ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΒΛΑΧΑΚΗ στην ΛΙΤΣΑ ΛΑΜΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ για το ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΒΛΑΧΑΚΗ

Βιογραφικό: Ο Γιάννης Βλαχάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε στην Αγγλία στο University of Central Lancashire. Ολοκλήρωσε με επιτυχία το πρόγραμμα σπουδών παίρνοντας πτυχίο στη Διοίκηση Επιχειρήσεων & Πληροφοριακών Συστημάτων. Από το ίδιο πανεπιστήμιο απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα πάνω στις Διεθνείς Επιχειρήσεις. Ο τίτλος "Μαύρα σύννεφα σε λευκό ουρανό" αναφέρεται στο πρώτο του μυθιστόρημα.

Προφίλ στο Facebook:  https://www.facebook.com/giannis.vlachakis.37

Οπισθόφυλλο: Η ζωή μας είναι ένα μυστικό παράθυρο. Άλλες φορές το ανοίγεις και σε λούζουν οι ακτίνες του ήλιου, άλλες φορές το ανοίγεις και τρέμεις από το κρύο που μπαίνει μέσα στην ψυχή σου. Το μυθιστόρημα "Μαύρα σύννεφα σε λευκό ουρανό" παρουσιάζει την ιστορία του Αλέξη, της Νεφέλης, του Ντίλαν, της Κατ, του Γιώργου, της Ρίας, της Αγάπης και της Τζένης, που έφυγε νωρίς. Μέσα από τα βιώματά τους βλέπουμε όλη την αλήθεια για τη ζωή με τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες στιγμές της. Για το πώς δυο μάτια μπορούν να γίνουν το πέρασμα για τον παράδεισο. Για το πώς η αγάπη μπορεί να γίνει φυλακή. Να έχεις κάποιον στο μυαλό σου και στην καρδιά σου αλλά να μην τον έχεις στη ζωή σου είναι αβάσταχτο. Όλη μας η ζωή είναι απρόβλεπτη, κυλάει σαν μπίλια σε ρουλέτα, δεν ξέρεις πού θα σταματήσει. Τα πάντα μπορούν να ανατραπούν σ' ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Δεν υπάρχει αυτό που λένε "για πάντα". Ακόμα και η σκέψη πως κάτι κρατάει για πάντα δε διαρκεί παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Όταν είναι αληθινή η αγάπη, είναι αληθινός και ο πόνος. Μα είναι γλυκός ο πόνος, όταν έχεις αγαπήσει. Τόσο γλυκός που δεν μπορείς να τον αφήσεις να φύγει, γιατί είναι ό,τι πιο ζωντανό σου έχει απομείνει από εκείνη. Πονάς για την καρδιά της που χτυπάει δυνατά, για εκείνη τη φλέβα στον λαιμό της, που δεν μπορείς να τη φιλήσεις πια...

Δε φοβάμαι να κλάψω. Να γελάσω δίχως λόγο φοβάμαι.

Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα, την αγάπη, την απώλεια, τη φιλία και την οικογένεια. Μια ιστορία για τα όνειρα. Τα όνειρα που δεν πεθαίνουν ποτέ. Είναι μικρά αθώα παιδιά, πουλιά που ταξιδεύουν και βρίσκουν φωλιά ακόμα και στις πιο δύσπιστες καρδιές.

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το συγκεκριμένο βιβλίο το οποίο απ'ότι ξέρω είναι το πρώτο σας?

Καταρχάς θέλω να σας ευχαριστήσω για την χαρά και την τιμή που μου κάνετε να μοιραστώ λίγα πράγματα μαζί σας για το μυθιστόρημα Μαύρα Σύννεφα Σε Λευκό Ουρανό. Είναι όπως πολύ σωστά αναφέρατε το πρώτο μου βιβλίο. Η έμπνευση ήρθε με τον καιρό καθώς ήταν ένας στόχος που με απασχολούσε για αρκετά χρόνια. Μεγάλωνα, ωρίμαζα και παράλληλα μέσα μου η ιδέα να το κάνω πραγματικότητα. Αυτό που τελικά με ώθησε στο να ξεκινήσω την συγγραφή και την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου μυθιστορήματος ήταν ουσιαστικά η έλευση της κατάλληλης χρονικά στιγμής. Η ψυχολογική μου κατάσταση σε συνδυασμό με την έντονη ανάγκη για να εξωτερικεύσω κάποια πράγματα μέσω της λογοτεχνίας.

 Υπήρχε κάποιο πρόσωπο στη ζωή  σας το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γραφή σας?

Ο τρόπος που έγραψα τα Μαύρα Σύννεφα ήταν πολύ προσωπικός. Έχει να κάνει με βιώματα και αντιλήψεις. Έχω επηρεαστεί από ανθρώπους πολύ σημαντικούς για εμένα οι οποίοι έπαιξαν τον πιο σημαντικό ρόλο στην ζωή μου ως τώρα. Από άλλους λιγότερο, από κάποιους άλλους περισσότερο. Όποιος με γνωρίζει καλά, μπορεί να διακρίνει στοιχεία του χαρακτήρα μου σε κάθε ήρωα του βιβλίου. Στα Μαύρα Σύννεφα ένιωθα έντονα πως έγραφα περισσότερο για εμένα και λιγότερο για τον αναγνώστη όμως παράλληλα ήλπιζα πως ο αναγνώστης θα ταυτιστεί με τους ήρωες του βιβλίου. Αυτός ήταν ουσιαστικά και ο σκοπός μου εξαρχής. Να βγάλω αυτά που επιθυμώ αγγίζοντας την ψυχή του άλλου. Απλά, γυμνά και αληθινά.

 Πόσο εύκολο είναι να μιλάει κανείς μέσα από τα γραπτά του?

Έχει να κάνει πρώτα με τον συγγραφέα και έπειτα με το θέμα που επιλέγει. Με την ευχέρεια και την ικανότητα του καθενός να περάσει τα πιστεύω του στον αναγνώστη με την χρήση του γραπτού λόγου. Εγώ δυσκολεύτηκα πολύ καθώς δεν υπήρξε στιγμή που να έγραφα κάτι και να ένιωθα αποστασιοποιημένος. Αυτό με ανάγκασε να ξοδεύω πολύ ενέργεια. Υπήρχε μεγάλη ψυχολογική φθορά, όμως ήταν από επιλογή μου για να βγάλω αυτό το αποτέλεσμα. Λειτουργούσε όμως και λυτρωτικά. Κάθε λέξη, κάθε κεφάλαιο με έφερνε πιο κοντά στην αυτογνωσία και στον τελικό σκοπό ο οποίος δεν ήταν άλλος από την ολοκλήρωση του βιβλίου. Η συγγραφή είναι ένα ταξίδι και όπως κάθε ταξίδι έχει τα σκαμπανεβάσματα του. Όταν διαβάζει κάποιος ένα βιβλίο καταλαβαίνει τις διακυμάνσεις, τις επιρροές, τις δυσκολίες, τις ανάγκες του συγγραφέα. Εκεί για εμένα κρύβεται όλη η μαγεία. Η ιστορία πίσω από το βιβλίο. Η αθέατη πλευρά. Αυτό αν καταφέρει και δει ο αναγνώστης, τότε έχεις περάσει όλα τα μηνύματα που επιθυμείς σε αυτόν.

 Ποίος από τους ήρωες σας έχει το μεγαλύτερο ποσοστό της δική σας ψυχοσύνθεσης?

Ο Αλέξης. Άλλωστε το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο οπότε το μεγαλύτερο κομμάτι βγήκε μέσα από εκείνον. Έπειτα σίγουρα ο Ντίλαν. Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για έναν τέτοιο ποιητικό, αφηρημένο και ονειροπόλο χαρακτήρα ο οποίος σίγουρα ανήκει σε κάποια άλλη μακρινή εποχή και όχι σε αυτή που ζούμε σήμερα.

Τι σε δυσκόλεψε ποίο πολύ σε αυτό το βιβλίο?

Προσπαθώ να σκεφτώ αν υπήρξε κάτι που δεν με δυσκόλεψε. Πραγματικά, δεν το λέω έτσι δίχως βαρύτητα. Το εννοώ. Ήταν από την αρχή ένα προσωπικό στοίχημα η γέννηση αυτού του βιβλίου. Η έλλειψη χρόνου, η ψυχολογική πίεση, η κούραση δημιουργούσαν αποτρεπτικές συνθήκες. Όλα όμως τελικώς πήγαν καλά. Η πρόκληση γέννησε ένα υπέροχο αν και δύσκολο ταξίδι και η επιτυχημένη έκβαση μου χάρισε την αίσθηση της ολοκλήρωσης ενός στόχου. Όλα έδεσαν αρμονικά. Άλλωστε ποιος είπε πως η αρμονία είναι εύκολο πράγμα;

 Ποίο ήταν το πρώτο συναίσθημα και ποία ή πρώτη εικόνα που σας ήρθε στο μυαλό, όταν γράψατε την λέξη ΤΕΛΟΣ?

Εντελώς διαφορετική από αυτήν που φανταζόμουν. Ικανοποίηση ναι, κάθαρση όχι. Ακόμα δεν νιώθω πως έχω γράψει την λέξη τέλος. Δεν γράφεις τέλος σε ένα βιβλίο, ζει μέσα σου για καιρό. Φυσικά ολοκληρώνεις μια ιστορία, ένα μυθιστόρημα, βγαίνει ένα αποτέλεσμα. Αυτό το τέλος όμως ανήκει στον αναγνώστη, όχι στον συγγραφέα. Η εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το μέρος που πνίγηκε η Τζένη. Μάλιστα παίρνοντας το πρώτο αντίτυπο στα χέρια μου πήγα εκεί και έμεινα αρκετή ώρα κοιτάζοντας την θάλασσα σκεπτόμενος την διαδρομή του βιβλίου από την πρώτη σκέψη μέχρι την τελευταία. Και τα κύματα δεν πήραν καμία μαζί τους.

 Υπάρχουν μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από την ιστορία του βιβλίου σας? Και ποια είναι αυτά?

Η ελπίδα. Τα όνειρα. Μπορούν να συμβούν τα πάντα αρκεί να πιστεύεις πραγματικά. Και να επιμένεις σε αυτά που αγαπάς. Να είσαι αληθινός, να σέβεσαι, να ζεις δίχως μίσος. Δεν γίνεται να είναι όλοι αυτό που προσδοκούμε. Μονάχα όμως με καλοσύνη και αγάπη έρχονται όμορφα πράγματα. Μπορεί καμιά φορά να αργήσουν, να είναι η τσέπη μας άδεια και να φεύγει η χαρά από εκεί. Όμως κάποιος άλλος θα την μαζέψει και ίσως στην φέρει πίσω. Δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή. Πρέπει να ελπίζεις. Μου προκαλεί εντύπωση το γιατί οι άνθρωποι αργούν τόσο πολύ να πειστούν πως το απίθανο είναι πιθανό να έρθει στην ζωή τους ακόμα και όταν οι πιθανότητες να καθυστερήσει είναι πολύ μεγάλες. Και υγεία. Βασικό, να υπάρχει υγεία. Είμαστε τόσο εύθραυστοι. Αν το καταλαβαίναμε νωρίτερα θα αλλάζαμε πολλά. Μην χάνετε στιγμές, να υπάρχει επαφή, σωματική, λεκτική, νοητική και συναισθηματική. Και αγκαλιές πολλές. Σφιχτές.

Ποίο είναι το ομορφότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην  ζωή ενός συγγραφέα? 

Για αρχή τα πάντα γύρω από την συγγραφή. Να ζήσει μέσα από δεκάδες χαρακτήρες, κόσμους και εποχές. Έπειτα η εξέλιξη. Να βρει τον δρόμο του. Να αποκτήσει πολύτιμες γνώσεις ώστε να έχει την δυνατότητα να αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τις σκέψεις και τα συναισθήματα του για να παρέχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στον αναγνώστη. Να είναι υγιής σωματικά και πνευματικά ώστε να μπορεί να δημιουργεί. Να έχει μεγάλα αποθέματα σε συναίσθημα και φαντασία. Να ζει το όνειρο του, την αγάπη του για το γράψιμο δίχως όμως καταπίεση. Να καταφέρει να δεχτεί την αναπόφευκτη μοναξιά του συγγραφέα. Να αγγίξει τον αναγνώστη, να αγαπηθούν τα έργα του, να έχουν όλες αυτές οι θυσίες κάποια ανταπόκριση.  

 

Ποιο βιβλίο διαβάζετε τώρα?

Τελειώνω το Όταν έκλαψε ο Νίτσε, του Γιάλομ και ξεκινάω την Θεραπεία του Σοπενάουερ, του ίδιου συγγραφέα.

Κλείνοντας, τι μας επιφυλάσσουν τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια? Θέλετε να τα μοιραστείτε μαζί μας? 

  

Είμαι πολύ ενθουσιασμένος αυτή την περίοδο γιατί όντως γράφω και παράλληλα μελετάω. Αφορά ένα μυθιστόρημα σε τριτοπρόσωπη αφήγηση (υπερίσχυσε της αρχικής μου ιδέας για πρωτοπρόσωπη), το οποίο εξελίσσεται στο παρόν. Έχει έντονο το στοιχείο της ψυχολογίας, μυστηρίου, πνευματισμού και πολλές απρόσμενες ανατροπές. Έχει πολύ ιδιαίτερους και ενδιαφέρον χαρακτήρες και διαδραματίζεται κυρίως στην Θεσσαλονίκη. Είμαι πολύ αισιόδοξος και φιλόδοξος για το αποτέλεσμα.

Για το βιβλίο της Παρέας

Λίτσα Λαμπρακοπούλου