«Γιατί ρε πατέρα;» – Μια πρεμιέρα που άξιζε την αναμονή

Από τα πρώτα καρέ φάνηκε πως κάτι διαφορετικό ξεκινά. Κάποιες σειρές έρχονται αθόρυβα και χάνονται, και άλλες στήνουν εξαρχής σκηνικό προσμονής. Το «Γιατί ρε πατέρα;» ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Από τα πρώτα trailers είχε κάτι το διαφορετικό: μια υπόσχεση πως η ελληνική τηλεόραση μπορεί να συνδυάσει γέλιο και μυστήριο χωρίς να πέσει σε ευκολίες. Και το πρώτο επεισόδιο δικαίωσε τις προσδοκίες.

Ένα σενάριο που πατάει γερά

Η αφετηρία είναι σφιχτή και γεμάτη υποσχέσεις. Ο Λευτέρης Τσατσάνης, ένας «πατέρας» με σκοτεινό παρελθόν, αφήνει πίσω του τρία παιδιά που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Μια βαλίτσα με τρία εκατομμύρια ευρώ γίνεται ο καταλύτης για να βρεθούν αντιμέτωπα με τον εαυτό τους, με ο ένας τον άλλον, αλλά και με τα μυστικά που ο πατέρας κουβαλούσε.

Η κληρονομιά δεν είναι απλώς υλική – είναι και ψυχολογική, συναισθηματική, γεμάτη ρωγμές και ερωτήματα. Κι εκεί βρίσκεται η δύναμη του σεναρίου: δεν περιορίζεται στο ποιος θα πάρει τα λεφτά, αλλά μας καλεί να δούμε χαρακτήρες που δοκιμάζονται.

Ερμηνείες που σε πείθουν

Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης κάνει ίσως την πιο ενδιαφέρουσα στροφή της πορείας του. Από δραματικούς ρόλους περνά σε έναν χαρακτήρα με χιούμορ και μυστήριο, και το αποτέλεσμα είναι γοητευτικό. Δεν προσπαθεί να «παίξει τον αστείο», αφήνει το χιούμορ να βγει αβίαστα, δίνοντας στο ρόλο του βάθος και ρυθμό.

Γύρω του, ένα καστ που φαίνεται δεμένο, με χημεία που πείθει. Οι ατάκες δεν πέφτουν κενές, αλλά κουμπώνουν σε καταστάσεις που προκαλούν γέλιο και αγωνία μαζί.

Σκηνοθεσία με κινηματογραφική ανάσα

Αυτό που ξεχωρίζει από την πρώτη κιόλας σκηνή είναι η εικόνα. Δεν θυμίζει απλή τηλεοπτική παραγωγή, αλλά έχει κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Παπαδάκου αποφεύγει τα κλισέ, δίνει χώρο στους ηθοποιούς και αξιοποιεί τον ρυθμό για να κρατήσει τον θεατή σε εγρήγορση.

Η φωτογραφία και η μουσική λειτουργούν σαν αόρατοι σύμμαχοι. Δεν είναι απλά φόντο· χτίζουν ατμόσφαιρα, κάνουν το μυστήριο πιο σκοτεινό και το χιούμορ πιο φωτεινό.

Ένα ξεκίνημα με υποσχέσεις

Αυτό που κερδίσαμε ως θεατές είναι η αίσθηση ότι βλέπουμε κάτι δουλεμένο. Μια σειρά που σέβεται τον θεατή, που ποντάρει στη λεπτομέρεια και δεν φοβάται να ξεφύγει από τη μετριότητα.

Το ρίσκο υπάρχει: ιστορίες με «βαλίτσες γεμάτες χρήμα» έχουν γραφτεί πολλές φορές. Όμως το «Γιατί ρε πατέρα;» δείχνει να κρατά τη δική του ταυτότητα, να ξεφεύγει από τα τετριμμένα, δίνοντας στους χαρακτήρες ουσία και στο κοινό λόγο να επιστρέψει.

Το πρώτο επεισόδιο ήταν ένα δυναμικό ξεκίνημα – όχι μόνο επειδή μας έκανε να γελάσουμε, αλλά γιατί μας έβαλε μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο μυστικά, αντιθέσεις και πρόσωπα που έχουν να πουν ιστορίες. Αν η συνέχεια σταθεί στο ύψος αυτής της αρχής, τότε ο ΑΝΤ1 κρατάει στα χέρια του μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σειρές της χρονιάς.

Η ερώτηση «Γιατί ρε πατέρα;» βρίσκει έτσι το πρώτο της αντίκρισμα: γιατί η ελληνική τηλεόραση χρειαζόταν μια τέτοια αρχή.