Η ζωή της κυλούσε ήσυχα, σχεδόν μηχανικά. Ένας γάμος με τη σφραγίδα της συνήθειας, ένα σπίτι που λειτουργούσε στην εντέλεια, ένας άντρας που στάθηκε πλάι της με την οικειότητα της συνήθειας, όχι με τη φλόγα της αγάπης. Εκείνη χαμογελούσε, μα μέσα της έσβηνε. Οι μέρες έμοιαζαν ίδιες, κι ο χρόνος κύλαγε σαν νερό που δεν αφήνει τίποτα πίσω του. Δεν υπήρχε έλλειψη αγάπης, μα έλλειψη παρουσίας. Όταν τα βλέμματα σταματούν να συναντιούνται και οι κουβέντες περιορίζονται στο “πώς πέρασες σήμερα”, τότε η σιωπή γίνεται ο τρίτος ανάμεσά τους. Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, μια γυναίκα χάνει τον εαυτό της.
Όλα αλλάζουν ξαφνικά, όχι από επιλογή, αλλά από εκείνα τα γεγονότα που δεν τα περιμένεις και όμως σε ξεριζώνουν. Ένα συμβάν που συγκλονίζει την κόρη της έρχεται σαν κεραυνός να διαλύσει το πέπλο της ψευδαίσθησης. Η ζωή της, που έμοιαζε ακίνητη, αρχίζει να κινείται με ορμή. Ο πόνος της κόρης της γίνεται ο καθρέφτης μέσα στον οποίο αναγκάζεται να δει τη δική της ψυχή. Και τότε όλα όσα είχε θάψει, φόβοι, σιωπές, απωθημένα, αναδύονται στην επιφάνεια με ορμή. Η γυναίκα που έμαθε να σιωπά, τώρα πρέπει να μιλήσει. Η γυναίκα που έμαθε να υπομένει, τώρα πρέπει να ζήσει.
Αυτή η αλλαγή δεν είναι φυγή. Είναι επιστροφή. Επιστροφή σε εκείνη που υπήρξε, πριν τη φθείρουν οι ρόλοι και τα πρέπει. Πριν η ζωή γίνει μια σειρά από υποχρεώσεις χωρίς ψυχή. Το ταξίδι της είναι γεμάτο πόνο, αλλά μέσα σε αυτόν τον πόνο γεννιέται κάτι νέο. Μια δύναμη που δεν ήξερε ότι είχε. Μαθαίνει να βλέπει τον κόσμο ξανά, χωρίς τα φίλτρα του φόβου και της υποχώρησης. Μαθαίνει να αγαπά αλλιώς. Όχι όπως της έμαθαν, αλλά όπως η καρδιά της έχει ανάγκη.
Ο Κώστας Κρομμύδας γράφει με την αλήθεια ενός ανθρώπου που έχει δει από κοντά την ψυχή να ματώνει και να γιατρεύεται. Δεν γράφει για να εντυπωσιάσει, γράφει για να πει κάτι ουσιαστικό. Οι λέξεις του κυλούν σαν ανάσα, χωρίς υπερβολές, αλλά με συναισθηματική δύναμη που σε κατακλύζει. Η γραφή του είναι καθαρή, γεμάτη ανθρωπιά και κατανόηση. Ξέρει να αφουγκράζεται τις λεπτές σιωπές, τα μισόλογα, τα βλέμματα που λένε περισσότερα από τις φωνές. Δημιουργεί χαρακτήρες τόσο ζωντανούς, που δεν διαβάζεις για εκείνους, αλλά ζεις μαζί τους.
Η ιστορία της μητέρας και της κόρης γίνεται καθρέφτης για τον αναγνώστη. Μιλά για τη δύναμη της οικογένειας, αλλά και για τη στιγμή που χρειάζεται να σταθείς μόνος, να κάνεις το επόμενο βήμα χωρίς στήριγμα. Μιλά για τη μητρότητα που δεν είναι πάντα χαρά, αλλά ευθύνη, φόβος, πόνος, θυσία. Μιλά για την αγάπη που πρέπει να μάθει να αφήνει, να συγχωρεί, να ελευθερώνει. Και μέσα απ’ όλα αυτά, ξεδιπλώνεται η ψυχή μιας γυναίκας που ωριμάζει μέσα από την απώλεια, που ξαναμαθαίνει τη ζωή, όχι όπως της την έδειξαν, αλλά όπως τη νιώθει.
Το βιβλίο σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει οικείος. Γιατί όλοι κάποτε νιώσαμε να χανόμαστε μέσα στη ρουτίνα. Όλοι βρεθήκαμε σε μια σχέση όπου αγαπάς, αλλά δεν σε ακούν. Όλοι έχουμε μια στιγμή που μας αναγκάζει να ξαναδούμε τον εαυτό μας αλλιώς. Αυτό είναι το μεγαλείο του έργου: ότι μιλά για όλους μας. Όταν τελειώνεις την τελευταία σελίδα, δεν θες να το αφήσεις. Θες να μείνεις λίγο ακόμα μαζί του, μέσα στην ατμόσφαιρα που δημιούργησε.
Γιατί εκεί βρίσκεται η ουσία. Όχι στο δράμα, αλλά στη λύτρωση. Όχι στο τέλος, αλλά στη νέα αρχή. Ο τρόπος που λες τ’ όνομά σου είναι ο τρόπος που ξανασυστήνεσαι στη ζωή, και μέσα από αυτό το βιβλίο το καταλαβαίνεις βαθιά. Νιώθεις πως ξαναπιάνεις στα χέρια σου τη δική σου φωνή, τη δική σου δύναμη. Και τότε δεν διαβάζεις απλώς μια ιστορία, τη ζεις, τη θυμάσαι, τη μεταφέρεις μέσα σου.
Ο Κώστας Κρομμύδας είναι ένας συγγραφέας που έχει το χάρισμα να γράφει με ψυχή. Δεν φοβάται να δείξει τη ρωγμή, γιατί ξέρει ότι μέσα από αυτή περνά το φως. Με λόγο απλό, ειλικρινή και βαθιά ανθρώπινο, αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές. Δίνει φωνή στις γυναίκες που δεν μίλησαν, στους άντρες που έχασαν το θάρρος τους, στους ανθρώπους που ψάχνουν ακόμα να βρουν ποιοι είναι. Με αυτό το βιβλίο θυμίζει πως ο άνθρωπος μπορεί να σπάσει, αλλά μπορεί και να ξαναγεννηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου