Κριτική – «Προορισμός Κάρμα» της Γιούλιας Πομπόρτση, εκδόσεις ΠΝΟΗ. Με την ματιά της Εύας Νάτση!

 

Ένα καλοκαίρι, μια θάλασσα, ένα σκάφος. Το αλμυρό αεράκι γίνεται μάρτυρας μιας παρέας που γιορτάζει και την ίδια στιγμή αναμετριέται με τη ζωή της. Το ταξιδιάρικο ύφος της Γιούλιας Πομπόρτση σε παρασέρνει από την πρώτη σελίδα γιατί εδώ, μέσα στο φως και στη θάλασσα, ξεπηδούν όλα τα μεγάλα ερωτήματα που καίνε τον άνθρωπο. Το Κάρμα: είναι άραγε η αφετηρία μας ή ο προορισμός μας;

Η Εύα και ο Μάριος είναι ο πυρήνας. Δύο άνθρωποι που κουβαλούν το βάρος του παρελθόντος και το φως μιας νέας αρχής. Ο έρωτάς τους δεν είναι εύκολος, είναι αλχημιστική δοκιμασία. Η Εύα, που άγγιξε το σκοτάδι της απόρριψης και του θανάτου, βρίσκει ξανά την ανάσα της μέσα από το πάθος. Ο Μάριος στέκεται δίπλα της όχι σαν σωτήρας, αλλά σαν συνοδοιπόρος. Μαζί αποδεικνύουν ότι ο έρωτας είναι θηρίο και φως, που αν το δαμάσεις, σε αναγεννά.

"Έστησ’ ο έρωτας χορό" της Γιώτας Γουβέλη, εκδόσεις ΔΙΌΠΤΡΑ! Με την ματιά της Εύας Νάτση

Το «Έστησ’ ο έρωτας χορό» της Γιώτας Ν. Γουβέλη είναι ένα μυθιστόρημα που δεν περιορίζεται στην αφήγηση μιας ερωτικής ιστορίας. Είναι μια κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχή και παράλληλα ένα οδοιπορικό στην Ιστορία του τόπου μας. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες η συγγραφέας στήνει έναν καμβά γεμάτο συγκίνηση, πάθος και μνήμη, οδηγώντας τον αναγνώστη σε μια εμπειρία που τον αγγίζει βαθιά και τον ακολουθεί πολύ πέρα από την τελευταία σελίδα.

"Πολλών Ετών Αγόρι", Νίκος Αδάμ Βουδούρης – Εκδόσεις Πατάκη. Με την ματιά της Εύας Νάτση

Η παιδική ηλικία συνήθως ντύνεται με χρώματα. Την ανακαλούμε μέσα από γέλια, παιχνίδια, στιγμές φαινομενικής αθωότητας. Κι όμως, αν σκαλίσεις λίγο πιο βαθιά, θα δεις πως κάτω από τα φωτεινά στρώματα υπάρχει και σκοτάδι: φόβοι, σιωπές, μυστικά, οι πρώτες πληγές που χαράχτηκαν στη μνήμη και σημάδεψαν για πάντα. Ο Νίκος Αδάμ Βουδούρης, στο "Πολλών Ετών Αγόρι", επιλέγει να στραφεί σε εκείνη ακριβώς τη σκοτεινή πλευρά. Και να μας μιλήσει όχι για την «αθωότητα» όπως συνηθίζουμε να τη ρομαντικοποιούμε, αλλά για το φορτίο που κουβαλούν τα παιδιά, ιδίως τα αγόρια, από τα πρώτα τους χρόνια.

Βιβλιοκριτική: "Τελειώνει με εμάς" της Colleen Hoover, εκδόσεις ΔΙΌΠΤΡΑ. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Το "Τελειώνει με εμάς" είναι ένα μυθιστόρημα που δεν μιλά απλώς για τον έρωτα, μιλά για τις ρωγμές του, για το πού μπορεί να οδηγήσει όταν μπερδεύεται με τον πόνο και για το κουράγιο που χρειάζεται για να σπάσεις τον κύκλο της σιωπής. Η Colleen Hoover τολμά να φέρει στην επιφάνεια το ζήτημα της κακοποίησης χωρίς ωραιοποίηση, χωρίς να χαϊδεύει τον αναγνώστη.

Η ιστορία της Λίλι είναι βαθιά προσωπική. Ένα κορίτσι που μεγάλωσε σε ένα σπίτι σημαδεμένο από τη βία, που ορκίστηκε ότι δεν θα γίνει ποτέ η γυναίκα που σιωπά, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον ίδιο εφιάλτη όταν ο έρωτας που τη συνεπήρε μετατρέπεται σε απειλή. Η Hoover δεν παρουσιάζει μια εύκολη φυγή. Παρουσιάζει το δίλημμα, την αντίφαση, τη μάχη ανάμεσα στην καρδιά και τη λογική. Γιατί, όπως μας δείχνει το βιβλίο, η κακοποίηση δεν εμφανίζεται μόνο με κραυγές. Συχνά κρύβεται πίσω από μια συγγνώμη, ένα χάδι, μια υπόσχεση αλλαγής.

«Η μέθοδος Αφήστε τους» – Mel Robbins Ένα βιβλίο για την ελευθερία που ξεκινά από μέσα μας (Εκδόσεις Διόπτρα). Με την ματιά της Εύας Νάτση

Υπάρχουν φράσεις που περνούν από γενιά σε γενιά σαν παλιές οικογενειακές συνταγές. Δεν χρειάζεται να τις διαβάσεις ποτέ γραμμένες, τις έχεις ακούσει τόσες φορές που έχουν εντυπωθεί μέσα σου. Μία από αυτές είναι η περίφημη: «Τι θα πει ο κόσμος». Πόσες φορές άραγε η φωνή αυτής της πρότασης μπήκε ανάμεσα σε μια επιθυμία σου και την απόφασή σου; Πόσες φορές κατεύθυνε το βλέμμα, το βήμα, την πράξη σου; Στηριγμένη σε άγραφους κανόνες και κοινωνικά πρέπει, αυτή η φράση έχει λειτουργήσει για πολλές δεκαετίες σαν φίμωτρο των ονείρων. Και είναι αυτό ακριβώς που επιχειρεί να ξεριζώσει η Mel Robbins στο νέο της βιβλίο.

«Λευκές Μνήμες» – Αρετή Καμπίτση Μια καθαρτήρια κατάδυση στο σκοτεινό φως της αλήθειας. Με την ματιά της Εύας Νάτση

Δεν ξεχνάς ό,τι έθαψες. Το κουβαλάς. Το κουβαλάς στα μάτια, στις λέξεις, στις σιωπές. Μέχρι τη μέρα που κάτι – κάποιος – έρχεται και σπάει τη σφραγίδα. Αυτό κάνει η Αρετή Καμπίτση στις Λευκές Μνήμες. Δεν αφηγείται. Ξεγυμνώνει.

Η Νόρα, καταξιωμένη ψυχοθεραπεύτρια, γυναίκα με πτυχία, κύρος, μια καλογυαλισμένη ζωή στην Κρήτη, είναι μια ύπαρξη που αιμορραγεί κάτω από τακτοποιημένα χαμόγελα. Ακούει τις σιωπές των άλλων, αλλά έχει ξεχάσει να ακούει τη δική της. Μέχρι που μια νέα ασθενής θα γίνει ο καθρέφτης που η Νόρα τόσο καιρό απέφευγε. Και τότε, όσα είχε θαμμένα – παιδικές πληγές, ενοχές, ανάγκες, χαμένες επιθυμίες – βγαίνουν στην επιφάνεια με ορμή ανελέητη.

Η γραφή της Καμπίτση είναι χειρουργική: λιτή, χωρίς καλλωπισμούς, αλλά με ακρίβεια που πονάει. Χτίζει την ένταση αργά, μέχρι που αρχίζεις να νιώθεις πως δεν διαβάζεις απλώς για τη Νόρα — βυθίζεσαι στην ψυχή της. Και λίγο μετά καταλαβαίνεις: δεν είναι μόνο η δική της ψυχή. Είναι και δική σου.

Το βιβλίο δεν φωνάζει. Σου ψιθυρίζει… κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Γιατί αυτοί οι ψίθυροι είναι οι δικές σου σκέψεις, οι δικές σου αναμνήσεις. Είναι οι μνήμες που ντύθηκαν στα λευκά για να μοιάζουν αθώες, αλλά μέσα τους κουβαλούν το απόλυτο βάρος της ύπαρξης.