Χαίρομαι όταν βλέπω πως η αστυνομική λογοτεχνία στην Ελλάδα απαρτίζεται από συγγραφείς, όπως η Έλενα Χουσνη και θα σας εξηγήσω παρακάτω τους λόγους αυτής της δήλωσης. Στο τρίτο της πόνημα "Το παιδί με την ριγέ μπλούζα" η Χουσνή καταθέτει στους λάτρεις του αστυνομικού μυθιστορήματος ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι. Πολύ απλά συγκλονίζει με την αλήθεια του, γιατί δεν είναι καθαρά αστυνομικό. Έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό αστυνομικό μυθιστόρημα που δεν αφήνει σίγουρα κανέναν ασυγκίνητο.
Η Νασια Καρβούνη το λαγωνικό της είδησης κυνηγά το ρεπορτάζ που θα απογειώσει το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Κάνει έρευνα στα άδυτα της παιδικής πορνογραφίας. Παράλληλα, παρακολουθούμε τις προσπάθειες της ΕΛΑΣ να ξεσκεπάσει ένα κύκλωμα που εκμεταλλεύεται μικρά αθώα παιδιά και τις μητέρες τους. Το παιδί με την ριγέ μπλούζα θα στοιχειώσει την ψυχή της δημοσιογράφου αλλά και τη δίκη σας, γιατί σαν αυτό υπάρχουν πολλά αθώα θύματα αρρωστημένων ανθρώπων. Η ανθρώπινη κακία καθώς και η αρρωστημένη φύση με ορέξεις που δε φανταζόμαστε δεν έχουν όρια.
Σκληρό το βιβλίο, σίγουρα δεν απευθύνεται σε αναγνώστες που θέλουν κάτι ανάλαφρο. Τέτοια θέματα είναι φυσικό να μας ταρακουνούν καθώς και να μας γεμίζουν οργή και θυμό για την κατάντια κάποιων ανθρώπων. Μια καθημερινή ιστορία που, όμως, πάντα αφήνει όσους την πληροφορούνται άφωνους. Η συγγραφέας κρατώντας ισορροπία ανάμεσα στην σκληρότητα και στην ευαισθησία, παρουσιάζει δεξιοτεχνικά μια ιστορία απόλυτα ρεαλιστική με στοιχεία υπαρκτά. Με νούμερα, στατιστικές καθώς και με την απαραίτητη κατάρτιση στην ανθρώπινη ψυχολογία καθιστά σαφές στον αναγνώστη πως έψαξε διεισδυτικά, συνεργάστηκε με ειδικούς και παρουσίασε σε εμάς με φυσικότητα χωρίς καμία αίσθηση μελό, μια υπόθεση συγκλονιστική. Η Καρβούνη ψάχνει και παράλληλα η Χουσνη της δείχνει το δρόμο στην έρευνα. Με τρόπο γλαφυρό θίγονται καταστάσεις που δυστυχώς απασχολούν την ελληνική κοινωνία και την αστυνομία. Μια επώδυνη και επίπονη κατάσταση που τελοκα ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να πολεμήσουν. Μπορεί πάντα να υπάρχει το κακό, όμως ακριβως απέναντι υπάρχει και ο φωτεινός φανος του καλού. Εκείνος, όσο και να πάει να σβήσει θα βρεθεί εκείνη η πηγή φωτός που θα του δώσει την απαραίτητη ενέργεια να συνεχίσει.
Αν και το μυθιστόρημα είναι αδυσώπητο και με γέμισε θυμό για αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα δε σταματούσα το διάβασμα μέχρι να το ολοκληρώσω. Η γραφή της Χουσνη σύμμαχος πάντα, γιατί είναι απλή και οικεία. Χωρίς κλισέ αλλά γεμάτη αμεσότητα. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων δεν παύει να είναι το δυνατό της σημείο. Ηθογραφεί τους ήρωες παρουσιάζοντας τις πράξεις τους χωρίς πλατιασματα ανούσια. Οι πράξεις τους μιλούν και η Χουσνη είναι ο αρωγός που μας κάνει να τις ακούσουμε.
Φαντάζομαι πως κάποιοι δε θα επέλεγαν εύκολα να διαβάσουν ένα μυθιστόρημα με τέτοιο θέμα. Όμως, να θυμάστε πάντα πως η κοινωνία μπορεί να είναι ζούγκλα, αλλά στο τέλος υπάρχει η κάθαρση και η λύτρωση. Καθένας παίρνει αυτό που αξίζει... και κυρίως η ελπίδα είναι αυτή που έχει την τελευταία λέξη.
Βαθμολογία :10/10
Η Νασια Καρβούνη το λαγωνικό της είδησης κυνηγά το ρεπορτάζ που θα απογειώσει το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Κάνει έρευνα στα άδυτα της παιδικής πορνογραφίας. Παράλληλα, παρακολουθούμε τις προσπάθειες της ΕΛΑΣ να ξεσκεπάσει ένα κύκλωμα που εκμεταλλεύεται μικρά αθώα παιδιά και τις μητέρες τους. Το παιδί με την ριγέ μπλούζα θα στοιχειώσει την ψυχή της δημοσιογράφου αλλά και τη δίκη σας, γιατί σαν αυτό υπάρχουν πολλά αθώα θύματα αρρωστημένων ανθρώπων. Η ανθρώπινη κακία καθώς και η αρρωστημένη φύση με ορέξεις που δε φανταζόμαστε δεν έχουν όρια.
Σκληρό το βιβλίο, σίγουρα δεν απευθύνεται σε αναγνώστες που θέλουν κάτι ανάλαφρο. Τέτοια θέματα είναι φυσικό να μας ταρακουνούν καθώς και να μας γεμίζουν οργή και θυμό για την κατάντια κάποιων ανθρώπων. Μια καθημερινή ιστορία που, όμως, πάντα αφήνει όσους την πληροφορούνται άφωνους. Η συγγραφέας κρατώντας ισορροπία ανάμεσα στην σκληρότητα και στην ευαισθησία, παρουσιάζει δεξιοτεχνικά μια ιστορία απόλυτα ρεαλιστική με στοιχεία υπαρκτά. Με νούμερα, στατιστικές καθώς και με την απαραίτητη κατάρτιση στην ανθρώπινη ψυχολογία καθιστά σαφές στον αναγνώστη πως έψαξε διεισδυτικά, συνεργάστηκε με ειδικούς και παρουσίασε σε εμάς με φυσικότητα χωρίς καμία αίσθηση μελό, μια υπόθεση συγκλονιστική. Η Καρβούνη ψάχνει και παράλληλα η Χουσνη της δείχνει το δρόμο στην έρευνα. Με τρόπο γλαφυρό θίγονται καταστάσεις που δυστυχώς απασχολούν την ελληνική κοινωνία και την αστυνομία. Μια επώδυνη και επίπονη κατάσταση που τελοκα ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να πολεμήσουν. Μπορεί πάντα να υπάρχει το κακό, όμως ακριβως απέναντι υπάρχει και ο φωτεινός φανος του καλού. Εκείνος, όσο και να πάει να σβήσει θα βρεθεί εκείνη η πηγή φωτός που θα του δώσει την απαραίτητη ενέργεια να συνεχίσει.
Αν και το μυθιστόρημα είναι αδυσώπητο και με γέμισε θυμό για αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα δε σταματούσα το διάβασμα μέχρι να το ολοκληρώσω. Η γραφή της Χουσνη σύμμαχος πάντα, γιατί είναι απλή και οικεία. Χωρίς κλισέ αλλά γεμάτη αμεσότητα. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων δεν παύει να είναι το δυνατό της σημείο. Ηθογραφεί τους ήρωες παρουσιάζοντας τις πράξεις τους χωρίς πλατιασματα ανούσια. Οι πράξεις τους μιλούν και η Χουσνη είναι ο αρωγός που μας κάνει να τις ακούσουμε.
Φαντάζομαι πως κάποιοι δε θα επέλεγαν εύκολα να διαβάσουν ένα μυθιστόρημα με τέτοιο θέμα. Όμως, να θυμάστε πάντα πως η κοινωνία μπορεί να είναι ζούγκλα, αλλά στο τέλος υπάρχει η κάθαρση και η λύτρωση. Καθένας παίρνει αυτό που αξίζει... και κυρίως η ελπίδα είναι αυτή που έχει την τελευταία λέξη.
Βαθμολογία :10/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου