Αν προσπαθήσει ο αναγνώστης να δώσει χρονικό ορισμό σε αυτό το βιβλίο -αν θα το κάνει θα είναι για λίγο, μόνο στην αρχή του- δε θα καταφέρει παρά να το χρονολογήσει κάπου στον 20ο αιώνα. Είναι επίσης σίγουρο πως καμία σημασία δεν έχει ο χρόνος και ο τόπος διεξαγωγής της ιστορίας, μιας και το βαθύτερο θέμα του βιβλίου έχει προαιώνια παρουσία και η αλήθεια του είναι ανάλογη αυτού που θα την εκφράσει.
Το μυστήριο της γνώσης, η υποκειμενικότητα του καλού και
του κακού είναι ένας αέναος κύκλος και έτσι δίνεται μες στην ιστορία του
Κλεμμένου Κόσμου, που περιέχει μια αγάπη που ξεπερνάει τα όρια του έρωτα και
προσεγγίζει την πλήρη ταύτιση μέσα από κυκλωτικές περιδινήσεις των μυαλών των
ηρώων. Τα φιλοσοφικά ζητήματα που πλαισιώνουν το κείμενο δίνονται μέσα από μία
ιστορία που πραγματικά θα ενθουσιάσει τους αναγνώστες, τόσο για την άρτια
δομημένη γραφή, όσο και για την ευρηματική έμπνευση της.
Η Θάλεια η δροσερή, ο Ανδρέας ο δυνατός, μέσα από την αγνωσία και τα μυστικά που διέπουν τις ζωές τους, θα ανακαλύψουν πώς δημιουργήθηκαν, πώς πορεύτηκαν και τον τρόπο που θα οδηγήσουν τη μοίρα τους στο μέλλον. Η αγάπη έχει λάθος προορισμό σε αυτό το βιβλίο. Είναι αυτονόητη ως συναίσθημα αλλά οπλίζεται με το μίσος και το απωθημένο και καταστρέφει.
Ένα κορίτσι ελεύθερο, με ένα μεγάλο κενό μνήμης στην
παιδική της ηλικία, θα υποστεί το χειρότερο χτύπημα από ένα αγαπημένο της
πρόσωπο. Αρωγός στο σκοτεινό ταξίδι που θα ξεκινήσει θα είναι ο Ανδρέας που, αν
και ο σκοπός του είναι να ξεδιαλύνει τα μυστικά από το παρελθόν, και μόνος
μάρτυρας είναι η Θάλεια, βρίσκεται στο πλάι της με μία αγάπη που ακόμα δεν έχει
πάρει σχήμα ούτε και συναισθηματική υπόσταση στο μυαλό του. Το ίδιο συμβαίνει
και στη Θάλεια. Τα όνειρα τους συμπίπτουν, ο χρόνος όμως τους ξεφεύγει. Τους
ξεγελάει και τους οδηγεί σε μονοπάτια
σκοτεινά, σε λάθος προορισμό. Τα πρόσωπα που βρίσκονται γύρω τους,
χαρακτήρες διττοί, δείχνουν άλλο από αυτό που είναι, με κακό ή καλό πρόσημο,
αλλά πάντα γοητευτικά και μυστηριώδη.
Μέχρι σχεδόν το τέλος της
ιστορίας, δύσκολα μπορεί να ανακαλύψει ο αναγνώστης την αλήθεια, είναι όμως πρόκληση κάθε σελίδα
της, αφού αποτελεί κίνητρο σκέψης και αυτοπροσδιορισμού για τον καθένα
ξεχωριστά.
«Στην ουσία είμαστε μόνοι
μας, Λαμπρινή, σε αυτόν τον κόσμο. Όμως έχουμε πάντα την επιλογή να διαλέξουμε
αυτούς που, με τη δική τους μοναξιά, θα κρατήσουν συντροφιά στην ερημιά μας».
Τα οικογενειακά μυστικά
που αποκαλύπτονται ανατρέπουν με αδιάλειπτο τρόπο ό,τι γνωρίζει μέχρι τώρα ο
αναγνώστης και η γοητεία τους συνίσταται στο γεγονός πως οι ήρωες φαίνονται το
ίδιο έκπληκτοι με εκείνον που διαβάζει το βιβλίο. Ζωντανό, με συνεχείς συναισθηματικές
διακυμάνσεις, με βαθιές φιλοσοφικές αλήθειες, με ανατροπές που κρατούν σε
διέγερση την αγωνία μέχρι τέλους. Κανένας ήρωας δεν έχεις κατάληξη, όλοι έχουν
μία κοινή αφετηρία, ο ένας παίρνει τη θέση του άλλου σε ένα παιχνίδι σκοτεινό
που παλεύει με το φως. Θέλω σε αυτό το σημείο να παρατηρήσω και κάτι ακόμα.
Είναι από τις λίγες φορές που, διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα, ανακαλύπτω πως, η
κάθε σελίδα του αποκαλύπτει και κάτι διαφορετικό για την ιστορία του. Δεν
υπάρχει τίποτα που να θεωρείται δεδομένο και όλα ανατρέπονται από τη μια στιγμή
στην άλλη. Οι ήρωες προσπαθούν από την αρχή να βάλουν σε μία τάξη την ιστορία
του βιβλίου. Αυτό όμως, πρόκειται να γίνει μόνο όταν έρθει το πλήρωμα του
χρόνου, και θαρρώ πως ούτε η ίδια η συγγραφέας το καθόρισε.
«Εντροπία είναι η ροπή
προς την αταξία, η οποία κυριαρχεί στη φύση. Και σημαίνει πως, όσο κι αν
βασανίζεσαι να τα τακτοποιήσεις όλα, να τα βάλεις στη σωστή σειρά, να τους
δώσεις τη θέση και την αξία που νομίζεις πως έχουν, αυτά θα βρουν έναν τρόπο να ανακατευτούν και να
μπερδευτούν…».
Ανακαλύπτοντας το τέλος,
πλησιάζοντας στη λύτρωση των ηρώων, το συμπέρασμα είναι αυτό που, μάλλον,
πρέπει να αρχίσουμε να διαχειριζόμαστε κι εμείς. Μπορεί να μη ζήσουμε ποτέ την
υπέροχη και βασανιστική αυτή ιστορία, είναι σίγουρο όμως, πως κάποια πράγματα
είναι καλό να τα αφήνουμε να πάρουν το δρόμο που επιλέγουν.
Σας προτείνω να το
διαβάσετε. Θα το απολαύσετε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου