Είναι κάποιες φορές που τα λόγια φαντάζουν φτωχά, όταν θέλεις να αποτυπώσεις τι ένιωσες διαβάζοντας ένα βιβλίο... χμμμ...πώς να το χαρακτηρίσω με ένα επίθετο; Δυσκολεύομαι. Θα σας καταθέσω μια έκφραση που ξεστομώ σπάνια και μόνο για βιβλία που με συνεπαίρνουν. Ανήκει στη "βιβλιοθήκη της καρδιάς μου" . Στα λατρεμένα αναγνώσματα που μου "άφησαν" κάτι. Πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία. Αυτό εδώ πολλά. Πάρα πολλά.
Λάλε Σοκόλοφ. Είναι ο δερματοστίκτης του Άουσβιτς. Αυτός, δηλαδή, που στις λαβωμένες φυλακισμένες ψυχές από τους Ναζί χαράζει στα μπράτσα τους τον αριθμό τους. Ψηφία που είναι η ταυτότητα τους εκεί. Δεν έχουν επίθετο. Δεν έχουν ψυχή. Είναι ένα ψυχρό ,απρόσωπο, νούμερο . Ο Λάλε κατά τύχη του δόθηκε αυτή η θέση. Στην αρχή φοβάται μήπως τον θεωρούν οι φυλακισμένοι συνεργάτη των Ναζί. Στην πορεία , όμως, καταλαβαίνουν το ρόλο του. Αυτός τους βοηθά με πλάγιους τρόπους, με κίνδυνο της ζωής τους για να κάνει την παραμονή τους εκεί όσο γίνεται -και αν γίνεται- καλύτερη. Παρακολουθούμε σ αυτό το οδοιπορικό - ντοκιμαντέρ ιστορίες ζωής ,τον πόνο, την εξαθλίωση ,τον φόβο του θανάτου και τον έρωτα. Αυτόν που βρίσκει να ανθίσει ακόμα και σε άγονα μέρη. Ανθίζει και καρποφορεί την αγάπη. Ο Λάλε ερωτεύεται τη Γκίτα . Με πάθος. Με ένταση. Τον ωθεί να παλέψει να ζήσει και εκείνος προσπαθεί. Κόντρα στις αντιξοότητες. Αυτή αναπνέει για αυτόν...και εκείνος για εκείνη. Τη Γκίτα του.
Το μυθιστόρημα αυτό είναι αληθινή ιστορία. Όλα τα πρόσωπα είναι υπαρκτά . Η συγγραφέας τρία χρόνια βρισκόταν κοντά στον Λάλε. Έζησε από τις περιγραφές του τη φρίκη , την τρέλα και τις θηριωδίες του πολέμου και τον παράφορο ζωοδόχο έρωτα του Λάλε για τη Γκίτα. Σ αυτό το βιβλίο μνήμης δε συναντάς υπερβολές ούτε εκβίαση του συναισθήματος. Η Μόρρις ακούει τον Λάλε και καταγράφει τα πάντα. Κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στη φρίκη και τη λάθρα του πολέμου και στον έρωτα.
Οι περιγραφές της είναι ουσιαστικές και άμεσες. Γλαφυρές και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο ρεαλιστικές. Οι πρωταγωνιστές των ιστοριών ηθογραφούνται με σεβασμό και αμεσότητα. Όλες οι ιστορίες που συμπορεύονται με τη βασική είναι καθηλωτικές και αφήνουν συντρίμμια στο πέρασμά τους. Παντού συναντάς κατακερματισμένες ψυχές , γιατί παντού υπάρχει η λαίλαπα της φρίκης. Μια γροθιά αντιπολεμική αυτή η μαρτυρία του Λάλε.
Αυτόν τον ήρωα τον λάτρεψα. Τον εκτίμησα , τον κατανόησα. Τον τοποθέτησα στο βάθρο που του αξίζει. Σε αυτό με τους ήρωες των πολέμων αυτών, που καταρρακώνουν την ανθρωπότητα . Βήμα βήμα ο Λάλε με αλτρουισμό και αυταπάρνηση , με κίνδυνο της ζωής του βοηθά τους πάντες , γιατί δε το χωρά ο νους του τι βιώνουν στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Η μαρτυρία του είναι γροθιά στο στομάχι.
Θα ήθελα να επισημάνω πως στις εκδόσεις "Ωκεανός" κάνουν αξιοθαύμαστη δουλειά και από πλευράς επιλογής ξένης βιβλιογραφίας αλλά και τρόπου έκδοσης. Αυτό μου το απέδειξαν ακόμα μία φορά με το "ο δερματοστίκτης του Άουσβιτς". Είναι μια προσεγμένη δουλειά με σεβασμό στα πρόσωπα που ζουν ξανά μέσα στις σελίδες του βιβλίου και τους γνωρίζουν οι αναγνώστες. Ειδικότερα , στο τέλος ,οι φωτογραφίες και οι μαρτυρίες της συγγραφέως , του Λάλε και του γιου του με συγκίνησαν βαθιά. Ναι ,στο τέλος μαθαίνουμε τι απέγιναν όλα τα πρόσωπα του δράματος .
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας πω πως στην αρχή πίστευα πως είναι ακόμα μια ιστορία για τις κτηνωδίες των Ναζί στο Β'Παγκόσμιο. Όχι . Είναι κάτι αλλότελα διαφορετικό από όσα έχεις διαβάσει ή σκόπευες να διαβάσεις . Χωρίς άλλα λόγια, όπως ο Λάλε χάραζε μπράτσα, αυτό το μυθιστόρημα χαράσσει συνειδήσεις.
Βαθμολογία:10/10
Λάλε Σοκόλοφ. Είναι ο δερματοστίκτης του Άουσβιτς. Αυτός, δηλαδή, που στις λαβωμένες φυλακισμένες ψυχές από τους Ναζί χαράζει στα μπράτσα τους τον αριθμό τους. Ψηφία που είναι η ταυτότητα τους εκεί. Δεν έχουν επίθετο. Δεν έχουν ψυχή. Είναι ένα ψυχρό ,απρόσωπο, νούμερο . Ο Λάλε κατά τύχη του δόθηκε αυτή η θέση. Στην αρχή φοβάται μήπως τον θεωρούν οι φυλακισμένοι συνεργάτη των Ναζί. Στην πορεία , όμως, καταλαβαίνουν το ρόλο του. Αυτός τους βοηθά με πλάγιους τρόπους, με κίνδυνο της ζωής τους για να κάνει την παραμονή τους εκεί όσο γίνεται -και αν γίνεται- καλύτερη. Παρακολουθούμε σ αυτό το οδοιπορικό - ντοκιμαντέρ ιστορίες ζωής ,τον πόνο, την εξαθλίωση ,τον φόβο του θανάτου και τον έρωτα. Αυτόν που βρίσκει να ανθίσει ακόμα και σε άγονα μέρη. Ανθίζει και καρποφορεί την αγάπη. Ο Λάλε ερωτεύεται τη Γκίτα . Με πάθος. Με ένταση. Τον ωθεί να παλέψει να ζήσει και εκείνος προσπαθεί. Κόντρα στις αντιξοότητες. Αυτή αναπνέει για αυτόν...και εκείνος για εκείνη. Τη Γκίτα του.
Το μυθιστόρημα αυτό είναι αληθινή ιστορία. Όλα τα πρόσωπα είναι υπαρκτά . Η συγγραφέας τρία χρόνια βρισκόταν κοντά στον Λάλε. Έζησε από τις περιγραφές του τη φρίκη , την τρέλα και τις θηριωδίες του πολέμου και τον παράφορο ζωοδόχο έρωτα του Λάλε για τη Γκίτα. Σ αυτό το βιβλίο μνήμης δε συναντάς υπερβολές ούτε εκβίαση του συναισθήματος. Η Μόρρις ακούει τον Λάλε και καταγράφει τα πάντα. Κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στη φρίκη και τη λάθρα του πολέμου και στον έρωτα.
Οι περιγραφές της είναι ουσιαστικές και άμεσες. Γλαφυρές και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο ρεαλιστικές. Οι πρωταγωνιστές των ιστοριών ηθογραφούνται με σεβασμό και αμεσότητα. Όλες οι ιστορίες που συμπορεύονται με τη βασική είναι καθηλωτικές και αφήνουν συντρίμμια στο πέρασμά τους. Παντού συναντάς κατακερματισμένες ψυχές , γιατί παντού υπάρχει η λαίλαπα της φρίκης. Μια γροθιά αντιπολεμική αυτή η μαρτυρία του Λάλε.
Αυτόν τον ήρωα τον λάτρεψα. Τον εκτίμησα , τον κατανόησα. Τον τοποθέτησα στο βάθρο που του αξίζει. Σε αυτό με τους ήρωες των πολέμων αυτών, που καταρρακώνουν την ανθρωπότητα . Βήμα βήμα ο Λάλε με αλτρουισμό και αυταπάρνηση , με κίνδυνο της ζωής του βοηθά τους πάντες , γιατί δε το χωρά ο νους του τι βιώνουν στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Η μαρτυρία του είναι γροθιά στο στομάχι.
Θα ήθελα να επισημάνω πως στις εκδόσεις "Ωκεανός" κάνουν αξιοθαύμαστη δουλειά και από πλευράς επιλογής ξένης βιβλιογραφίας αλλά και τρόπου έκδοσης. Αυτό μου το απέδειξαν ακόμα μία φορά με το "ο δερματοστίκτης του Άουσβιτς". Είναι μια προσεγμένη δουλειά με σεβασμό στα πρόσωπα που ζουν ξανά μέσα στις σελίδες του βιβλίου και τους γνωρίζουν οι αναγνώστες. Ειδικότερα , στο τέλος ,οι φωτογραφίες και οι μαρτυρίες της συγγραφέως , του Λάλε και του γιου του με συγκίνησαν βαθιά. Ναι ,στο τέλος μαθαίνουμε τι απέγιναν όλα τα πρόσωπα του δράματος .
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας πω πως στην αρχή πίστευα πως είναι ακόμα μια ιστορία για τις κτηνωδίες των Ναζί στο Β'Παγκόσμιο. Όχι . Είναι κάτι αλλότελα διαφορετικό από όσα έχεις διαβάσει ή σκόπευες να διαβάσεις . Χωρίς άλλα λόγια, όπως ο Λάλε χάραζε μπράτσα, αυτό το μυθιστόρημα χαράσσει συνειδήσεις.
Βαθμολογία:10/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου