Μια ιστορία που δεν διαβάζεται. Αισθάνεται.
Η Θεώνη. Ένα κορίτσι δεκαπέντε χρονών. Μια καρδιά που άνοιξε για πρώτη φορά στον έρωτα – και πληγώθηκε ανελέητα από τον κόσμο. Από τον πατέρα της. Από την εποχή της. Από τη μοίρα.
Δεν είναι απλώς η πρωταγωνίστρια ενός μυθιστορήματος. Είναι η φωνή εκείνων που δεν μίλησαν ποτέ. Είναι όλες εκείνες οι γυναίκες που πέρασαν μέσα από φωτιά και σιωπή, μέσα από λάσπη και ενοχή, κουβαλώντας στις αποσκευές τους όχι ρούχα – αλλά μυστικά, φόβους και ανείπωτο πόνο.
Η Άρτεμις Παπανδρέου δεν αφηγείται. Δεν περιγράφει. Σκίζει με λέξεις την επιφάνεια. Και από κάτω ξεπροβάλλει η παλιά Ελλάδα – πληγωμένη, διχασμένη, αντρική. Όπου η αγάπη τιμωρείται. Όπου η τιμή μιας κόρης είναι πιο βαριά από την ψυχή της. Όπου μια μητέρα πρέπει να προδώσει κάθε δική της ανάγκη για να σώσει τη δική της κόρη.
Μέσα σε τοπία γεμάτα ομίχλη – εξωτερική και εσωτερική – ξεδιπλώνεται η πορεία μιας γυναίκας που δεν λύγισε. Που έπεσε, που πληγώθηκε, που εξαπατήθηκε από ανθρώπους σκοτεινούς, μα σηκώθηκε. Και όταν δεν μπορούσε να σηκωθεί μόνη της, στάθηκε πλάι της ένας άντρας αλλιώτικος: ο Λαέρτης. Ήρεμος. Δίκαιος. Σιωπηλός φρουρός και άνεμος ελπίδας.
Η Θεώνη έραψε τη ζωή της με βελόνα και κλωστή – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μέσα από τη μοδιστρική, μέσα από τη δημιουργία, ξανάχτισε την αξιοπρέπειά της. Αλλά τίποτα δεν της χαρίστηκε. Κάθε χαμόγελο πέρασε μέσα από αίμα, προδοσία και αναμέτρηση με το παρελθόν.
Και στο φινάλε – όχι το ευτυχισμένο, αλλά το δικαιωμένο – μένει κάτι βαθιά ανθρώπινο: το βλέμμα της γυναίκας που έζησε. Που πάλεψε. Που αγάπησε κόντρα σε όλους. Που πόνεσε χωρίς να φωνάξει. Που νίκησε, όχι γιατί επιβίωσε, αλλά γιατί δεν πρόδωσε ποτέ το παιδί που κάποτε ήταν.
Το «Τοπία Θολών Οριζόντων» δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα. Είναι μια κραυγή με μορφή ψιθύρου. Ένα βιβλίο που χτυπά εκεί που δεν υπάρχει άμυνα. Και μένει. Για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου