει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα κορίτσια. Ενώ οι περισσότερες συμμαθήτριες έπαιρναν κάποια κιλά στα στήθη, στους γοφούς ή στην κοιλιά, εκείνης θαρρείς και πέσανε πάνω της τόσο ομοιόμορφα, σαν από μαγικό ραβδάκι, που την παιδική της παρουσία τη μεταμόρφωσε σε μια δροσάτη γυναίκα. Μια νεαρή καλλονή, με μια ιδεατή, εξωτική ομορφιά. Εκείνα τα τρυφερά χρόνια, το μόνο που δε θ’ άλλαζε πάνω της ήταν η φωνή της. Ήτανε μια γλυκιά, μελωδική φωνή, απαλή σαν πέταγμα λιμπελούλας. Μπορεί συχνά να μιλούσε χαμηλόφωνα και σταθερά, μα όποτε κι αν την άκουγες, με τίποτα δε θα την αγνοούσες. Γιατί είχε τέτοια φρεσκάδα το ονειροσκέπαστο πρόσωπό της, που σου γεννούσε τύψεις να μη φερθείς ευγενικά σε μια τέτοια παρουσία. Το βλέμμα της, τότε, ήταν αθώο, μ’ ένα μόνιμα θρονιασμένο ερωτηματικό. Αν την κοίταζες μια φορά, έπειτα γύρευες να την ξανακοιτάξεις...

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αυριο»

Γιώργος Γλυκοφρύδης

Θεωρώ πως οι γυναίκες θα μπορούσαν άνετα να υπάρχουν μόνες τους, χωρίς άνδρες. Αν εξαιρέσουμε το συναισθηματικό κομμάτι, (αν και είναι λάθος ως σκέψη), τότε ακόμη και ως φύση δεν τον έχουν ανάγκη. Ιδίως τώρα πια στον 21ο αιώνα, η αναπαραγωγική διαδικασία, την μόνη που έχει πραγματικά ανάγκη είναι την γυναίκα. Ούτε καν ως παραγωγό σπερματοζωαρίων έχει ανάγκη τον άνδρα. Και το καταπληκτικό είναι πως όλα αυτά ο άνδρας τα γνωρίζει εδώ και αιώνες, όχι τώρα πια στον 21ο αιώνα μ.Χ. που του το λένε ακόμη και τα manual γενετικής. Έτσι λοιπόν, κυρίως από τον Μινωικό πολιτισμό και μετά, με την πλατιά κοινωνική έννοια και όχι απλά διάσπαρτα σε κάποιες φυλές του πλανήτη, η μητριαρχία που ήταν και το λογικό φυσικό επόμενο, έγινε πατριαρχία. Ακόμη κι αν ο άνδρας είναι φυσικά πιο αδύναμος από την γυναίκα, ξεκινώντας από το πλέον γνωστό: ότι ο ανδρικός οργανισμός δεν έχει τις δυνάμεις να επιζήσει μιας γέννας ή να φέρει εις πέρας μία εγκυμοσύνη 9 μηνών, εκείνος, ο άνδρας, καλλιεργώντας συνειδητά ψέματα, είτε μέσο παραμόρφωσης θρησκευτικών κειμένων είτε μέσο παραμόρφωσης ηθών κι εθίμων, έφτιαξε έναν κόσμο όπου η γυναίκα είναι αναγκασμένη να έχει ειδική ημέρα γιορτής, να επονομάζεται αδύναμο φύλο, και ανάλογα την κοινωνία να αντιμετωπίζεται ως ζώο της κατώτερης τροφικής αλυσίδας. Θα περάσουν αιώνες ακόμη για να ανακτήσει η γυναίκα την θέση που η φύση της έχει δώσει ήδη πριν τον homo sapiens. Προς το παρών, στέκει απέναντι σε διάφορους αξύριστους Βάινσταϊν. Απολύτως λεηλατημένη.

Μάριος Καρακατσάνης

Όταν ο άντρας αγαπά μια γυναίκα... 

Για εσένα 

Δεν είμαι αστέρι εκεί ψηλά στον ουρανό για να πραγματοποιήσω όλες τις ευχές σου, μα στα σκοτάδια όταν δε θα με βλέπεις, θα φωτίζω τις νύχτες σου, ώστε να μπορείς να εύχεσαι ακόμα… Δεν έχω φτερά για να πετάξω κάθε φορά που θα νιώθεις μόνη, γι’αυτό θα γίνω σκέψη για να μη νιώσεις ποτέ ξανά μοναξιά… Δεν είμαι Θεός για να σου προσφέρω μονάχα όμορφες στιγμές στη ζωή σου, μα μπορώ να πεθάνω μπροστά στα μάτια σου για να Του πω να σε προσέχει… Ξέρω ότι ποτέ δε θα αναρωτηθείς ΓΙΑΤΙ θα τα έκανα όλα αυτά… Ξέρω όμως πόσο πολύ μπορώ να αγαπήσω εγώ. Και αυτό ναι... Είναι αρκετό.

Παναγιώτης Μαύρος

Τελικά τι είναι η γυναίκα; Ο φύλακας άγγελος που κρατάει τα χαλινάρια του άνδρα και δεν τον αφήνει να αφηνιάσει και να παραδοθεί στα πάθη του; Είναι η συνείδηση και η φωνή της λογικής που τον περιβάλλει με προστατευτικό δίχτυ για να μη γκρεμοτσακιστεί; Η μήπως είναι ο δαίμονας που του τριβελίζει το μυαλό και την ψυχή, τον γοητεύει και τον παρασύρει; Κανένας άντρας δεν μπορεί να καταλάβει τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Μακάρι να ξέραμε τι είμαστε για αυτές. Tonotil του εγώ τους; Lexotanil της καθημερινότητας τους ή απλώς ένα παιχνιδάκι τους; Οι γυναίκες είναι απλά υπέροχες, απίστευτα συγκροτημένες, βαθιά συναισθηματικές, τρομερά γοητευτικές και ερωτεύσιμα ξεχωριστές. Οι γυναίκες είναι μοναδικές και είμαστε τυχεροί που τις έχουμε στη ζωή μας.

Νίκος Τουμαρας

Μια γυναίκα με εξαγνισμένη ψυχή είναι μια αδιαπραγμάτευτη πηγή δύναμης και προσφοράς για φίλους και οικογένεια, ένα παράδειγμα αρετής που εμπιστεύεσαι σε κάθε σου βήμα. Μια πραγματική ηρωίδα που δεν παραπονιέται, υπομένει και επιμένει να διεκδικεί ότι της ανήκει και ανταπεξέρχεται τους πολλαπλούς ρόλους που διαχειρίζεται. Με ευπρέπεια στέκεται πάντα δίπλα σου, όσο μεγαλώνει ξεδιπλώνει περισσότερο τα συναισθήματά της και βελτιώνει τον εαυτό της.

Ένα όμορφο πρόσωπο ακτινοβολεί, ένα καλλίγραμμο κορμί προσελκύει τον κόσμο, αλλά τελικά μια όμορφη ψυχή είναι εκείνη που διαχρονικά αποκτά αξία. Συμμετρία, αναλογία και ενάργεια είναι τα γνωρίσματα του ωραίου κατά τον Αριστοτέλη, ωστόσο τα ιδανικά πρότυπα της ηθικής προσφέρουν την κάθαρση της ψυχής και μας απελευθερώνουν από τα αρνητικά μας πάθη.

Ήρεμη και ευαίσθητη, δυνατή και αποφασιστική δεν κοιτά τη ψεύτικη εικόνα της, αλλά αφιερώνει χρόνο στους ανθρώπους της και ταυτόχρονα επενδύει στην προσωπικότητά της!

Βαγγέλης Μπέκας

Την χάλασαν έγραφε το γράμμα. Την έσφαξαν. Κι αν έσφαζαν γυναίκα στο Σούλι, ο νόμος ήταν παλιός και καθάριος. Όχι μονάχα ένα, μα τέσσερα παλικάρια απ’ τη φάρα του φονιά, να χαλάσεις για να ’ρθει το αίμα στα ίσα.

Ήπια ξανά μονοκοπανιά.

Για μένα η αδερφή μου δεν πέθανε. Δεν την είδα χλωμή, παγωμένη, μ’ ορθάνοιχτα τα μάτια και το λαρύγγι σφαγμένο. Ούτε την είδα στολισμένη νυφούλα να τη χώνουν δυο οργιές μες στη γη κι ο καλόγερος να της λούζει το πρόσωπο με λάδι. Δεν πέθανε. Έφυγε στα ξένα. Πήγε στον κάμπο, κλέφτηκε, μπάρκαρε σε καράβι για τη Βενετιά, φράγκεψε, χάθηκε για πάντα. Αλλά ζούσε.

Αυτά σκεφτόμουν για να στέκομαι στα συγκαλά μου. Έπινα κούπες κούπες τη ρακή κι αντάμωνα το Χάρο σαν να μην ήμουν μονάχα για τραγούδια και γράμματα. Όφειλα να πάρω το αίμα της πίσω. 

Απόσπασμα από το ιστορικό μυθιστόρημα “Μαύρο φυλαχτό” του Βαγγέλη Μπέκα (εκδ. Ψυχογιός)

Γιώργος Γιώτης

Χρόνια πολλά, κοριτσάκι

Το κορίτσι έσφιξε με δύναμη το βιβλίο. Δεν ήθελε να εμπιστευτεί κανέναν. Δεν ήθελε με τίποτα να μοιραστεί όσα ένιωθε. Έκρυψε το δάκρυ τη στιγμή που ο κλόουν ψέλλιζε την ίδια ατάκα. Ήξερε τη συνέχεια. Την είχε διαβάσει την ιστορία πολλές φορές, αλλά λίγο την ένοιαζε.

Έβλεπε τον κλόουν μπροστά της να αγριεύει: «Μη σε δουν που κλαις». Μόνο οι χάρτινοι ήρωες την καταλάβαιναν. Σαν να  την είχε ζήσει την ιστορία. Πολλές φορές.

Σα να μιλούσε ο κλόουν σε κείνη. Τρόμαξε. Κοίταξε γύρω της. Και μετά ξαναγύρισε στο βιβλίο. Μια ρωγμή στην άκρη του δωματίου τράβηξε την προσοχή της.

Πλησίασε, ελπίζοντας πως θα έβλεπε πίσω από τους τοίχους. Όλοι οι χάρτινοι ήρωες μαζί. Της γελούσαν. Και μαζί όσες και όσοι την έκαναν να νιώθει μόνη. «Θα ξαναπροσπαθήσω», έγραψε στην τσαλακωμένη σελίδα. «Θα ξαναπροσπαθήσω κι ας πέσω».

Ξανακοίταξε πίσω από τους τοίχους. Ταμπέλα με τεράστια γράμματα: «Χρόνια πολλά, κοριτσάκι» και πίσω το χαμόγελό τους. Και πιο πίσω οι χάρτινοι ήρωες. Δεν έφευγαν.

Απόσπασμα από (Πιάτσα ονείρων)

Θάνος Κονδύλης

Θεωρώ φόρο τιμής αυτό τα λίγα λόγια σε όσα έχουν προσφέρει οι γυναίκες στον κόσμο τούτον. Το να γράφει κανείς για τη γυναίκα, είναι σαν να γράφει για τη ίδια τη ζωή. Αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες στη ζωή μας, αυτή θα ήταν πολύ ανιαρή. Μερικές ημερομηνίες για να τις θυμόμαστε. Ήταν 8 Μαρτίου 1858 όταν εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη κάνουν μαζική διαμαρτυρία για τις κακές συνθήκες εργασίας, κινητοποίησε που ευνόησε και τους άντρες εργάτες. Από εκεί και μετά το συνδικαλιστικό κίνημα μετά από δεκαετίες θα γιγαντωθεί. Το 1909 στις 8 Μαρτίου γιορτάστηκε η πρώτη διεθνής ημέρα της γυναίκας. Δεν υπάρχει λογοτέχνης και συγγραφέας που να μην έγραψε μια φράση για τη γυναίκα. Πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες βέβαια. Για παράδειγμα ο τραγικός ποιητής του 5ου αιώνα π. Χ. έγραψε ότι «Η γυναίκα οφείλει να είναι ικανή για όλα…». Ο Μέγας Ναπολέων είχε δηλώσει ότι «… μια ωραία γυναίκα αρέσει στα μάτια ενώ μια καλή γυναίκα αρέσει στην καρδιά. Η πρώτη είναι στολίδι, η δεύτερη είναι θησαυρός!». Ο γνωστός λογοτέχνης Νίκος Καζαντζάκης είχε πει: «Τα τετραθέμελα του κόσμου μας είναι το ψωμί, το κρασί, η φωτιά και η γυναίκα». Θα μπορούσα να καταγράψω εκατοντάδες ρήσεις διαφόρων γνωστών και αγνώστων για κάθε πτυχή του θέματος που αφορά τη γυναίκα. Τα δικά μου τα βιβλία, τα περισσότερα εξ αυτών, έχουν ως πρωταγωνίστρια μια ηρωίδα Αλλά δεν αξίζει τον κόπο. Πιο πολύ θα προέτρεπα τον κάθε άντρα λέγοντας: «κοιτάξτε γύρω σας υπάρχουν πάμπολλες γυναίκες. Όλες άνθρωποι έτοιμοι να δώσουν και να δοθούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν».

Χρόνια Πολλά!

Θόδωρος Δεύτος

Λίγες σκέψεις αφιερωμένες στην γυναίκα, με αφορμή τη γιορτή της γυναίκας:

Γυναίκα: Το άλας της γης

Γυναίκα: Του έρωτα και της Δημιουργίας

Γυναίκα: Η Μάνα

Γυναίκα: Η Σύζυγος

Γυναίκα: Η κόρη

Γυναίκα: Η αδελφή

Γυναίκα: Η ερωμένη

Γυναίκα: Η εργαζόμενη

Γυναίκα: Η αγωνίστρια στους Εθνικούς αγώνες

Γυναίκα: Η φίλη

Γυναίκα: Η σύντροφος

Γυναίκα: Η γιαγιά Για όλους αυτούς τους ρόλους και για άλλους τόσους που επωμίζεται καθημερινά, της πρέπει: Σεβασμός, τιμή, θαυμασμός και αγάπη!

Χρόνια πολλά κυρίες μου!!!

Γιώργος Φράγκος

Τι όμορφο σκηνικό που είχε επιλέξει η μοίρα! Μια παραλία ανάμεσα σε δυο θάλασσες, μια μικρή χερσόνησος που όλα τα φαινόμενα έσμιγαν εκεί στην άκρη της. Στεκόσουν ανέμελη, στα πόδια σου τα νερά αναμιγνύονταν ενώ από πάνω σου συγκρούονταν τα σύνορα της ημέρας και της νύχτας. Από την μια μεριά ο πορτοκαλής ουρανός με τον ήλιο που χανόταν και από την άλλη η σκοτεινιά της νύχτας που ερχόταν. Αν δεν το δεις δεν μπορείς να το πιστέψεις, σε μια μόνο ματιά η μέρα και η νύχτα μαζί και εσύ εκεί, να βαφτίζεσαι από τα δύο φαινόμενα του σύμπαντος, να λούζεσαι από το φως και των δυο στιγμών. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να διαλέξω πια βάφτιση σου θα ήθελα, ευτυχώς όμως κανείς δεν μου έθεσε αυτό το δίλημμα. Ωστόσο οι νεράιδες παρέμεναν εκεί και συνέχιζαν να σε ντύνουν με απερίγραπτα χρώματα, με ήλιο και φως, με λάμψη και άστρα, με φεγγάρι και ασήμι, με θάλασσα και γη, με απόλυτη αγάπη!!! Σε πλησίασα και σου είπα δυο στίχους – αυτούς μόνο θυμόμουν άλλωστε – του ποιητή Roy Croft. «Σ’ αγαπώ όχι μόνο γι’ αυτό που είσαι αλλά και γι’ αυτό που είμαι εγώ όταν είσαι μαζί μου». Με φίλησες τρυφερά και αντιλήφθηκα πως ποτέ δεν λες πολλές λέξεις όταν πρέπει να εκφράσεις την αγάπη σου. Τόλμησα και σου είπα αυτήν την σκέψη μου και μου απάντησες: «Αν σε αγαπούσα λιγότερο τότε θα έπρεπε να σου μιλώ περισσότερο». Σε κοίταξα μέσα στα μάτια μαγεμένος από την αλήθεια σου και χάθηκα. Δεν χρειάζεσαι κάτι παραπάνω όταν χάνεσαι μέσα στα μάτια της γυναίκας που είσαι ερωτευμένος.

Απόσπασμα από κάποια διηγήματα μου με τίτλο «Τα Παπούτσια Ενός Τρελού».

Γιάννης Παρασκευόπουλος

Ξάφνου

Σε είδα μπροστά μου μόλις πρωτ’ανοιξα τα μάτια μου

Ήσουν εσύ που μου έδωσες την πρώτη μου πνοή

Ήσουν η μάνα

Με φρόντιζες καθώς μεγάλωνα

Ξενυχτούσες στο προσκεφάλι μου σαν ήμουν άρρωστος

Ήσουν εσύ

Δίπλα μου κοντά μου στα πρώτα ερωτικά μου σκιρτήματα

Ήσουν εσύ που μου δίδαξες τον έρωτα την αγάπη

Ήσουν η ερωμένη

Γνώρισα μαζί σου έναν άλλο κόσμο

Ήσουν εσύ η σύντροφος η γυναίκα το λίκνο της δημιουργίας

Ήσουν εσύ που έφερες στον κόσμο τα παιδιά μου για να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής

Είσαι εσύ που μαζί γερνάμε

Το πρόσωπο που ελπίζω να δω τελευταίο

Το πρόσωπο που την στερνή μου ανάσα θα νιώσει

Ήσουν Είσαι Θα Είσαι

Η μάνα η ερωμένη η σύζυγος

Είσαι η γυναίκα

Κι εγώ ο άντρας

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο σου

Νικόλας Παπανικολόπουλος

Γυναίκα

Παράθυρο με θέα θα ανοίξω
στον τοίχο της ντροπής, για να σε βρω.
Στον κήπο της αγάπης σου θ΄αφήσω
ένα γαρύφαλο κι ένα ξύλινο σταυρό.

Στα παιδικά σου μάτια τα μεγάλα
δεν χορταίνω να κοιτώ τον ουρανό.
Χαρταετό απόψε θα πετάξω
μ΄ ένα μήνυμα να δεις: "Σε αγαπώ!"

Είναι στα χόρτα τα παιδικά παιχνίδια
παλιάς όπου χορτάριασε αυλής,
στέκουν, κοιτάνε πότε μένα πότε σένα
γυρεύουν τη στοργή μίας ψυχής.

Στο ίδιο στήθος π' ανάπνεες παιδάκι
τώρα γυναίκα που ξέρει να αγαπά,
έχεις θαρρώ στο κεφάλι ένα στεφάνι
από αγκάθια και κόκκινα φιλιά.

Μές τις παλάμες σου γράφει η μοίρα
μία λέξη μόνο. Είναι αρκετή.
Την διάβασες και σ΄ έπιασε πλημμύρα
γιατί γνωρίζεις "γυναίκα" τι θα πει.

Θόδορος Παπαθεοδώρου

Ποτέ δεν μου άρεσαν αυτές οι αφιερωμένες μέρες, αυτές οι γιορτές του πατέρα, της μητέρας, της γυναίκας, του παιδιού, της αγκαλιάς, της φιλίας κλπ κλπ.

Και όμως, για την ημέρα της γυναίκας είχα πάντα μία καλή εντύπωση, έτσι ασυναίσθητα, χωρίς να συνειδητοποιώ το γιατί.

Ίσως επειδή μία γυναίκα κάποτε με γέννησε, ίσως επειδή μία γυναίκα κάποτε με αγάπησε, ίσως επειδή μία γυναίκα με τάισε, με μεγάλωσε, με φρόντισε, με γοήτευσε, με απογείωσε, με κατέστρεψε!

 Τι να πρωτοπεί κανείς για την γυναίκα! Είναι σαν να θέλει να μιλήσει για την αγάπη, για την φύση, για την θάλασσα.

 Ρόλοι πολλοί, καρδιά που χωράει τον κόσμο, ψυχή παντοδύναμη και συνάμα εύθραυστη, ένστικτο φυσικό, μυαλό παράξενο, κορμί πλασμένο από Θεό, οντότης του πάγου και της λάβας μαζί, υπέρτατη χαρά και ανείπωτος πόνος.

 Γυναίκα! Αερικό, ξωτικό, νεράιδα.

 Γυναίκα! Λάμια, ερινύα, μέγαιρα.

 Γυναίκα! Μάνα, αδερφή, κόρη.

 Γυναίκα! Αγάπη

 Γυναίκα! Ζωή

Χρόνια πολλά λοιπόν στα θηλυκά όλου του κόσμου, χρόνια πολλά στα θηλυκά της καρδιάς μας!   

Θοδωρής Αστραίος

"Η ζωή δεν είναι τυχαία γένους θυληκού...

Γιατί απλά η ζωή είναι γυναίκα!

Μια γυναίκα με πολλά πρόσωπα και διαφορετικούς ρόλους.

Αυτή είναι που μας φέρνει στον κόσμο.  Αυτή είναι που μας μεγαλώνει, ώστε να μην μας λείψει τίποτα.

Αυτή είναι που μας στηρίζει στα δύσκολα, που μας συντροφεύει και που όταν έρχεται κάποτε η ώρα, μας κλείνει τα μάτια.

Αυτή είναι που μας δίνει το γλυκό μέλι του έρωτά της, που μας μαθαίνει να αγαπάμε.

Αυτή είναι που γίνεται θυσία πολλές φορές για εμάς και αυτή που δίνει νόημα στην ζωή μας.

Δεν νοείται λοιπόν ζωή χωρίς αυτήν, αφού όταν μιλάμε για την γυναίκα, μιλάμε για την ίδια την ζωή!

...Χρόνια πολλά λοιπόν σε εσένα, μάνα, αδερφή, κόρη, ερωμένη, φίλη, σύζυγε, σύντροφε, φως της ζωής, εσύ Γυναίκα!..."

Κώστας Μπέζας

Εκείνη που το ..όλο στο φτιάχνει με μισό

Μου ζήτησαν να γράψω τι είσαι συ για μένα

γυναίκα, μάνα, κόρη, γιαγιουλα και εγγονή

δεν ήξερα με λέξεις να περιγράψω εσένα

με δύο λόγια μόνο ... η πρώτη και η στερνή

Μου ζήτησαν να δώσω δυό λόγια για εσένα

που με έκανες να μάθω ποια είναι η ζωή

μα κάθισα για ώρες να ψάχνω σε εμένα

και σε άκουσα νομίζω σε μια μου αναπνοή

Δεν ξέρω τι να γράψω και πώς να περιγράψω

δεν ξέρω να εξηγήσω πως είναι το ...γραφτό

εκείνη που με κάνει τον κόσμο να κοιτάξω

εκείνη που το ..όλο στο φτιάχνει με μισό

Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

ΕΚΕΙΝΗ

Εκείνη που μου έδωσε ζωή και με έφερε σε αυτόν τον κόσμο.

Εκείνη που με κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της για να μη φοβάμαι.

Εκείνη που ξενυχτούσε πλάι μου όταν ψηνόμουν στον πυρετό.

Εκείνη που γεμάτη περηφάνια δάκρυζε από ευτυχία όταν διάβαζε το πρώτο μου βιβλίο.

Εκείνη η γυναίκα είναι η μητέρα μου και την αγαπώ.

Τα πάντα στη ζωή μου είναι εκείνη…

Νικόλα Παπανικολόπουλου

Την ιστορία μου διηγήθηκε ο ίδιος, ένα βράδυ που τ' αποκάλεσε πιο σκοτεινό απ’ όλα τα βράδια της ζωής του μαζί. Ήταν απόλυτα σαφής ως προς αυτό: «η ιστορία που θ’ ακούσεις δε μοιάζει με καμία ιστορία άλλη, γιατί εκείνη, υπήρξε μοναδική.. Πιο μοναδική από τον κόσμο ολόκληρο. Πιο σπουδαία από κάθε Θεό, πιο αληθινή από την ίδια τη ζωή και το Θάνατο». Στεκότανε θυμάμαι με την πλάτη κυρτωμένη, καθώς άρχιζε να διηγείται μια άναστρη νύχτα του Φλεβάρη, που το κρύο ήταν τόσο που η άχνα του έφτανε παγωμένος αγέρας στο πρόσωπό μου.. Το κορμί του έτοιμο να καταρρεύσει.. Ήθελε να τα πει όλα, να μείνω μάρτυρας… Δεν ξέρω γιατί με διάλεξε.. Μπορεί επειδή υπήρξα ο τελευταίος άνθρωπος που βρέθηκε κοντά του εκείνη την ώρα.. ίσως, επειδή ήταν ανάγκη πλέον να μιλήσει… Θα έπαιρνα όρκο πως πίσω του στεκότανε ολόκληρη στρατιά αγγέλων… Άοπλοι, ματωμένοι, παραδομένοι στην πυρά των θνητών, ασάλευτοι … Όσο μιλούσε η μορφή του έσβηνε στην φλόγα.. λίγο πριν πάψει, είχε απομείνει μόνο καπνός…. Σκόρπισε με τις τελευταίες λέξεις… Πριν ξεθολώσουν τα μάτια μου από δάκρυα κι εικόνες χάθηκε κι αυτός, αθόρυβα όπως ήρθε… Σκιά μέσα από τις σκιές. Αν δε μου άφηνε το σημάδι του, όνειρο θα έλεγα πως ήταν όλα, παιχνιδίσματα της νύχτας, φωνή που γέννησε η σιωπή… Φαντάσματα της φαντασίας. Όμως εκείνος φρόντισε να μη γελαστώ. Η ιστορία αρχίζει μ’ ένα αστέρι. Ένα αστέρι δραπέτη από τον Αιώνιο Ουρανό, που αφού ταξίδεψε άγνωστο πόσο χωρίς όνομα, έφτασε στη γη… Λες και το προσκάλεσαν τα μάτια της, όπως κοιτούσανε ψηλά. Γλιστρώντας ανάμεσα από τα σύννεφα και τις σταγόνες της βροχής, βρέθηκε να κυλά στο μάγουλό της, το γυμνό της λαιμό.. και κατέληξε στο στήθος της στο μέρος της καρδιάς!... Η ιστορία μας λοιπόν, αρχίζει με μια ευχή κι ένα κορίτσι. Κι ένα πέλαγος….. Κάθε νύχτα ώσπου ξημέρωνε, στεκότανε το κορίτσι μπροστά στο πέλαγος, κοιτούσε πότε τα κύματα πότε τον Ουρανό, νιώθοντας φυλακή τα χωμάτινα πόδια της… «Πες μου Μάνα», παραπονιότανε στη Ζωή, «αν είμαι πλασμένη από την ίδια ύλη με τ' άστρα, κι αν τα κύματα είναι αδέλφια μου, κι αδέλφια μου οι γλάροι κι ο άνεμος, γιατί, γιατί να μην έχω φτερά να πετάξω;… γιατί να πεθαίνουμε; Γιατί να ζω από τα άστρα χωριστά, και να μην έχω ένα άστρο για καρδιά μου, μη φοβάμαι τα σκοτάδια;.. τρέμω τις αρρώστιες και τον θάνατο… Γιατί απ΄ ότι αγάπησα κι αγαπώ πρέπει κάποτε να χωριστώ; Ποιο το νόημα της αγάπης αν δεν βαστά για πάντα;» Άλλες φορές γαλήνευε η θάλασσα στα λόγια της, κι άλλες φουρτούνιαζε.. Ήταν φουρτουνιασμένη η νύχτα όπου το άστρο άκουσε την ευχή και φώλιασε στη καρδιά της…Το κορίτσι κατάλαβε πως κάτι παράξενο της συνέβη… Γιατί πλέον δεν έβλεπε μόνο τα κύματα, μα και γοργόνες.. Γέμισε ο κόσμος θαύματα, νεράιδες, ξωτικά, εκεί που έβλεπε ένα χρώμα στα λουλούδια, τώρα έβλεπε πολλά περισσότερα… Καινούργιος κόσμος ξετυλίχτηκε στα μάτια της κι ανακάλυψε πως τα παραμύθια, είναι η αλήθεια πίσω από κάθε αλήθεια. Μα όσο συνειδητοποιούσε το πολύτιμο δώρο της όρασης, ενώ στην αρχή χάθηκε μαγεμένη στον καινούργιο αυτό κόσμο, σύντομα άρχισε ακόμα πιο πολύ να βασανίζεται, αφού, μόνο εκείνη έβλεπε όλα αυτά τα θαυμαστά, κι έτσι να τα μοιραστεί δε μπορούσε… «Τι έχεις κόρη μου», της είπε μια νύχτα η Σελήνη ακούγοντας το παράπονο τ’ αστεριού που είχε για καρδιά.. «Νιώθω μόνη»… «Τόσες νεράιδες και ξωτικά ολόγυρά σου κι ένα άστρο να καίει στην καρδιά σου… και νιώθεις μόνη;» «Όμως δεν έχω κανένα να μοιραστώ όλη αυτή την ομορφιά.. κανένα που να μου μοιάζει» «Η μαγεία δεν είναι σ’ όσα βλέπεις.. μα στο τρόπο που κοιτάς… η ομορφιά είναι σ’ αυτό που είσαι.. Ας μη βλέπουνε τις νεράιδες… αν χορεύεις σαν αυτές, στα μάτια τους θα γίνεις νεράιδα, και η μαγεία μέσα απ’ όσα νιώθουνε κοντά σου θα τους αποκαλυφθεί» «Όμως Σελήνη μου, τι θα γίνει, όταν… αν τους χάσω;» είπε το κορίτσι, και οι ουρανοί στα μάτια της συννέφιασαν, κι έγινε η θάλασσα μαβιά κι αγριεύτηκε.. Κι ήταν η δεύτερη ευχή της, να γνωρίσει κάποιον αθάνατο.. Εκείνος, δεν γνώριζε άλλο από το να είναι φύλακας άγγελός της… Πάντα την πρόσεχε, πάντα την αγαπούσε, αόρατος, κρυφά από τα μάτια της… Η ευχή της τον τρύπησε βέλος φαρμακερό. Σε μια στιγμή, απερίσκεπτα, όπως απερίσκεπτα πετά ο έρωτας, βρέθηκε κοντά της, να της βαστά το χέρι.. Χίλιες είχε τότε ζωές, κι η κάθε ζωή του μια αθανασία… Κι όλες τις έριξε σαν πέπλο μπρος τα πόδια της, να φτιάξει οδό να βαδίσει εκείνη… να χορέψει… και κάθε ατυχία που είναι γραμμένη σε θνητούς, να την αλλάξει… Χίλιες αθάνατες ζωές και δε μετάνιωσε για καμία… Της φανερώθηκε κάποιες φορές, για λίγο.. κι ύστερα ξανάγινε αόρατος, Φύλακας άνθρωπός της... Γιατί ως αθάνατος άγγελος, δε ήξερε ακόμα τι πα να πει «αθανασία» στους ανθρώπους, μα τώρα το γνώριζε. Ο έρωτας για τους ανθρώπους είναι ο χορός… κι αληθινή μαγεία η αγάπη!.. Όταν ο χορός κι αγάπη ανταμώνουν, τότε συντελείται το πιο μυστηριώδες κι υπέροχο θαύμα, που μέσα του γεννιέται η αληθινή αθανασία… Εκείνη που κάνει γη θάλασσα κι ουρανό, άστρα κι ανθρώπους, αληθινά Ένα! .. Κι είναι αυτή η δυνατότερη κι από τις τρεις ευχές.. Μια ευχή, που γεννιέται την ίδια ακριβώς στιγμή που ανταμώνουν τα μάτια κι η ψυχή… και πριν, δε γνώριζες πως μόνο αυτό, ήθελες αληθινά να ευχηθείς. Κι είναι τούτη η αγάπη, που οι στιγμές της είναι πιο απέραντες από το αιώνιο, η μόνη, που μπορεί να χαρίσει Αθανασία στους ανθρώπους... «Ξανάγινα αθάνατος μέσα στα μάτια της… άστρο….» μου είπε… «Κι όπως θα τη φωτίζω από ψηλά, αόρατος κι ευτυχισμένος… Τίποτα δε γυρεύω τώρα περισσότερο από το να της δοθεί η Αθανασία… Μα ξέρω καλά πως έχει στη καρδιά της φυλαγμένη μια Τρίτη ευχή… Πιο δυνατή από όλες τις άλλες… Πιο δυνατή από μένα κι όλη μου την Αγάπη, πιο δυνατή κι από την ίδια, τη ζωή και το Θάνατο… Είναι Ξωτικιά στο τρόπο και το βλέμμα, δε τη φοβάμαι!…» Θα έλεγε κανείς πως αυτή η ιστορία είναι μισό παραμύθι… Ίσως γιατί η ίδια η ζωή είναι ένα παραμύθι, που όλο συνεχίζεται… Όσο μιλούσε, κινούσε τα δάχτυλά του , σαν να διεύθυνε πλανήτες… Σχεδόν νόμιζες θα ακούσεις να ξεπηδάει μουσική από τις κινήσεις… Αρώματα σκορπούσανε στον αέρα… Κι εικόνες… Σε μια από αυτές είδα ένα μικρό ασημένιο αστέρι, να πέφτει από τον ουρανό… άπλωσε την παλάμη του, κι αυτό έπεσε πάνω της, σαν ένα μικρό δάκρυ… Άνοιξε το χέρι μου, το έβαλε μέσα, κι ύστερα, έσπρωξε απαλά τα δάχτυλά μου και το έκλεισε.. «μόνο η ευχή που γεννάνε τα μάτια έχει νόημα» ήταν τα τελευταία του λόγια… «Χωρίς εκείνη, ασήμαντα τ’ άστρα…»