Αντικρίζοντας το μαγευτικό εξώφυλλο του βιβλίου και διαβάζοντας την περίληψη αντιλήφθηκα πως μπροστά μου έχω ένα μυθιστόρημα - όχημα για να ταξιδέψω στη νοσταλγική δεκαετία του 80 . Δεν είχα άδικο όπως φάνηκε , καθώς η Μαρία Παναγοπουλου έχει συγγραφικές ικανότητες που την κατατάσσουν σαν μια άκρως ρεαλιστική και δυναμική πένα της εποχής μας . Έτσι ,με τον γνώριμο , άμεσο εικονοπλαστικό της λόγο πέτυχε κάθε σελίδα του βιβλίου να αναδίδει χρώματα , αρώματα , εικόνες από μια δεκαετία στην οποία μπορεί να μην έχω θύμησες , όμως την "ένιωσα" διαβάζοντας την « ολική έκλειψη καρδιάς » . Με κάλεσε σε ένα ταξίδι νοερό σε μια εποχή , σίγουρα περισσότερο αθώα από τη δίκη μας , γεμάτη αλήθειες και ανθρώπους που ζούσαν την κάθε στιγμή απλά ομως ουσιαστικά ,χωρίς να τρέχουν να την αναρτήσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά που την αφήνουν να κατοικήσει στην καρδιά τους , παίρνοντας μέσα τους την μορφή της έκλειψης ή της αναγέννησης . Παράλληλα , το κομμάτι της Tyler “total eclipse of the heart ” δίνει το σύνθημα για να χορέψεις στις σελίδες του βιβλίου αγκαλιά με τον έρωτα , τη φιλία και την προδοσία .
Μια παρέα αγαπημένων φίλων οδεύει με πλοίο για την Τήνο . Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού χάνεται μυστηριωδώς ο μεγάλος έρωτας της Αρετής . Η κοπέλα για χρόνια ζει στην σκιά του πόνου αυτής της εξαφάνισης . Όλοι τον θεωρούν νεκρό . Εκτός από την ίδια . Ο Αντρέας είναι απών αναίτια από τη ζωή της για πέντε χρόνια . Αυτό την έκανε ψυχικό ράκος . Όταν καταφέρει να ορθοποδήσει ,παντρεύεται ξαφνικά έναν συνάδερφο της , αλλά για μια ακόμα φορά έρχονται τα πάνω κάτω . Η μοίρα έχει τον τελευταίο λόγο . Σε μια επιχείρηση διάσωσης επιβατών βλέπει σε ρεπορτάζ στην τηλεόραση τον έρωτα της ζωής της , αυτόν που χάθηκε ξαφνικά και τη σημάδεψε για πάντα . Άραγε , είναι ο δικός της Αντρέας ; Με γνώμονα την ατέρμονη αγάπη της ξεκινά μια αγωνιώδης αναζήτησή . Θα είναι για το καλό της ή τρέφει φρούδες ελπίδες ;
Μετά την «Πενθερά» η Παναγοπουλου επέστρεψε με ένα βιβλίο διαφορετικό από άποψη είδους και ύφους από το προηγούμενο . Εδώ, έχουμε ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που διεισδύει βαθιά στις ανθρώπινες σχέσεις έχοντας έντονες δόσεις έρωτα , μυστηρίου και περιπέτειας . Το πάντρεμα όλων αυτών των στοιχείων είναι άκρως επιτυχημένο ,γιατί όλα μέσα στο μυθιστόρημα είναι σε σωστές αναλογίες και με αδιάκοπη δράση και ανατροπές . Με εφαλτήριο την τρυφερή φιλία κοριτσιών και αγοριών ,τα οποία ενηλικιώθηκαν στην δεκαετία του 80 και προσπαθούν να πάρουν το δρόμο τους , προωθεί ζητήματα που αφορούν στη φιλία και την αγάπη αλλά και τον χειριστικό και τοξικό σύντροφο . Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε εφτά κεφάλαια και διαρθρωμένα με χρονικές μετατοπίσεις ανάμεσα στο 1983 και στο 1988 ,ξετυλίγοντας έτσι την υπόθεση ,η οποία είναι γεμάτη αποκαλύψεις και σασπένς . Με φόντο μια εποχή , που πολλοί νοσταλγούν , η συγγραφέας αναβιώνει γεγονότα που την σημάδεψαν , θυμίζει μέρη και στέκια λατρεμένα , τάσεις μόδας , μουσική και τραγούδια που άφησαν εποχή σε παράλληλο χρόνο με την ιστορία της Αρετής , που για μένα αναδείχτηκε ως η κεντρική ηρωίδα εξαιτίας των εξελίξεων που την ακολουθούν στο διάβα της .
Η κοπέλα αυτή βίωσε τον έρωτα σε όλες τις εκφάνσεις του . Παράφορα , αρρωστημένα αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή της . Έγινε πιόνι σε έναν χειριστικό σύντροφο , χάνοντας το δυναμισμό και την παρρησία της και με κίνδυνο εκτός από τον εαυτό της να χάσει και όσους την αγαπάνε . Θυμίζει η Αρετή σε όλους μας κάποιο πρόσωπο από το δικό μας περιβάλλον που εξαιτίας μιας λαθεμένης επιλογής συντρόφου , απομονώθηκε και περιθωριοποιήθηκε είτε ακούσια είτε εκούσια . Η περίπτωση της Αρετής όμως έχει κάτι πολύ θετικό . Αληθινούς φίλους που έγιναν το στήριγμα σε κάθε της δυσκολία . Με παραστατικότητα η συγγραφέας σκιαγραφεί τα εμπλεκόμενα πρόσωπα και τις καταστάσεις μιας δυνατής αλλά συνάμα τραγικής ερωτικής ιστορίας που μας συγκινεί αλλά παράλληλα μας γεμίζει με αγωνία για το φινάλε της ιστορίας . Το βιβλίο γέννησε μέσα μου εκτός από συγκίνηση , γλυκόπικρη μελαγχολία , θυμό για τον χειριστικό σύντροφο αλλά και για την αφέλεια της Αρετής . Βέβαια , επειδή όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή και δεν πρέπει να δικάζουμε κανέναν ,ξέρουμε πως πολλές φορές κάνουμε λάθη , που τα επαναλαμβάνουμε ή και που ακόμα δεν τα αναγνωρίζουμε για να πάρουμε αποφάσεις και να επανορθώσουμε . Επομένως , η αφέλεια και οι λάθος εκτιμήσεις της Αρετής συγχωρούνται . Όλα τα πρόσωπα είτε τα καλά είτε τα κακά τοποθετούν το δικό τους λιθαράκι στην ιστορία , η οποία είναι άκρως ενδιαφέρουσα . Με πλοκή σφιχτή το βιβλίο δεν κάνει καθόλου κοιλιά και δεν χάνεται καθόλου από τον ενθουσιασμό του ξεκινήματος μέχρι το τέλος . Μάλιστα , προς τη λύση της υπόθεσης οι ανατροπές χορεύουν στα μάτια του αναγνώστη ένα ρυθμικό ταγκό χωρίς σταματημό και τον κάνουν να νιώθει ένταση , περιέργεια και αγωνία . Ομολογώ πως το τέλος ήταν ρεαλιστικό και παράλληλα αναπάντεχο . Δυνατός συνδυασμός για να μην το ξεχάσεις .
Κλείνοντας , χαίρομαι ιδιαίτερα όταν το ένστικτο μου δε λαθεύει για την αξία κάποιων ανθρώπων . Ένα από αυτά είναι η Μαρία Παναγοπούλου . Από το πρώτο της βιβλίο ως αυτό το τέταρτο , διακρίνω θέληση , πείσμα και προσπάθεια για να παρουσιάζει πάντα μια προσεγμένη και άρτια συγγραφική δουλειά . Για το ταλέντο δεν χρειάζεται να σας γράψω πολλά . Με μια κουβέντα , απλά και λαϊκά το έχει . Αυτό που κάποιοι ίσως δεν ξέρουν και που έχει μεγάλη για μένα σημασία είναι το μεράκι και η αλήθεια της ψυχής της . Για τα βιβλία της φίλης μου της Μαρίας , όταν γράφω κριτική ενώ είμαι πάντα αυστηρή και το ξέρετε και εσείς αλλά και η ίδια -ευτυχώς στη δίκια της περίπτωση δε χρειάστηκε ως τώρα να γράψω αρνητική κριτική - καταθέτω όσα βίωσα διαβάζοντας τα με ίσως μεγαλύτερη συναισθηματικά σκοπιά . Συγχωρέστε με , αλλά δεν μπορείς να μην απελευθερώσεις έστω και γραπτά συναισθήματα όταν αυτό το μυθιστόρημα που έχεις μόλις ολοκληρώσει είναι εκτός από καλό , πολύ αληθινό . Ένα απαλό χάδι ψυχής .
Βαθμολογία :9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου