"Η ζωή είναι φτιαγμένη από σταγόνες κάθε είδους: σταγόνες μνήμης που βαραίνουν, σταγόνες αγάπης που λυτρώνουν, σταγόνες ενοχής που σε στοιχειώνουν, σταγόνες συνθηκών που σε ξεπερνούν." Φυστίκι που κυλάει - Εκδόσεις ΔΙΌΠΤΡΑ. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Η βροχή δεν ζητά ποτέ την άδειά μας για να πέσει, απλώς έρχεται. Κι άλλοτε μας δροσίζει, άλλοτε μας πνίγει. Έτσι είναι και η ζωή. Κι έτσι είναι και οι "Σταγόνες" του Φυστίκι ΠουΚυλάει: ένα μυθιστόρημα που στάζει αλήθεια σε κάθε σελίδα, που κυλά σαν νερό και μας οδηγεί σ’ ένα ταξίδι σπαρακτικό, ανθρώπινο, τρυφερό και άγριο μαζί. Δεν είναι ένα βιβλίο που απλώς διαβάζεται, είναι μια εμπειρία που σε κατακλύζει σαν καταιγίδα, αφήνοντάς σε γυμνό απέναντι σε όλα όσα δεν τολμάς να πεις ούτε στον εαυτό σου.

Οι ήρωες κινούνται σαν σταγόνες πάνω σε τζάμι, διασταυρώνονται, απομακρύνονται, συναντιούνται ξανά. Η Τζένη, επιστρέφοντας στο Αγρίνιο για την κηδεία του πεθερού της, κουβαλά όχι μόνο τα παιδιά της αλλά και όλα τα άλυτα μέσα της. Ο Δημήτρης, ο πρώην σύζυγος, στέκει ανάμεσα στον θρήνο για τον πατέρα του και στις αποστάσεις που έσκαψαν ρήγματα στην οικογένεια. Ο Αντώνης, ο αδελφός, γίνεται σκιά του παρελθόντος, ένα βάρος που δεν αφήνει κανέναν να ανασάνει. Και η Βαγγελιώ, η χήρα, βλέπει να γκρεμίζεται μαζί με τον άντρα της όλη της η ζωή, κι όμως στέκεται, έστω και μέσα στο σκοτάδι. Κανείς τους δεν είναι ήρωας με την κλασική έννοια. Ολοι τους είναι άνθρωποι αληθινοί, που παλεύουν με το ανείπωτο.

Η συγγραφέας επιλέγει τη γλώσσα της απλότητας. Δεν κρύβεται πίσω από περίτεχνες φράσεις, μιλά με τις λέξεις της καθημερινότητας κι όμως μέσα από αυτές ξεπηδά η μεγαλύτερη ποίηση. Στιγμές μικρές,  ένα τηλεφώνημα, ένα βλέμμα, μια σιωπή... γίνονται μαχαιριές που χαράζουν τον αναγνώστη. Κι εκεί κρύβεται η μαγεία: δεν βλέπεις απλώς την ιστορία, τη ζεις. Νιώθεις σαν να είσαι εσύ η Τζένη που τρέμει για τα παιδιά της, σαν να βαραίνεις εσύ με τις ενοχές του Δημήτρη, σαν να βουλιάζεις με τον Αντώνη, σαν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου μαζί με τη Βαγγελιώ.

Οι Σταγόνες είναι βιβλίο που μιλάει για την οικογένεια και την απώλεια, για τις ενοχές που δεν λυτρώνονται, για τους δεσμούς που όσο κι αν θες να τους κόψεις, σε κρατούν δεμένο. Είναι βιβλίο που σου θυμίζει ότι η ζωή δεν συνεχίζεται πάντα. Σταματά, γκρεμίζεται κι έπειτα ξαναρχίζει αλλιώς. Κι αυτή είναι η αλήθεια που πονά και ταυτόχρονα λυτρώνει. Γιατί η ζωή είναι φτιαγμένη από σταγόνες κάθε είδους: σταγόνες μνήμης που βαραίνουν, σταγόνες αγάπης που λυτρώνουν, σταγόνες ενοχής που σε στοιχειώνουν, σταγόνες συνθηκών που σε ξεπερνούν. Και όλες μαζί, άλλοτε γλυκές, άλλοτε αλμυρές, σχηματίζουν τον χάρτη της ύπαρξής μας.

Κλείνοντας το βιβλίο, δεν κρατάς μόνο την πλοκή, κρατάς τη βροχή του μέσα σου. Την αφήνεις να σε μουσκέψει, να σε πονέσει, να σε λυτρώσει. Και συνειδητοποιείς ότι οι Σταγόνες δεν ανήκουν μόνο στους ήρωες, είναι και δικές σου. Είναι η βροχή που έζησες, που ζεις, που θα ξαναζήσεις. Κι είναι αυτή ακριβώς που σου δίνει το κουράγιο να συνεχίσεις.