ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο «ΑΙΩΝΙΑ ΣΦΡΑΓΙΔΑ» του Απόστολου Μωραϊτέλη, εκδόσεις ΠΝΟΗ, με την ματιά της ΦΛΩΡΑΣ ΜΑΤΤΕ

  Ένα εκπληκτικό μεταφυσικό βιβλίο. Γράφει στο οπισθόφυλλο: «Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα όπου οι άνθρωποι γονατίζουν στον ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο, ο Αλέξανδρος η Ελίνα και η Όλγα θα συναντηθούν και θα ζήσουν τον έρωτα, το φάρμακο για τις πληγές που η Ιστορία ανοίγει στους ανθρώπους. Ένα ταξίδι του στο Τέξας θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί, θα μάθει πως δεν είναι η πρώτη φορά που τις συναντά. Η κοινή τους μοίρα πλέκει το σενάριο όπως μόνο εκείνη ξέρει, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το πεπρωμένο τους. Κάρμα για τρεις εραστές των αιώνων. Ανθρώπινοι μάρτυρες σε μια αντίστροφη μέτρηση, ρουφούν κάθε λεπτό που τους χαρίζεται σ' αυτή τη ζωή».

    Πρωταγωνιστές είναι ο Αλέξανδρος, η Ελίνα και η Όλγα. Η Ελίνα είναι ένα πολύ όμορφο κορίτσι μορφωμένο αφού ξέρει έξι γλώσσες, έχει τελειώσει το Πολυτεχνείο, έχει μεταπτυχιακό, έχει ταξιδέψει πολύ της αρέσει ο χορός και ιδιαίτερα το ταγκό και δουλεύει σε ένα υποκατάστημα τραπέζης σε επαρχιακή παραλιακή πόλη. Δεν πιστεύει όμως στον εαυτό της. Κολλητή της φίλη είναι η Μαρία που είναι γιατρός στο περιφερειακό νοσοκομείο. Καθώς η Ελίνα ασχολείται με την αστρολογία, διαβάζουμε μια συζήτησή της, με την φίλη της που της αποκαλύπτει την κρυφή της ασχολία, στην σελίδα 25: «Ξέρεις, έχω πελαγώσει». «Γιατί;» ρώτησε η Μαρία ψάχνοντας στο βλέμμα της ένα σημάδι. «Είμαι...» άφησε τη λέξη σε μια αμήχανη σιωπή που έμοιαζε να στροβιλίζεται απ τους ανεμιστήρες στην οροφή. «Έλα, μη με παγώνεις! Τι στην ευχή; Πες μου. Αμάν, με σταύρωσες!» «Εντάξει. Λοιπόν, ασχολούμαι με την αστρολογία. Αυτό ήταν». Είχε ξεστομίσει με ευχαρίστηση το μυστικό της. Ήταν σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω της. «Εντάξει, ασχολείσαι με την αστρολογία. Ως γιατρός πέρασαν διάφορα κακά απ το μυαλό μου». Η Ελίνα είχε ένα συμπαθητικό χαμόγελο. «Έχω πολλές ερωτήσεις για σένα. Έχω...» θέλησε να συνεχίσει, αλλά κάτι μελαγχολικό πάνω στη φίλη της δεν την άφηνε να πάει πιο κάτω. Η Ελίνα κατάλαβε πως ήταν η σειρά της. Γύρισε πλάτη στο λιμάνι και κοίταξε στα μάτια την φίλη της. «Μαρία, θα ζήσω τον μεγάλο έρωτα». Μ’ ένα κούνημα του χεριού τής ζήτησε να μη μιλήσει. «Ένας άνθρωπος που είναι για μένα το άλλο μισό, έρχεται ξανά στη ζωή μου». «Ποιος;» σπίθισαν τα μάτια της. «Δεν ξέρω ακόμα». «Μα είπες "ξανά". Είπες ότι θα έρθει ξανά» παραξενεύτηκε η Μαρία. «Το ξέρω. Κοίτα, θα ακουστεί τρελό αλλά...» χαμήλωσε το βλέμμα. «Δεν θα σε παιδέψω άλλο. Έχω ζήσει μαζί του σε μια άλλη ζωή. Όχι σ’ αυτή». Η Μαρία άρπαξε την κανάτα με το παγωμένο νερό και συμπλήρωσε στα ποτήρια τους».

   Η Όλγα όπως διαβάζουμε στην σελίδα 32: «είχε την τύχη να ολοκληρώσει τις σπουδές της στα Οικονομικά στον “ναό”. Το μεταπτυχιακό της στο London Schoolof Economics της έδωσε την ευκαιρία να ενηλικιωθεί πλήρως. Ξεψάρωσε. Καμιά λέξη δεν είναι τόσο αντιπροσωπευτική για να περιγράψει τι πραγματικά συνέβη σ αυτήν και την οικονομική πρωτεύουσα του κόσμου». Είναι μια πολύ όμορφη δυναμική και εντυπωσιακή γυναίκα, πετυχημένη διευθύνουσα σύμβουλος σε μια Πολυεθνική. Στην καριέρα της είχε ανοδική πορεία, αλλά στην προσωπική είχε μόνο εφήμερες σχέσεις. Στο σπίτι της έμενε με ένα πληγωμένο κορίτσι από την φωτιά του πολέμου στην Γουγκοσλαβία, την Νάντια. Όπως διαβάζουμε και στην σελίδα 54: «Η επιτυχία θέλει τις μικρές και μεγάλες θυσίες της. Είχε ίσως θυσιάσει την προοπτική μιας οικογένειας .Αυτή η σκέψη ήταν σαν γιο-γιο, το παιδικό παιχνίδι. Ποτέ δεν έμενε στη θέση της μέσα στο μυαλό της. Ανέβαινε σαν θυσία και κατέβαινε σαν σοφή επιλογή. Δεν γελούσε μ’ αυτό, αν και της άρεσε να διακωμωδεί τα δύσκολα. Την πήρε η ζωή την απόφαση για κείνη. Από κάπου λύθηκε ο κάβος και ταξίδεψε μακριά από τα λιμάνια που πιάνεις για να βρεις την οικογένεια. Δεν λυπόταν. Μελαγχολούσε στιγμιαία κι αυτό ήταν. Η αδιαθεσία ξεπερνιόταν σχετικά εύκολα, αλλά δεν θεραπευόταν πλήρως>>. Ο Αλέξανδρος είχε βιογραφικό βετεράνου όπως διαβάζουμε στην σελίδα 63: «θήτευσε σε πέντε εταιρίες μοιράζοντας πενταετίες όπως προστάζει ο αμερικάνικος κανόνας για τα στελέχη καριέρας. Βρέθηκε τέσσερις φορές απέναντι σε δύσπιστους νέους συναδέλφους, σ’ εκείνους που του πίστωναν μια χαμένη προαγωγή και στους απλά ζηλιάρηδες. Η τακτική του δεν ήταν άλλη από την προσήλωση στο αποτέλεσμα. Η επιτυχία σαν σφουγγάρι έσβηνε από τον πίνακα τις μουτζούρες, όχι όμως και την πικρή γεύση». Κι έρχεται η κρίση που στραγγίζει την αγορά. Αν και ο Αλέξανδρος είναι άψογος επαγγελματίας δεν καταφέρνει να σώσει την εταιρία που εργάζεται από το κλείσιμο. Διαβάζουμε στην σελίδα 77: «Ο Αλέξανδρος είχε ξυπνήσει μια Κυριακή που την ένιωθε Λαμπρή, άσχετα με τον καιρό που μύριζε άνοιξη. Η επόμενη μέρα. Βρισκόταν πια σε κενό χρόνου μετά την συμφωνία με τον Σταμούλη. Διαδικαστικές λεπτομέρειες που αφορούσαν την αποχώρησή του από την εταιρία γύριζαν στο μυαλό του προσφέροντας ανακούφιση. «Πόσο αξίζει πραγματικά μια αλλαγή σελίδας στην επαγγελματική μου ζωή εν μέσω κρίσης;» Δεν άλλαζε μόνο εταιρία αλλά και αγορά. Η αλήθεια ήταν πως αυτή την αλλαγή τη ζητούσε καιρό. Το ρίσκο έμοιαζε μεγάλο, όμως στη δική του ματιά αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα. Η μιζέρια που βίωνε τους τελευταίους μήνες στο γραφείο τον στοίχειωνε. Βρισκόταν μέσα στην κρίση, ανήμπορος ν’ αντιστρέψει τις τάσεις μιας αγοράς και δεν είχε πολλές επιλογές. Η μία ήταν σίγουρα η αλλαγή αγοράς. Βρήκε τον χώρο που πρόσφερε καλύτερες προοπτικές. Στάθηκε τυχερός. Η εταιρία του Σταμούλη είχε βρεθεί ξανά στο μονοπάτι της καριέρας του».

   Τρεις άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, όμως η ίδια η ζωή έχει άλλα σχέδια και η γνωριμία τους, καταλήγει να είναι καταλυτική. Θέλοντας να κρατήσω την μαγεία που εκπέμπει το βιβλίο, για να είναι μεγαλύτερη η πρόκληση, που θα κάνει τον αναγνώστη να το διαβάσει, θα παραθέσω ένα ακόμη πολύ μικρό απόσπασμα, που με λίγα λόγια, δίνει την πραγματική διάσταση της ιστορίας. Στην συζήτηση του Αλέξανδρου με τον φίλο του Ιωάννη στην σελίδα 372, ο φίλος του δίνει την ακριβή διάσταση: «Έχω καταλάβει πως είσαι μπερδεμένος. Ξέρεις, το σκηνικό στη ζωή σου θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία. Έχεις πάνω σου τις δυο από τις τρεις μοίρες, την Κλωθώ που συμβολίζει το παρόν και τη Λάχεση που συμβολίζει το παρελθόν. Ελπίζω, και εύχομαι, ν’ αργήσεις να συναντήσεις την Άτροπο, που δίνει το τέλος. Ο ήρωας είναι ο άτυχος πρωταγωνιστής του δράματος. Εκτεθειμένος στη μοίρα του, αντιμέτωπος με δυο γυναίκες που η καθεμιά διεκδικεί τη ζωή του την ίδια στιγμή. Κι εκείνος...» Ο Ιωάννης περίμενε τον φίλο του. «Εκείνος;» «Εκείνος μπορεί να ζει την κάθε στιγμή μαζί τους». «Ξέρω πως αυτό είναι βλάσφημο αν θέλω ν’ ακολουθήσω τη σκέψη σου για την αρχαία ελληνική τραγωδία. Ξυπνάω κάθε πρωί και νιώθω ευγνωμοσύνη που η ζωή μου έχει θετικό πρόσημο».

   Ομολογώ πως ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο, το οποίο με τράβηξε και δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου, γιατί ήθελα να δω τι θα γίνει παρακάτω. Η γραφή του είναι απλή, κατανοητή και γεμάτη εικόνες και διαβάζεται ευχάριστα, χωρίς να κουράζει, παρόλο τον όγκο του. Ο συγγραφέας έχει αποδώσει τόσο όμορφα την ιστορία, που σε κάνει να αναρωτιέσαι, εάν όντως έχουν έτσι τα πράγματα. Η αδρεναλίνη είναι ανεβασμένη τα ύψη και σε προκαλεί να θέλεις να ψάξεις περισσότερο το θέμα. Νομίζω ότι αξίζει να διαβαστεί, γιατί σου προσφέρει ένα μοναδικό ταξίδι, αλλά και την ανάγκη για περισσότερη αναζήτηση. Συγχαρητήρια στον συγγραφέα Απόστολο Μωραϊτέλη, γιατί έγραψε ένα εκπληκτικό βιβλίο, που σε κάνει να συμμετέχεις, ενώ το διαβάζεις, με όλες σου τις αισθήσεις. Πάντα επιτυχίες!!!