Ένα άκρως ρεαλιστικό μυθιστόρημα που φωτίζει με ένταση τα κακώς κείμενα στον πολύπαθο χώρο του βιβλίου και των εκδόσεων ,επιφύλαξε η Νατάσα Γκουτζικίδου για τους αναγνώστες που χρόνια την ακολουθούν πιστά και η ίδια δεν τους έχει απογοητεύσει ποτέ. Μια σύγχρονη ιστορία διαδραματίζεται στις σελίδες του και το «Τελευταίο χαρτί» με πρωταγωνιστές τον Ερρίκο τον τρίτο και την Ναταλία καθηλώνει με την αμεσότητα του.
Εκείνη μια πετυχημένη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων ενώ εκείνος αγαπημένος στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό καθώς οι ερωτικές του ιστορίες πουλάνε τρελά. Όμως, επειδή τίποτα δεν είναι ρόδινο στο χώρο αυτό, οδηγούν αυτούς τους δυο στην ανεργία καθώς η μια απολύεται και για τον Ερρίκο κλείνει με πτώχευση ο εκδοτικός που τον φιλοξενεί. Μετά από αυτά πρέπει άμεσα να βρούνε λύσεις και επειδή και οι δυο είναι πολυμήχανοι μπλέκουν σε περιπέτειες που θα τους οδηγήσουν σε σύγκρουση. Θα καταφέρουν να ορθοποδήσουν και να ανεχτούν ο ένας τον άλλον;
Το μυθιστόρημα είναι κοινωνικό καθώς εστιάζει στο κομμάτι της ανεργίας και επικεντρώνεται σε όσα πραγματικά συμβαίνουν στο χώρο του βιβλίου. Σκληρή αρένα για όσους μάχονται σε αυτή για επιβίωση, για πολλούς λόγους. Ξέρετε πως όσο επιτυχημένος και να είσαι δεν αποκομίζεις μεγάλο κέρδος. Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, πισώπλατα μαχαιρώματα, μικρή αγορά και κοινό και πολλές αντιγραφές και εξαπατήσεις. Με τρόπο παραστατικό και συνάμα χιουμοριστικό σε αρκετά σημεία - αυτό θεωρώ πως είναι το ατού του βιβλίου, το γεγονός πως αποφορτίζει η συγγραφέας με καυστικότητα και χιούμορ όσα απαράδεκτα συμβαίνουν σε έναν πνευματικό χώρο - παρουσιάζονται όλα αυτά μέσω της ιστορίας της Ναταλίας και του Ερρίκου. Από την αρχή ως το τέλος τα γεγονότα στήνουν χορό ρυθμικό και οι ήρωες δίνουν το σύνθημα. Διαβάζεται ξεκούραστα και γρήγορα με τον τρόπο που είναι δομημένη η ιστορία και με τον τρόπο που εκτυλίσσονται τα γεγονότα.
Οι ήρωες ομολογώ είναι ενδιαφέροντες κι έχουν προσωπικότητα. Με τσαγανό και ευρηματικότητα αντιμετωπίζουν τις δυσχέρειες, με έντονο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η σχέση τους περνά δια πυρός και σιδήρου. Υπάρχει κλιμάκωση στα συναισθήματα τους, δηλαδή σε όσα τους χωρίζουν αλλά και σε όσα τους ενώνουν και είναι ηθογραφημένοι πλήρως. Κατάφερε η Γκουτζικίδου να τους σκιαγραφήσει χωρίς υπερβολές αλλά με πλήρη αληθοφάνεια και σε προκαλεί να τους συμπαθήσεις αλλά και να τους κρίνεις αυστηρά όταν χρειάζεται. Και οι υπόλοιποι ήρωες ολοκληρώνουν αρμονικά το παζλ και έτσι έχουμε τελικά μια ιστορία που καθηλώνει, με τις ανατροπές και τα ευτράπελα της αλλά κυρίως με τα μηνύματά της.
Χαίρομαι όταν βλέπω πως συγγραφείς σκαλίζουν ιστορίες δύσκολες, από αυτές που συγκρούεσαι με το κατεστημένο λέγοντας τα πράγματα έξω από τα δόντια. Χωρίς ωραιοποιήσεις η Γκουτζικίδου παρέδωσε ένα όμορφο πόνημα τόσο μα τόσο αληθινό χωρίς να φοβηθεί τις κακές γλώσσες. Μπράβο στην ίδια και στον εκδοτικό οίκο «Υδροπλάνο» που έκαναν τη διαφορά.
Βαθμολογία:9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου