Πώς νιώθει κανείς όταν τελειώνει ένα μυθιστόρημα, το οποίο από τη μια μεριά δεν το άφηνε από τα χέρια του μένοντας άυπνος και από την άλλη από την ώρα που έφτασε στην τελευταία του σελίδα νιώθει "μόνος", συγκλονισμένος και προβληματισμένος; Αγαπημένοι μου βιβλιόφιλοι, αυτό που σας προανέφερα το βίωσα στο πετσί μου όταν άφησα το βιβλίο "Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου" στην άκρη και έμεινα αποσβολωμένη να το κοιτάζω. Κατά καιρούς είχα την τύχη να πέσουν στα χέρια μου αρκετά καλά μυθιστορήματα. Αυτό, όμως, συγκαταλέγεται για μένα στα καλύτερα όλων των ετών. Χωρίς καμία υπερβολή...ναι αυτό ήταν.. μυθιστόρημα που με παρέσυρε σα χιονοστιβάδα.
Ας σας προϊδεάσω λίγο για την πλοκή του. Δε θα σας καταθέσω πολλά γιατί και να ήθελα να το κάψω οι εξελίξεις εδώ είναι καταιγιστικές που θα θέλω ώρες να σας τις παραθέσω. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, η οποία διαπραγματεύεται ένα πολύ ευαίσθητο θέμα γροθιά στο στομάχι. Μαρία, ή αλλιως Μάικα στη γλώσσα των Πομάκων. Μια γυναίκα που βίωσε τον όλεθρο εξαιτίας του άντρα που αγάπησε. Της στέρησε το δικαίωμα της μητρότητας και την άφησε με κοιλιά και ψυχή κενή και μ'ένα κουκλάκι πιστό αντίγραφο μωρού. Αυτή είναι η κεντρική ηρωίδα. Παράλληλα,συμπορεύονται μαζί της η Λιάνα, η πιστή αδερφή της καρδιάς της, η Μαριάνθη, η σύζυγος του Νικήτα, του άντρα που ήρθε για να γιατρέψει τη λαβωμένη της ψυχή και η Άννα, μια γυναίκα που βρέθηκε τυχαία στο διάβα της και κάτι τη συνδέει βαθύ με τη Μάικα. Κοντά σ΄ αυτες τις ηρωίδες σκιαγραφούνται τρεις προσωπικότητες αντρών, ο Νίκος, που ειλικρινά τον μίσησα, ο Νικήτας που μου προξένησε ανάμεικτα συναισθήματα και ο Αντώνης Βαγενάς που ειλικρινά τον θαύμασα για την ακεραιότητα και την ηθική του.
Το κεντρικό θέμα του βιβλίου αλλά και το συνεπακόλουθό του (δε θέλω να σας το εκμηστηρευτώ γιατί θα σας χαλάσω τη μαγεία) είναι γροθιά στο στομάχι. Είναι ζητήματα ηθικής τάξης που σε κάποιους οι πράξεις των ηρώων είναι καταδικαστέες ενώ σε άλλους, όπως εγώ, είναι απόρροια λαβωμένων ψυχών. Οι άνθρωποι όταν δοκιμάζονται ανελέητα με θέματα ορφάνιας ή υγείας χάνουν την υπομονή τους. Νιώθουν αδικημένοι, μόνοι, απελπισμένοι. Η αγάπη είναι γιατρικό. Αν όμως αυτή τους δώσει ακόμα μια σπρωξιά να πέσουν στο γκρεμό τι κάνουν; Θολώνουν. Κάνουν λάθη. Δε πρέπει να κρίνουμε με ελαφριά καρδιά τέτοιες ψυχές που χαρακώθηκαν. Θέλει ψυχή όμως βαθιά για να συγχωρέσει τα κρίματα τους, γιατί κάποια σφάλματα ειδικά όταν αυτά έχουν να κάνουν με αθώα παιδάκια δε συγχωρούνται εύκολα.
Τη Μάικα θα τη χαρακτήριζα με μια λέξη αντιηρωίδα. Πολύπλευρη με προσωπικότητα πολυδιάστατη που διαπράττει πολλά εγκλήματα. Εγκληματα που δε τα χωρά η λογική γιατί εχουν να κάνουν με παιδιά και με ανθρώπους ψυχικά ασθενείς.. Όμως, έχασε τα πάντα. Τη γη κάτω από τα πόδια της. Πόνεσε, πληγώθηκε. Θύμα του έρωτα, αλλά και θύτης γιατί λάβωσε αθώους ανθρώπους. Πώς να τη κρίνει κανείς; Σίγουρα ο Θεός και οι τύψεις της θα την καταδικασουν στο δικαστήριο των ενοχών της. Με μια κατακρεουργημένη ψυχή και με ενα κορμί ακρωτηριασμένο, σίγουρα εγώ δε θα τη δικάσω.
Έκλαψα πολλές φορές στην ανάγνωση του βιβλίου. Θύμωσα με κάποιους ήρωες, σκιάχτηκα από πράξεις άλλων, συμπόνεσα. Πολλές φορές προσπάθησα να εντρυφήσω στην ψυχοσύνθεση τους για να τους κατανοήσω. Κάποιες φορές ναι το κατόρθωσα. Άλλες μου ήταν αδύνατο. Η επιτυχία όμως της συγγραφέως έγκειται στο γεγονός ότι σε κάθε πράξη, σε κάθε κυνική σκέψη των ηρώων προβληματίστηκα. Σκέψεις δαιδαλώδεις γεννήθηκαν στο νου μου και τα συναισθήματα "χόρευαν" μέσα μου στη μελωδία της καρδιάς.
Τώρα στα τεχνικά σημεία της δραματουργίας. Δε θα σας κουράσω πολύ φοβούμενη μήπως το αδικήσω. Είναι ένα μυθιστόρημα που κινείται σε κινηματογραφικούς ρυθμούς, άνετα θα μπορούσε να γυριστεί ταινια, με πλοκή καθηλωτική. Βιβλίο σωστός δυναμίτης. Ακόμα, η γραφή ρέει αβίαστα σα νερό και είναι παραστατικότατη και γλαφυρή. Χωρίς υπερβολές για να εκβιάσει το συναίσθημα. Άλλωστε αυτό δε χρειάζεται.Οι ήρωες της κας. Παναγοπούλου "μιλούν" στην καρδιά του αναγνώστη από μόνοι τους. Σφιχτοδεμένη, καθηλωτική δράση, ήρωες ηθογραφημένοι πλήρως και γραφή άρτια τα μυστικά της επιτυχίας ενός καλού μυθιστορήματος. Όταν αυτό είναι και αληθινή ιστορία με πληθώρα κοινωνικών μηνυμάτων και σκέψεων τότε η επιτυχία του είναι σίγουρη. Θα αγαπηθεί και από τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.
Κλείνοντας, μια σκέψη μου γεννήθηκε. Αν αυτό είναι το πρώτο μυθιστόρημα της συγγραφέως τότε τι θα "πάθουμε"στα επόμενα; Η Μ. Παναγοπούλου ήρθε για να μείνει στο συγγραφικό πάνθεο. Απλά και λαικά "το χει". Χίλια μπράβο. Εμενα με κέρδισε. Αναμένω τα καλύτερα από την πένα της.
Ας σας προϊδεάσω λίγο για την πλοκή του. Δε θα σας καταθέσω πολλά γιατί και να ήθελα να το κάψω οι εξελίξεις εδώ είναι καταιγιστικές που θα θέλω ώρες να σας τις παραθέσω. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, η οποία διαπραγματεύεται ένα πολύ ευαίσθητο θέμα γροθιά στο στομάχι. Μαρία, ή αλλιως Μάικα στη γλώσσα των Πομάκων. Μια γυναίκα που βίωσε τον όλεθρο εξαιτίας του άντρα που αγάπησε. Της στέρησε το δικαίωμα της μητρότητας και την άφησε με κοιλιά και ψυχή κενή και μ'ένα κουκλάκι πιστό αντίγραφο μωρού. Αυτή είναι η κεντρική ηρωίδα. Παράλληλα,συμπορεύονται μαζί της η Λιάνα, η πιστή αδερφή της καρδιάς της, η Μαριάνθη, η σύζυγος του Νικήτα, του άντρα που ήρθε για να γιατρέψει τη λαβωμένη της ψυχή και η Άννα, μια γυναίκα που βρέθηκε τυχαία στο διάβα της και κάτι τη συνδέει βαθύ με τη Μάικα. Κοντά σ΄ αυτες τις ηρωίδες σκιαγραφούνται τρεις προσωπικότητες αντρών, ο Νίκος, που ειλικρινά τον μίσησα, ο Νικήτας που μου προξένησε ανάμεικτα συναισθήματα και ο Αντώνης Βαγενάς που ειλικρινά τον θαύμασα για την ακεραιότητα και την ηθική του.
Το κεντρικό θέμα του βιβλίου αλλά και το συνεπακόλουθό του (δε θέλω να σας το εκμηστηρευτώ γιατί θα σας χαλάσω τη μαγεία) είναι γροθιά στο στομάχι. Είναι ζητήματα ηθικής τάξης που σε κάποιους οι πράξεις των ηρώων είναι καταδικαστέες ενώ σε άλλους, όπως εγώ, είναι απόρροια λαβωμένων ψυχών. Οι άνθρωποι όταν δοκιμάζονται ανελέητα με θέματα ορφάνιας ή υγείας χάνουν την υπομονή τους. Νιώθουν αδικημένοι, μόνοι, απελπισμένοι. Η αγάπη είναι γιατρικό. Αν όμως αυτή τους δώσει ακόμα μια σπρωξιά να πέσουν στο γκρεμό τι κάνουν; Θολώνουν. Κάνουν λάθη. Δε πρέπει να κρίνουμε με ελαφριά καρδιά τέτοιες ψυχές που χαρακώθηκαν. Θέλει ψυχή όμως βαθιά για να συγχωρέσει τα κρίματα τους, γιατί κάποια σφάλματα ειδικά όταν αυτά έχουν να κάνουν με αθώα παιδάκια δε συγχωρούνται εύκολα.
Τη Μάικα θα τη χαρακτήριζα με μια λέξη αντιηρωίδα. Πολύπλευρη με προσωπικότητα πολυδιάστατη που διαπράττει πολλά εγκλήματα. Εγκληματα που δε τα χωρά η λογική γιατί εχουν να κάνουν με παιδιά και με ανθρώπους ψυχικά ασθενείς.. Όμως, έχασε τα πάντα. Τη γη κάτω από τα πόδια της. Πόνεσε, πληγώθηκε. Θύμα του έρωτα, αλλά και θύτης γιατί λάβωσε αθώους ανθρώπους. Πώς να τη κρίνει κανείς; Σίγουρα ο Θεός και οι τύψεις της θα την καταδικασουν στο δικαστήριο των ενοχών της. Με μια κατακρεουργημένη ψυχή και με ενα κορμί ακρωτηριασμένο, σίγουρα εγώ δε θα τη δικάσω.
Έκλαψα πολλές φορές στην ανάγνωση του βιβλίου. Θύμωσα με κάποιους ήρωες, σκιάχτηκα από πράξεις άλλων, συμπόνεσα. Πολλές φορές προσπάθησα να εντρυφήσω στην ψυχοσύνθεση τους για να τους κατανοήσω. Κάποιες φορές ναι το κατόρθωσα. Άλλες μου ήταν αδύνατο. Η επιτυχία όμως της συγγραφέως έγκειται στο γεγονός ότι σε κάθε πράξη, σε κάθε κυνική σκέψη των ηρώων προβληματίστηκα. Σκέψεις δαιδαλώδεις γεννήθηκαν στο νου μου και τα συναισθήματα "χόρευαν" μέσα μου στη μελωδία της καρδιάς.
Τώρα στα τεχνικά σημεία της δραματουργίας. Δε θα σας κουράσω πολύ φοβούμενη μήπως το αδικήσω. Είναι ένα μυθιστόρημα που κινείται σε κινηματογραφικούς ρυθμούς, άνετα θα μπορούσε να γυριστεί ταινια, με πλοκή καθηλωτική. Βιβλίο σωστός δυναμίτης. Ακόμα, η γραφή ρέει αβίαστα σα νερό και είναι παραστατικότατη και γλαφυρή. Χωρίς υπερβολές για να εκβιάσει το συναίσθημα. Άλλωστε αυτό δε χρειάζεται.Οι ήρωες της κας. Παναγοπούλου "μιλούν" στην καρδιά του αναγνώστη από μόνοι τους. Σφιχτοδεμένη, καθηλωτική δράση, ήρωες ηθογραφημένοι πλήρως και γραφή άρτια τα μυστικά της επιτυχίας ενός καλού μυθιστορήματος. Όταν αυτό είναι και αληθινή ιστορία με πληθώρα κοινωνικών μηνυμάτων και σκέψεων τότε η επιτυχία του είναι σίγουρη. Θα αγαπηθεί και από τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.
Κλείνοντας, μια σκέψη μου γεννήθηκε. Αν αυτό είναι το πρώτο μυθιστόρημα της συγγραφέως τότε τι θα "πάθουμε"στα επόμενα; Η Μ. Παναγοπούλου ήρθε για να μείνει στο συγγραφικό πάνθεο. Απλά και λαικά "το χει". Χίλια μπράβο. Εμενα με κέρδισε. Αναμένω τα καλύτερα από την πένα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου