"Ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου" - Kostas Krommydas , Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications . Mε την ματιά της Εύας Νάτση

Η ζωή της κυλούσε ήσυχα, σχεδόν μηχανικά. Ένας γάμος με τη σφραγίδα της συνήθειας, ένα σπίτι που λειτουργούσε στην εντέλεια, ένας άντρας που στάθηκε πλάι της με την οικειότητα της συνήθειας, όχι με τη φλόγα της αγάπης. Εκείνη χαμογελούσε, μα μέσα της έσβηνε. Οι μέρες έμοιαζαν ίδιες, κι ο χρόνος κύλαγε σαν νερό που δεν αφήνει τίποτα πίσω του. Δεν υπήρχε έλλειψη αγάπης, μα έλλειψη παρουσίας. Όταν τα βλέμματα σταματούν να συναντιούνται και οι κουβέντες περιορίζονται στο “πώς πέρασες σήμερα”, τότε η σιωπή γίνεται ο τρίτος ανάμεσά τους. Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, μια γυναίκα χάνει τον εαυτό της.

Όλα αλλάζουν ξαφνικά, όχι από επιλογή, αλλά από εκείνα τα γεγονότα που δεν τα περιμένεις και όμως σε ξεριζώνουν. Ένα συμβάν που συγκλονίζει την κόρη της έρχεται σαν κεραυνός να διαλύσει το πέπλο της ψευδαίσθησης. Η ζωή της, που έμοιαζε ακίνητη, αρχίζει να κινείται με ορμή. Ο πόνος της κόρης της γίνεται ο καθρέφτης μέσα στον οποίο αναγκάζεται να δει τη δική της ψυχή. Και τότε όλα όσα είχε θάψει, φόβοι, σιωπές, απωθημένα, αναδύονται στην επιφάνεια με ορμή. Η γυναίκα που έμαθε να σιωπά, τώρα πρέπει να μιλήσει. Η γυναίκα που έμαθε να υπομένει, τώρα πρέπει να ζήσει.

«Τετράκις εις θάνατον» ένας καθρέφτης μιας Ελλάδας που θέλει να ξεχάσει, μα δεν μπορεί. Παναγιώτης Γιαννουλεας, εκδόσεις ΚΥΦΑΝΤΑ! Με την ματιά της Εύας Νάτση!

 Η Μάνη πάντα κουβαλούσε το φως και το σκοτάδι της. Στις πλαγιές της, εκεί που οι πέτρες μιλούν πιο δυνατά απ’ τους ανθρώπους, ξυπνά ακόμη η ιστορία της Αικατερίνης Δημητρέα. Μιας γυναίκας που το όνομά της έγινε συνώνυμο της φρίκης, μα και του αβάσταχτου ερωτήματος πώς γεννιέται το κακό μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Το βιβλίο του Παναγιώτη Γιαννουλέα «Τετράκις εις θάνατον – Η δηλητηριάστρια της Μάνης» δεν αφηγείται απλώς μια σειρά εγκλημάτων. Ξετυλίγει τον ιστό μιας εποχής, τότε που η Ελλάδα πάλευε να σταθεί στα πόδια της κι όμως, στις πιο απομονωμένες της γωνιές, ζούσε ακόμη μέσα στη σιωπή, τον φόβο και την απελπισία.

"ΙΑΝΟΣ" - Νατάσα Γκουτζικιδου, εκδόσεις ΑΥΓΕΡΗ. Με την ματιά της Εύας Νάτση!

 Ο Ιανός της Νατάσας Γκουτζικίδου δεν είναι απλώς ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι ένα ψυχολογικό παιχνίδι με τον χρόνο, την ενοχή και την ανθρώπινη ταυτότητα. Από την πρώτη σελίδα, ο αναγνώστης νιώθει ότι μπαίνει σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Nιώθεις κάτι να κινείται κάτω από το δέρμα σου, σαν προαίσθηση. Ένας serial killer αφήνει πίσω του μια σειρά δολοφονιών, μα εκείνο που πραγματικά στοιχειώνει δεν είναι τα θύματα, είναι τα βλέμματα. Εκείνα που αντικρίζουν το παρελθόν και το αύριο ταυτόχρονα, όπως ο ίδιος ο Ιανός. Σκοτώνει με τελετουργική ακρίβεια, αφήνοντας πίσω του ένα αποτύπωμα σχεδόν φιλοσοφικό. Δεν επιλέγει τυχαία τα θύματά του. Κάθε φόνος είναι ένα μήνυμα. 

"Ανάμεσα σε δύο θεούς" - Ειρήνη Μαλάμου, εκδόσεις Μίνωας! Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Από την πρώτη σελίδα ένιωσα κάτι να κινείται μέσα μου, ένα ρίγος γνώριμο και σπάνιο. Δεν ήταν συγκίνηση, ήταν δέος. Η γραφή της Ειρήνης Μαλάμου έχει αυτό το αόρατο βάρος που δεν χρειάζεται να φωνάξει για να ακουστεί. Μπαίνει αθόρυβα, αλλά κυριαρχεί. Χτίζει κόσμους, μα κυρίως, αποκαλύπτει ψυχές. Και στο Ανάμεσα σε δύο Θεούς φτάνει στο απόγειό της.

Το λάθος της συγγνώμης — Wanda Chuard, Εκδόσεις Ενάλιος Ωκεανός . Mε την ματιά της Εύας Νάτση

Τι είναι τελικά η συγγνώμη; Μια πράξη γενναιότητας ή μια προδοσία απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό; Είναι γέφυρα που ενώνει ή μια παγίδα που σε κλείνει για πάντα στον κύκλο του πόνου; Και ποιος αποφασίζει αν είναι λύτρωση ή τιμωρία; Αυτά τα ερωτήματα αναδύθηκαν από τις πρώτες κιόλας σελίδες του νέου μυθιστορήματος της Βενετίας Chuard και με συνόδευσαν μέχρι την τελευταία λέξη.

Η ιστορία δεν απλώνεται σαν ένα απλό αφήγημα, αλλά σαν ένα πέπλο γεμάτο σκιές που ανοίγει σιγά σιγά. Οι ήρωες δεν είναι μακρινοί, δεν είναι πλαστικοί. Στέκονται μπροστά σου, σε κοιτούν, σε ακινητοποιούν. Ο Ντίνος με την ενοχή και την αμφιταλάντευσή του, η Μαργαρίτα με την ανάγκη για αγάπη που συγκρούεται με τον φόβο, η Έλενα με τη σιωπή που γίνεται συνενοχή, η Σόφι με την αθωότητα που κληρονομεί ξένα μυστικά… όλοι τους είναι ψυχές γυμνές, που κουβαλούν βάρος μεγαλύτερο από το σώμα τους. Στις ρωγμές τους βλέπεις τις δικές σου ρωγμές. Στα βλέμματά τους διαβάζεις τις δικές σου αναμνήσεις. Στα σιωπηλά τους δάκρυα αναγνωρίζεις δάκρυα που δεν τόλμησες να αφήσεις να φανούν.

Κριτική | «Ολέθρια Μυστικά» – Γερακίνα Μπουρίκα, εκδόσεις ΚΆΚΤΟΣ! Με την ματιά της Εύας Νάτση

Υπάρχουν ιστορίες που γεννιούνται σιγά, αθόρυβα, σαν υπόγειο ρεύμα κάτω από μια φαινομενικά ήσυχη επιφάνεια. Κι έπειτα, ξαφνικά, ξεσπούν σαν καταιγίδα σαρώνοντας ό,τι γνωρίζαμε ή πιστεύαμε. Αυτή είναι μια τέτοια ιστορία.

Η Γερακίνα Μπουρίκα, με το νέο της μυθιστόρημα «Ολέθρια Μυστικά», δεν έγραψε απλώς ένα ακόμα βιβλίο μυστηρίου. Έστησε ένα σύνθετο ηθικό παζλ. Έπλασε χαρακτήρες με σάρκα και οστά, που δεν σου ζητούν απλώς να τους παρακολουθήσεις. Σε αναγκάζουν να τους νιώσεις. Να μπεις στο πετσί τους. Να θυμηθείς κομμάτια του εαυτού σου που ίσως ήθελες να ξεχάσεις.

Το βιβλίο ξετυλίγει τρεις διαφορετικές ιστορίες, διατρέχοντας τον χρόνο μέσα από δύο βασικές χρονικές περιόδους, για να τις ενώσει με μαεστρία σε ένα εκρηκτικό, απόλυτα λυτρωτικό φινάλε. Πίσω από το πέπλο του μυστηρίου και της δράσης, το κείμενο φέρει τη στόφα μεγάλου ψυχολογικού δράματος.

Η Μπουρίκα ανατέμνει τον έρωτα, όχι ως ιδανικό, αλλά ως εμμονή. Τον απογυμνώνει από τη ρομαντική του λάμψη και τον παρουσιάζει ως δύναμη επικίνδυνη, σχεδόν καταστροφική. Οι σχέσεις που δημιουργεί δεν είναι εύκολες, ούτε τέλειες. Είναι ανθρώπινες. Και γι’ αυτό γίνονται οδυνηρά οικείες.

Κριτική – «Καθεδρικοί» της Κλαούδια Πινιέιρο, ΕΚΔΌΣΕΙΣ CARNIVORA. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 

Η Κλαούδια Πινιέιρο, η συγγραφέας που έχει ήδη αποδείξει ότι γνωρίζει να βυθίζει τον αναγνώστη στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ύπαρξης, επιστρέφει με ένα έργο-γροθιά. Στους Καθεδρικούς, σε μετάφραση της Ασπασίας Καμπύλη, στήνει ένα λογοτεχνικό μωσαϊκό που ισορροπεί ανάμεσα στο νουάρ και στη βαθιά κοινωνική παρατήρηση. Το φως χαμηλώνει, ο καμβάς γεμίζει με σκιές και ψίθυρους, και η συγγραφέας τοποθετεί προσεκτικά τα πιόνια της: επτά φωνές, επτά μαρτυρίες, επτά συνειδήσεις που φανερώνουν τις χαραμάδες μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Το "Λευκό χαρτί" είναι μια κραυγή. Μια υπενθύμιση ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο γενναίο από το να σταθείς μπροστά στη ζωή σου και να τη γράψεις ξανά, από την αρχή. - Χριστίνα Πομόνη, εκδόσεις Συρτάρι. Με την ματιά της Εύας Νάτση

Το "Λευκό χαρτί" της Χριστίνας Πομόνη δεν διαβάζεται. Σε διαλύει. Σε ξεγυμνώνει. Σε αναγκάζει να κοιταχτείς κατάματα, χωρίς φίλτρα, χωρίς δικαιολογίες. Είναι εκείνο το βιβλίο που δεν σου χαρίζεται, σε ξεγυμνώνει λέξη τη λέξη, μέχρι να μείνεις εσύ κι η αλήθεια σου. Κι όταν το τελειώσεις, δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος.

Ο Άλκης δεν είναι ένας απλός ήρωας. Είναι το παιδί μέσα μας που δεν έμαθε ποτέ να φωνάζει, ο άντρας που μεγάλωσε κυνηγώντας μια σκιά, το παιδί μιας μητέρας που αγάπησε με τρόπο λάθος, μα μ’ έναν τρόπο που πονούσε. Είναι η φωνή όλων μας που δεν ειπώθηκε. Ο άνθρωπος που ψάχνει να βρει ποιος είναι, μα κάθε φορά που πλησιάζει, τρομάζει από αυτό που βλέπει. Και η συγγραφέας, με το λεπτό της νυστέρι, τον ανοίγει μπροστά μας. Oχι για να τον κρίνουμε, αλλά για να θυμηθούμε.

Χίλιες ζωές σε μία – Μαρία Παπαδάκη*Μια ζωή δεν φτάνει. Μια γυναίκα το απέδειξε.

Σε εποχές που η γυναίκα δεν είχε φωνή, εκείνη μίλησε. Σε στιγμές που η ζωή δεν χάριζε, εκείνη πάλευε να την πάρει στα χέρια της. Κι όταν η Ιστορία γκρέμιζε τα πάντα γύρω της, η Αριστέα δεν κρύφτηκε – στάθηκε απέναντί της και έζησε. Ή μάλλον, έζησε χίλιες ζωές μέσα σε μία.

Η Μαρία Παπαδάκη μάς παραδίδει ένα μυθιστόρημα βαθιά ανθρώπινο, ωμό και τρυφερό ταυτόχρονα, μια αφήγηση που δεν στοχεύει να εντυπωσιάσει, αλλά να αφήσει σημάδι. Το «Χίλιες ζωές σε μία» δεν είναι απλώς η πορεία μιας γυναίκας που αντιστέκεται. Είναι το αποτύπωμα όλων όσων έζησαν κόντρα στο ρεύμα, με ψυχή γδαρμένη αλλά ακέραιη.

Η Αριστέα γεννιέται σε ένα Ρέθυμνο που μυρίζει πατριαρχία και σιωπή. Μεγαλώνει σε μια οικογένεια που θέλει να την καθορίσει πριν προλάβει να καθορίσει η ίδια τον εαυτό της. Και όμως, δεν υποτάσσεται. Θέλει να σπουδάσει, να αγαπήσει, να επιλέξει. Τολμά να ονειρευτεί. Το πληρώνει με μοναξιά, με απώλειες, με διαδρομές που την αναγκάζουν να αλλάξει τόπους, ονόματα, πρόσωπο. Όμως δεν αλλάζει ποτέ ψυχή.

Κριτική για το βιβλίο "Τελεία" του Φίλιππου Δανέζη, εκδόσεις ΑΥΓΕΡΗ. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 

Τελεία. Μια μικρή κουκίδα που στα μάτια μας μοιάζει αθώα, μα στον κόσμο του Φίλιππου Δανέζη κουβαλάει βάρος. Είναι το όριο, η γραμμή ανάμεσα στο πριν και το μετά, το σημείο όπου όλα σταματούν ή ξεκινούν ξανά. Και αυτό ακριβώς είναι το μυθιστόρημα: μια ιστορία για τις τελείες που βάζουμε στη ζωή μας, για τους τοίχους που υψώνουμε και για τη στιγμή που όλα ανατρέπονται από μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα συναίσθημα.

Ο Φίλιππος Χαρινός είναι ένας ήρωας που χαράζεται στη μνήμη. Πρόεδρος σε εταιρεία ασφαλείας, κινείται με την ακρίβεια ενός καλοκουρδισμένου ρολογιού. Το σακάκι του παραμένει κουμπωμένο, το όπλο του ελέγχεται καθημερινά, οι συνήθειες του γίνονται τελετουργία. Δεν του αρέσουν τα αγγίγματα, δεν αφήνει κανέναν να εισχωρήσει εύκολα στον προσωπικό του χώρο. Είναι άνθρωπος των πράξεων, όχι των λόγων. Ένας άντρας που γνωρίζει πολλά για τους άλλους, μα δεν αποκαλύπτει σχεδόν τίποτα για τον ίδιο.