«Τετράκις εις θάνατον» ένας καθρέφτης μιας Ελλάδας που θέλει να ξεχάσει, μα δεν μπορεί. Παναγιώτης Γιαννουλεας, εκδόσεις ΚΥΦΑΝΤΑ! Με την ματιά της Εύας Νάτση!

 Η Μάνη πάντα κουβαλούσε το φως και το σκοτάδι της. Στις πλαγιές της, εκεί που οι πέτρες μιλούν πιο δυνατά απ’ τους ανθρώπους, ξυπνά ακόμη η ιστορία της Αικατερίνης Δημητρέα. Μιας γυναίκας που το όνομά της έγινε συνώνυμο της φρίκης, μα και του αβάσταχτου ερωτήματος πώς γεννιέται το κακό μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Το βιβλίο του Παναγιώτη Γιαννουλέα «Τετράκις εις θάνατον – Η δηλητηριάστρια της Μάνης» δεν αφηγείται απλώς μια σειρά εγκλημάτων. Ξετυλίγει τον ιστό μιας εποχής, τότε που η Ελλάδα πάλευε να σταθεί στα πόδια της κι όμως, στις πιο απομονωμένες της γωνιές, ζούσε ακόμη μέσα στη σιωπή, τον φόβο και την απελπισία.

Η γραφή του Γιαννουλέα δεν κυνηγά τον εντυπωσιασμό. Περπατά σιωπηλά μέσα στα στενά του Νεοχωρίου, κοιτάζει πίσω απ’ τις κουρτίνες, αφουγκράζεται τις ψιθυριστές κουβέντες μιας κοινότητας που δεν ήξερε αν έπρεπε να φωνάξει ή να σωπάσει. Μέσα από μαρτυρίες, παλιά δημοσιεύματα και βιώματα, ο συγγραφέας χτίζει ένα χρονικό όπου το ανθρώπινο στοιχείο δεν χάνεται μέσα στη φρίκη, αλλά αναδεικνύεται ακόμη πιο τραγικό. Δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει. Δεν προσπαθεί να εξαγνίσει. Μονάχα να κατανοήσει. Και αυτό το κάνει με τρόπο που σε ταράζει βαθιά.

Η Αικατερίνη Δημητρέα παρουσιάζεται όχι σαν τέρας, αλλά σαν άνθρωπος που, μέσα στη στρέβλωση και την απόγνωση, βούτηξε στο έγκλημα χωρίς επιστροφή. Η Μάνη, με τη σκληρή της ομορφιά και τη σιωπή της, γίνεται το σκηνικό μιας ψυχής που σπάει. Κι εκεί, ανάμεσα στις πέτρες και στο άρωμα του πικραμύγδαλου, ο αναγνώστης αισθάνεται τη γεύση του δηλητηρίου να απλώνεται όχι μόνο στα θύματα, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία που σιώπησε, που έστρεψε το βλέμμα αλλού.πππ

Κάθε σελίδα κουβαλά μια ανατριχίλα. Όχι αυτήν της φρίκης, αλλά την πιο ύπουλη, τη βαθιά, που έρχεται όταν συνειδητοποιείς πως πίσω από κάθε έγκλημα υπάρχει ένα ανθρώπινο βλέμμα, ένα χέρι που κάποτε χάιδεψε, ένα στόμα που κάποτε προσευχήθηκε. Κι εκεί καταλαβαίνεις ότι το βιβλίο δεν μιλά για τη Δημητρέα μόνο. Μιλά για όλους μας. Για τις σιωπές που επιτρέπουμε, για τις ψυχές που σπάζουν κάτω από την πίεση μιας εποχής που δεν συγχωρεί.

Στο τέλος δεν μένεις με τη φρίκη, αλλά με μια σιωπή που βαραίνει. Μια σιωπή που κουβαλά το βλέμμα της γυναίκας εκείνης, λίγο πριν το τέλος της. Το «Τετράκις εις θάνατον» είναι εξομολόγηση. Είναι καθρέφτης μιας Ελλάδας που θέλει να ξεχάσει, μα δεν μπορεί. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν, που αναρωτιούνται, που ψάχνουν τι σημαίνει τελικά το «ανθρώπινο», αυτή η ιστορία θα συνεχίζει να χτυπά μέσα μας, σαν μυστικός παλμός, σαν φωνή που δεν σώπασε ποτέ.