Αυτό το μυθιστόρημα ομολογουμένως το περίμενα πώς και πώς καθώς το προηγούμενο και πρώτο ("το Άλφα της Ιθάκης μου") της συγγραφέως μου είχε αρέσει ιδιαίτερα και έπειτα με μαγνήτισε ολοκληρωτικά και αμετάκλητα το εξώφυλλο και ο τίτλος από την πρώτη στιγμή. "Οι μεγάλες αγάπες ξημερώνουν μόνες" . Ο τίτλος εμπεριέχει μια αλήθεια πικρή και έντονη σαν τη γεύση σοκολάτας υγείας. Από τις πρώτες ήδη σελίδες το ένστικτό μου επιβεβαιώθηκε . Με αιχμαλώτισε με πάθος.
Η συγγραφέας παρουσιάζει δυο ιστορίες. Η μία στο σήμερα και η άλλη στο χτες και συγκεκριμένα 50 χρόνια πίσω. Η Μελίνα μια γυναίκα κακοποιημένη σωματικά και ψυχικά από το σύντροφο της βρίσκει ως λύση σωτηρίας τη φυγή. Καταφεύγει στο αρχοντικό στη λίμνη για να σταθεί στα πόδια της μακριά από τον τύραννο της. Εκεί, ανακαλύπτει ένα γράμμα από το μακρύ παρελθόν που φαίνεται πως έχει αποδέκτη την ίδια. Αυτή η επιστολή παρουσιάζει την ιστορία της Μαγδαληνής και του Αναστάση. Πώς συνδέται η Μελίνα με αυτούς τους δύο; Ποιος ο ρόλος του Σταύρου του νέου της συντρόφου; Την αγαπά πραγματικά ή είναι ο διώκτης που την ακολουθεί στο χωριό και θέλει να τη βλάψει; Αν δεν είναι αυτός ποιός άραγε τη μισεί θανάσιμα;
Ναι. Σαγηνεύτηκα και μπλέχτηκα στα δίχτυα αυτών των δύο ιστοριών με θεμέλιο λίθο την απλή αλλά ταυτόχρονα στρωτή και άμεση γραφή της Ελ.Κεραμάρη. Έντονα αισθηματικό με πτυχές κοινωνικές αυτό το μυθιστόρημα σε ταξιδεύει στο χτες και στο σήμερα. Οι ιστορίες συνδέθηκαν άκρως επιτυχημένα και είναι από τις λίγες φορές που σε βιβλίο με χρονικές μετατοπίσεις οι περιπέτειες των ηρώων μου άρεσαν εξίσου. Ένα σκίρτημα βέβαια παραπάνω αν και έχει μέρες που ολοκλήρωσα την ανάγνωση νιώθω ακόμα και τώρα στη θύμηση της Μαγδαληνής και του Αναστάση.
Ποτάμι δακρύων ξεχύθηκε στα μάγουλά μου καθώς η πλοκή έφτανε στο τέλος της. Η Μαγδαληνή και ο Αναστάσης και η Μελίνα με τον Σταύρο έγιναν οι φίλοι που δεν ήθελα να αποχωριστώ. Όλες οι πορείες ζωής παρουσιάζουν έντονο ενδιαφέρον και διακατέχονται από ρεαλισμό . Εκτός από αυτό η σκιαγράφηση των προσωπικοτήτων τους ήταν άμεση και δυναμική από τη συγγραφέα. Με ώθησαν να νιώθω πως τους αντικρίζω όταν πονάνε , συμπάσχω με όσα βίωνουν , χαίρομαι όταν στάλες ευτυχίες τους ακουμπάνε και δικαιώνονται. Μίσησα όσους τους όρθωναν εμπόδια αμετακίνητα και ακλόνητα . Ειδικά στη μία ιστορία δε θα σας προδώσω σε ποια οι ήρωες είχαν να αντιμετωπίσουν απύθμενα προβλήματα και μια κατάφωρη αδικία. Θίγεται , λοιπόν , ένα δυνατό κοινωνικό θέμα όπως η κακοποίηση της γυναίκας σε όλες τις εκφάνσεις και στο χτες και σήμερα με τρόπο σωστό χωρίς εξάρσεις μελό και περιττές περιγραφές που θα εκβίαζαν το συναίσθημα του αναγνώστη. Η Μελίνα και η Μαγδαληνή σου μιλάνε. Ακουμπάνε την ψυχή σου. Αγγίζουν τα συναισθήματα σου . Θέλεις να λυτρωθούν . Επιθυμείς διακαώς να έρθει η κάθαρση και η ζωή να τις δώσει όσα στερήθηκαν και η κάθε γυναίκα πρέπει να τα ζήσει . Οι χαρακτήρες του Σταύρου και του Αναστάση είναι έντονοι. Αγαπάνε πολύ. Ερωτεύονται παράφορα. Πώς όμως ο έρωτας σε αποτρελαίνει και σε κάνει να αδικήσεις με αποτέλεσμα να αδικηθείς ; Θα το μάθετε στις σελίδες αυτού του καθηλωτικού μυθιστορήματος.
Τέσσερις ήρωες που σίγουρα κάτι νοερά θα σας "αφήσουν" κλείνοντας το βιβλίο. Μια πλοκή γεμάτη μυστήριο και η οποία πάλλεται από αγωνία σε συνδυασμό με την καλοδουλεμένη γραφή είναι η συνταγή για ένα ονειρικό ταξίδι. Δυο σημεία που αφορούν στην πλοκή ήταν οι μόνες μου ενστάσεις που είχα αλλά μπροστά στο συναίσθημα που με σάρωσε καθώς διάβαζα το βιβλίο είναι ανάξιες λόγου. Μπράβο Ελένη μου. Ανέβασες ψηλά τον πήχη. Αξίζεις .
Βαθμολογία :9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου