Το πρώτο μυθιστόρημα της Πιντμπορο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Ψυχογιός" και έχει τον ιδιαίτερο τίτλο "πίσω από τα μάτια της" με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Αφού ολοκλήρωσα την ανάγνωση του και έκανα νοερά την αποτίμησή του, αναλογιζόμουν αν τελικά μου άρεσε. Πριν σας εκθέσω τους προβληματισμούς μου θα σας παρουσιάσω μια γενική εισαγωγή.
Αυτό το θρίλερ αγωνίας όπως θα το χαρακτήριζα έχει να κάνει με ένα ερωτικό δράμα ή πιο σωστά με ένα ερωτικό τρίγωνο. Ο βασικός σκελετός πάνω στον οποίο εκτυλίσσεται όλη η υπόθεση έχει να κάνει με την εξωσυζυγική σχέση ενός ψυχιάτρου με τη γραμματέα του και την επαφή που αναπτύσσει αυτή με τη γυναίκα του. Παράλληλα , υπάρχει το εξής ερωτηματικό. Ο Ντέιβιντ ο ψυχίατρος υπήρξε υποδειγματικός σύζυγος ως τώρα και βοήθησε ουσιαστικά την γυναίκα του την Αντέλ να ορθοποδήσει μετά την πυρκαγιά που έπληξε το πατρικό της και αφάνισε τους δικούς της ή πίσω από το ενάρετο προσωπείο κρύβεται ένας τυχοδιώκτης και αριβίστας; Τη Λουίζ την γραμματέα του, θα την ερωτευτεί πραγματικά ή θα την εκμεταλλευτεί και είναι και αυτή θύμα του, όπως η Αντέλ; Τα τρία πρόσωπα του δράματος ποια είναι τελικά;
Στην αρχή το μυθιστόρημα μου φάνηκε λίγο άνευρο,συνηθισμένο από άποψη πλοκής και χωρίς παλμό. Στα δικά μου αναγνωστικά μάτια έδωσε την εντύπωση πως άργησε να διεισδύσει στην ιστορία. Μετά από κάποια κεφάλαια και αφού έχει γίνει εκτενής παρουσίαση των προσώπων ο λόγος ρέει και οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη . Ένταση, αγωνία και δράση ακολουθούν το κείμενο και ψάχνεις να βρεις την αλήθεια για τις σχέσεις του Ντέιβιντ, της Αντέλ και της Λουίζ , η οποία ξεδιπλώνεται μαεστρικά στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Εκεί γίνεται μια μεγάλη ανατροπή, η οποία οφείλω να παραδεχτώ πως δεν την περιμένεις με τίποτα και ξαφνιάζεσαι τόσο που επεξεργάζεσαι νοερά το τέλος. Ενώ δηλαδή ξεκίνησε χλιαρά, από τη μέση και μετά η αδρεναλίνη χτυπά κόκκινο επιφυλάσσοντας σου ένα απροσδόκητο φινάλε.
Κάθε κεφάλαιο τιτλοφορείται με το όνομα του προσώπου που αναφέρεται και η γραφή είναι σε ά ενικό. Ο τόνος είναι βιωματικός και εξομολογητικός . Η ψυχογράφηση των ηρώων είναι ενδελεχής και υποδειγματική καθώς αφήνει να πλανάται το μυστήριο ως το τέλος. Οι εικόνες που περιγράφονται ολοζώντανες και παραστατικές . Η Πινμπόρο ξέρει να στήσει ένα θρίλερ ψυχολογικό με αγωνία για γερά νεύρα.
Έχοντας διαβάσει της ίδιας και το "ο όρκος" μπορώ να πω πως σαν συγγραφέας μου αρέσει. Βέβαια το τελευταίο της μυθιστόρημα "ο όρκος" μου άρεσε περισσότερο γιατί από την αρχή μου προξένησε το ενδιαφέρον και το φινάλε του ήταν εξίσου δυνατό και ανατρεπτικό . Το " πίσω από τα μάτια της" μου άρεσε, τελικά, αλλά δε με απογείωσε. Ωστόσο ,μπορώ να πω πως ήταν ένα πολύ καλό μυθιστόρημα, στο οποίο με συνεπήρε το τέλος με τη λύση του μυστηρίου. Βαθμολογία:8-8.5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου