ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο "ΟΛΕΘΡΙΟ ΠΑΘΟΣ", ΝΙΚΟΛ - ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΤΗ, εκδόσεις Ψυχογιός, με την ματιά της ΕΥΑΣ ΜΑΡΑΚΗ

 Θεσσαλονικη, 1978.  

Δυο νεαροί φοιτητές η Χαρά Προκοπίου από την Αθήνα και ο Τάσος Αναγνώστου από τη Λάρισα γνωρίζονται και ερωτεύονται με πάθος. Σχεδιάζουν την κοινή τους ζωή και ατενίζουν το μέλλον με ελπίδα. Ξαφνικά, ο αγαπημένος της αναίτια γίνεται καπνός. Μόνη της, λοιπόν, γεμάτη ερωτηματικά και πόνο και χωρίς κανένα στήριγμα ξενιτεύεται. Έχοντας ως παρακαταθήκη την προδοσία της πρώτης αγάπης παντρεύεται και γίνεται η Τζόις Ντρέιναν, μια επιτυχημένη επιχειρηματίας. Χρόνια μετά, έχοντας το απόλυτο κενό στην προσωπική της ζωή, ερωτεύεται έναν νεαρότερό της άντρα, τον Άρη Μπριλή. Η πρώην σύντροφος του Άρη, θα βαλθεί με μίσος να τους καταστρέψει. Θα το καταφέρει; Ποιο αόρατο νήμα συνδέει τους ήρωες της ιστορίας; Ποιος είναι ο Ανέστης Μπριλής που θα αλλάξει άρδην τις ζωές τους και κρατά καλά κρυμμένο ένα μυστικό που θα τους σημαδέψει; 

  Το νέο μυθιστόρημα της Μανιάτη είναι έντονα ερωτικό και βαθιά κοινωνικό. Η συγγραφέας με μαεστρία συνδέει δυο ιστορίες και διαπλέκει τρία πρόσωπα. Η ιστορία του νεαρού ζευγαριού φοιτητών στη Θεσσαλονίκη ξεκινά ρομαντικά όμως τα βιοποριστικά προβλήματα και οι απρόοπτες παρεμβάσεις της μοίρας θα τους φέρουν αντιμέτωπους με το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Η ιστορία στο σήμερα, που διαδραματίζεται στο Λονδίνο με βασικό άξονα τον έρωτα με διαφορά ηλικίας αποκαλύπτει μέσα από τους ηρώες πως το παρελθόν αν αφήσει κατάλοιπα και ανοικτούς λογαριασμούς σε κυνηγά μανιωδώς και σε σημαδεύει ανελέητα. Φαινομενικά η πλοκή φαντάζει ερωτική και απλή στα μάτια του αναγνώστη. Δεν είναι όμως έτσι σε καμία περίπτωση. 
  Η συγγραφέας πλάθοντας μια σαρωτική ερωτική ιστορία πάθους αποτυπώνει χωρίς ίχνος διδακτισμού πως οι μεγάλες οι αγάπες δε τελειώνουν ποτέ. Πονάνε, υποφέρουν, ματώνουν και πάντα είναι μπροστά σου. Σου θυμίζουν οι σκιές τους τα λάθη που έκανες, τις εξηγήσεις που δεν έδωσες και οδήγησαν σε μοιραίες παρανοήσεις και το κενό που υπάρχει στην ψυχή σου. Το να ζεις και να αναπνέεις χωρίς στα πνευμόνια σου να υπάρχει ο ζωοδόχος αέρας της αγάπης. Αυτής που είναι βάλσαμο στις λαβωμένες ψυχές. Παράλληλα, οι ιστορίες των ηρώων μας δείχνουν πως ο ερωτευμένος νους εύκολα μπερδεύει και δε διαχωρίζει την αλήθεια του έρωτα με την δύναμη του πάθους. Το τελευταίο πολλές φορές "φορά" την απατηλή ενδυμασία της ψευδαίσθησης της αγάπης. Όμως, όπως είναι φυσικό, του είναι στενή. Δεν είναι στα μέτρα του. Τον καταπιέζει. 
   Η κα. Μανιάτη επέστρεψε και στο νέο της μυθιστόρημα κάνει αυτό που ξέρει καλά. Άψογη σκιαγράφηση χαρακτήρων. Τα πρόσωπα ηθογραφούνται με ρεαλισμό και σεβασμό. Πείθουν για τη τραγικότητά τους και συμπάσχεις μαζί τους, γιατί δυστυχώς είναι έρμαια της μοίρας. Μιας μοίρας, ωστόσο, που μπορεί να εξουσιάζει σα δυνάστης όλους μας αλλά η αλήθεια είναι πως εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές μας, της δείχνουμε τα μονοπάτια που θέλουμε να βαδίσουμε . Κατόρθωσε να με ωθήσει να σκεφτώ βαθύτερα αναλογιζόμενη τι θα έκανα η ίδια σε αντίστοιχη περίπτωση.   
   Οι ρυθμοί που "τρέχει " η πλοκή είναι κινηματογραφικοί και ο αναγνώστης παρακολουθεί τα δρώμενα με την σκηνοθετική προσέγγιση της συγγραφέως "ρουφώντας" αδηφάγα τις σελίδες. Η γραφή αν και λιτή έχει δυναμισμό και παραστατικότητα που σε κάνει κοινωνό των πράξεων της Χαράς, του Ανέστη, του Άρη και του Τάσου. Μου άρεσε το γεγονός πως η πλοκή δεν εκανε κοιλιά με ανούσιες περιγραφές. 
   Νομίζω πως όλη η φιλοσοφία της ζωής συμπυκνώθηκε με πολύ γλαφυρό και ουσιαστικό τρόπο στη τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος. Ένας ζητιάνος σε μια μόλις παράγραφο δίνει το απόσταγμα όλης της δύναμης του έρωτα, των επιλογών και της ευθύνης μας. Δε θα ήθελα να αναφερθώ περαιτέρω σ αυτο. Σίγουρα όσοι το διαβάσατε, αντιλαμβάνεστε τι θέλω να σας πω... όσοι δεν το διαβάσατε, είμαι σίγουρη πως κλείνοντας το βιβλίο, θα φέρετε στο νου σας ξανά και ξανά αυτή τη τελευταία σκηνή και θα συγκινηθείτε με την αλήθεια της . 
  Εγώ βούρκωσα.. εσείς;