Τον Στέφανο Παπαδόπουλο δεν τον γνώριζα σα συγγραφέα , αλλά ο ιδιαίτερος τίτλος με το σαγηνευτικό εξώφυλλο του στο δεύτερο μυθιστόρημα του «Ο καλπασμός των αμνών» μου κέντρισαν το ενδιαφέρον να το διαβάσω . Πολύ καλή , κρίνω πως είναι αυτή η πρώτη μας γνωριμία καθώς κατόρθωσε να κάνει την αναγνωση του βιβλίου του να καλπάζει ,καθώς δεν ήθελα να σταματήσω το νοερό μου ταξίδι στον κόσμο του Άντριαν και της Χάνα .
Όλα αυτά στις σελίδες ενός μυθιστορηματος που σου κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο από την αρχή ως το τέλος για πολλούς λόγους . Σίγουρα , η καταιγιστική πλοκή με τις ανατροπές και τις εντάσεις βάζει το δικό της λιθαράκι σε αυτό . Όμως , ο συγγραφέας έχει ακόμα ένα πολύτιμο όπλο ως σύμμαχο . Την εικονοπλαστικη γραφή του , η οποία διακατέχεται από λυρικοτητα που αγγίζει τις ευαισθησίες σου . Ο αναγνωστης αιχμαλωτίζεται παράλληλα από την προσωπικότητα των χαρακτήρων . Ο Παπαδόπουλος τους παρουσιάζει σε εμάς , με τρόπο παραστατικό αλλά παράλληλα αποστασιοποιημένο απο τα κίνητρα και τις πράξεις τους . Κρατά αποστάσεις . Σκιαγραφει πρόσωπα και καταστάσεις δυναμικά , αφηνοντας τον καθένα ξεχωριστά να θρονιαστεί σε ένα ρεαλιστικό βάθρο και παράλληλα παρέχοντας απλόχερα σε σένα που ταξιδευεις μαζι τους ,το δικαίωμα να τους κρίνεις .
Μυθιστορήματα με ιντριγκαδορικο και συνάμα αλληγορικό τίτλο , με πρωτότυπη υπόθεση , με πρωταγωνιστες ήρωες που είναι διαφορετικοί μεταξύ τους και ιδιαίτεροι προκαλώντας συναισθήματα είτε θετικά είτε αρνητικά , τα ξεχωρίζω . Πρέπει να υπογραμμίσω πως αυτό που κάνει όλα αυτά σημαντικά και το βιβλίο συναρπαστικό είναι πάντα κατά τη γνώμη μου η πενα του συγγραφέα . Σε αυτή την περίπτωση έχουμε μια γραφή με άποψη και ουσία , αλλά πάνω από όλα εκφραστική δεινότητα .
Βαθμολογία :9-/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου