Δεν ξεχνάς ό,τι έθαψες. Το κουβαλάς. Το κουβαλάς στα μάτια, στις λέξεις, στις σιωπές. Μέχρι τη μέρα που κάτι – κάποιος – έρχεται και σπάει τη σφραγίδα. Αυτό κάνει η Αρετή Καμπίτση στις Λευκές Μνήμες. Δεν αφηγείται. Ξεγυμνώνει.
Η Νόρα, καταξιωμένη ψυχοθεραπεύτρια, γυναίκα με πτυχία, κύρος, μια καλογυαλισμένη ζωή στην Κρήτη, είναι μια ύπαρξη που αιμορραγεί κάτω από τακτοποιημένα χαμόγελα. Ακούει τις σιωπές των άλλων, αλλά έχει ξεχάσει να ακούει τη δική της. Μέχρι που μια νέα ασθενής θα γίνει ο καθρέφτης που η Νόρα τόσο καιρό απέφευγε. Και τότε, όσα είχε θαμμένα – παιδικές πληγές, ενοχές, ανάγκες, χαμένες επιθυμίες – βγαίνουν στην επιφάνεια με ορμή ανελέητη.
Η γραφή της Καμπίτση είναι χειρουργική: λιτή, χωρίς καλλωπισμούς, αλλά με ακρίβεια που πονάει. Χτίζει την ένταση αργά, μέχρι που αρχίζεις να νιώθεις πως δεν διαβάζεις απλώς για τη Νόρα — βυθίζεσαι στην ψυχή της. Και λίγο μετά καταλαβαίνεις: δεν είναι μόνο η δική της ψυχή. Είναι και δική σου.
Το βιβλίο δεν φωνάζει. Σου ψιθυρίζει… κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Γιατί αυτοί οι ψίθυροι είναι οι δικές σου σκέψεις, οι δικές σου αναμνήσεις. Είναι οι μνήμες που ντύθηκαν στα λευκά για να μοιάζουν αθώες, αλλά μέσα τους κουβαλούν το απόλυτο βάρος της ύπαρξης.
