Το λάθος της συγγνώμης — Wanda Chuard, Εκδόσεις Ενάλιος Ωκεανός . Mε την ματιά της Εύας Νάτση

Τι είναι τελικά η συγγνώμη; Μια πράξη γενναιότητας ή μια προδοσία απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό; Είναι γέφυρα που ενώνει ή μια παγίδα που σε κλείνει για πάντα στον κύκλο του πόνου; Και ποιος αποφασίζει αν είναι λύτρωση ή τιμωρία; Αυτά τα ερωτήματα αναδύθηκαν από τις πρώτες κιόλας σελίδες του νέου μυθιστορήματος της Βενετίας Chuard και με συνόδευσαν μέχρι την τελευταία λέξη.

Η ιστορία δεν απλώνεται σαν ένα απλό αφήγημα, αλλά σαν ένα πέπλο γεμάτο σκιές που ανοίγει σιγά σιγά. Οι ήρωες δεν είναι μακρινοί, δεν είναι πλαστικοί. Στέκονται μπροστά σου, σε κοιτούν, σε ακινητοποιούν. Ο Ντίνος με την ενοχή και την αμφιταλάντευσή του, η Μαργαρίτα με την ανάγκη για αγάπη που συγκρούεται με τον φόβο, η Έλενα με τη σιωπή που γίνεται συνενοχή, η Σόφι με την αθωότητα που κληρονομεί ξένα μυστικά… όλοι τους είναι ψυχές γυμνές, που κουβαλούν βάρος μεγαλύτερο από το σώμα τους. Στις ρωγμές τους βλέπεις τις δικές σου ρωγμές. Στα βλέμματά τους διαβάζεις τις δικές σου αναμνήσεις. Στα σιωπηλά τους δάκρυα αναγνωρίζεις δάκρυα που δεν τόλμησες να αφήσεις να φανούν.

Κριτική | «Ολέθρια Μυστικά» – Γερακίνα Μπουρίκα, εκδόσεις ΚΆΚΤΟΣ! Με την ματιά της Εύας Νάτση

Υπάρχουν ιστορίες που γεννιούνται σιγά, αθόρυβα, σαν υπόγειο ρεύμα κάτω από μια φαινομενικά ήσυχη επιφάνεια. Κι έπειτα, ξαφνικά, ξεσπούν σαν καταιγίδα σαρώνοντας ό,τι γνωρίζαμε ή πιστεύαμε. Αυτή είναι μια τέτοια ιστορία.

Η Γερακίνα Μπουρίκα, με το νέο της μυθιστόρημα «Ολέθρια Μυστικά», δεν έγραψε απλώς ένα ακόμα βιβλίο μυστηρίου. Έστησε ένα σύνθετο ηθικό παζλ. Έπλασε χαρακτήρες με σάρκα και οστά, που δεν σου ζητούν απλώς να τους παρακολουθήσεις. Σε αναγκάζουν να τους νιώσεις. Να μπεις στο πετσί τους. Να θυμηθείς κομμάτια του εαυτού σου που ίσως ήθελες να ξεχάσεις.

Το βιβλίο ξετυλίγει τρεις διαφορετικές ιστορίες, διατρέχοντας τον χρόνο μέσα από δύο βασικές χρονικές περιόδους, για να τις ενώσει με μαεστρία σε ένα εκρηκτικό, απόλυτα λυτρωτικό φινάλε. Πίσω από το πέπλο του μυστηρίου και της δράσης, το κείμενο φέρει τη στόφα μεγάλου ψυχολογικού δράματος.

Η Μπουρίκα ανατέμνει τον έρωτα, όχι ως ιδανικό, αλλά ως εμμονή. Τον απογυμνώνει από τη ρομαντική του λάμψη και τον παρουσιάζει ως δύναμη επικίνδυνη, σχεδόν καταστροφική. Οι σχέσεις που δημιουργεί δεν είναι εύκολες, ούτε τέλειες. Είναι ανθρώπινες. Και γι’ αυτό γίνονται οδυνηρά οικείες.

Κριτική – «Καθεδρικοί» της Κλαούδια Πινιέιρο, ΕΚΔΌΣΕΙΣ CARNIVORA. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 

Η Κλαούδια Πινιέιρο, η συγγραφέας που έχει ήδη αποδείξει ότι γνωρίζει να βυθίζει τον αναγνώστη στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ύπαρξης, επιστρέφει με ένα έργο-γροθιά. Στους Καθεδρικούς, σε μετάφραση της Ασπασίας Καμπύλη, στήνει ένα λογοτεχνικό μωσαϊκό που ισορροπεί ανάμεσα στο νουάρ και στη βαθιά κοινωνική παρατήρηση. Το φως χαμηλώνει, ο καμβάς γεμίζει με σκιές και ψίθυρους, και η συγγραφέας τοποθετεί προσεκτικά τα πιόνια της: επτά φωνές, επτά μαρτυρίες, επτά συνειδήσεις που φανερώνουν τις χαραμάδες μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Το "Λευκό χαρτί" είναι μια κραυγή. Μια υπενθύμιση ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο γενναίο από το να σταθείς μπροστά στη ζωή σου και να τη γράψεις ξανά, από την αρχή. - Χριστίνα Πομόνη, εκδόσεις Συρτάρι. Με την ματιά της Εύας Νάτση

Το "Λευκό χαρτί" της Χριστίνας Πομόνη δεν διαβάζεται. Σε διαλύει. Σε ξεγυμνώνει. Σε αναγκάζει να κοιταχτείς κατάματα, χωρίς φίλτρα, χωρίς δικαιολογίες. Είναι εκείνο το βιβλίο που δεν σου χαρίζεται, σε ξεγυμνώνει λέξη τη λέξη, μέχρι να μείνεις εσύ κι η αλήθεια σου. Κι όταν το τελειώσεις, δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος.

Ο Άλκης δεν είναι ένας απλός ήρωας. Είναι το παιδί μέσα μας που δεν έμαθε ποτέ να φωνάζει, ο άντρας που μεγάλωσε κυνηγώντας μια σκιά, το παιδί μιας μητέρας που αγάπησε με τρόπο λάθος, μα μ’ έναν τρόπο που πονούσε. Είναι η φωνή όλων μας που δεν ειπώθηκε. Ο άνθρωπος που ψάχνει να βρει ποιος είναι, μα κάθε φορά που πλησιάζει, τρομάζει από αυτό που βλέπει. Και η συγγραφέας, με το λεπτό της νυστέρι, τον ανοίγει μπροστά μας. Oχι για να τον κρίνουμε, αλλά για να θυμηθούμε.

Χίλιες ζωές σε μία – Μαρία Παπαδάκη*Μια ζωή δεν φτάνει. Μια γυναίκα το απέδειξε.

Σε εποχές που η γυναίκα δεν είχε φωνή, εκείνη μίλησε. Σε στιγμές που η ζωή δεν χάριζε, εκείνη πάλευε να την πάρει στα χέρια της. Κι όταν η Ιστορία γκρέμιζε τα πάντα γύρω της, η Αριστέα δεν κρύφτηκε – στάθηκε απέναντί της και έζησε. Ή μάλλον, έζησε χίλιες ζωές μέσα σε μία.

Η Μαρία Παπαδάκη μάς παραδίδει ένα μυθιστόρημα βαθιά ανθρώπινο, ωμό και τρυφερό ταυτόχρονα, μια αφήγηση που δεν στοχεύει να εντυπωσιάσει, αλλά να αφήσει σημάδι. Το «Χίλιες ζωές σε μία» δεν είναι απλώς η πορεία μιας γυναίκας που αντιστέκεται. Είναι το αποτύπωμα όλων όσων έζησαν κόντρα στο ρεύμα, με ψυχή γδαρμένη αλλά ακέραιη.

Η Αριστέα γεννιέται σε ένα Ρέθυμνο που μυρίζει πατριαρχία και σιωπή. Μεγαλώνει σε μια οικογένεια που θέλει να την καθορίσει πριν προλάβει να καθορίσει η ίδια τον εαυτό της. Και όμως, δεν υποτάσσεται. Θέλει να σπουδάσει, να αγαπήσει, να επιλέξει. Τολμά να ονειρευτεί. Το πληρώνει με μοναξιά, με απώλειες, με διαδρομές που την αναγκάζουν να αλλάξει τόπους, ονόματα, πρόσωπο. Όμως δεν αλλάζει ποτέ ψυχή.

Κριτική για το βιβλίο "Τελεία" του Φίλιππου Δανέζη, εκδόσεις ΑΥΓΕΡΗ. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 

Τελεία. Μια μικρή κουκίδα που στα μάτια μας μοιάζει αθώα, μα στον κόσμο του Φίλιππου Δανέζη κουβαλάει βάρος. Είναι το όριο, η γραμμή ανάμεσα στο πριν και το μετά, το σημείο όπου όλα σταματούν ή ξεκινούν ξανά. Και αυτό ακριβώς είναι το μυθιστόρημα: μια ιστορία για τις τελείες που βάζουμε στη ζωή μας, για τους τοίχους που υψώνουμε και για τη στιγμή που όλα ανατρέπονται από μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα συναίσθημα.

Ο Φίλιππος Χαρινός είναι ένας ήρωας που χαράζεται στη μνήμη. Πρόεδρος σε εταιρεία ασφαλείας, κινείται με την ακρίβεια ενός καλοκουρδισμένου ρολογιού. Το σακάκι του παραμένει κουμπωμένο, το όπλο του ελέγχεται καθημερινά, οι συνήθειες του γίνονται τελετουργία. Δεν του αρέσουν τα αγγίγματα, δεν αφήνει κανέναν να εισχωρήσει εύκολα στον προσωπικό του χώρο. Είναι άνθρωπος των πράξεων, όχι των λόγων. Ένας άντρας που γνωρίζει πολλά για τους άλλους, μα δεν αποκαλύπτει σχεδόν τίποτα για τον ίδιο.

Κριτική για το βιβλίο "ΤΟ Σ' ΑΓΑΠΩ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΑ", Στέλλα Καλλέ, εκδόσεις ΈΞΗ. Με την ματιά της Εύας Νάτση!

 Ένα «σ’ αγαπώ» που δεν ειπώθηκε ποτέ μπορεί να γίνει πληγή που ματώνει μια ολόκληρη ζωή. Στις σελίδες του βιβλίου της Στέλλας Καλλέ, η σιωπή αποκτά φωνή, παίρνει σάρκα και οστά, και μας δείχνει πώς η έλλειψη της αγάπης μπορεί να καθορίσει μοίρες, να διαμορφώσει χαρακτήρες, να στοιχειώσει γενιές.

Η ιστορία μάς οδηγεί στον Έβρο, σ’ ένα χωριό που μυρίζει φτώχεια και αγωνία, εκεί όπου η Φούλα σκληραίνει με κάθε γέννα, με κάθε παιδί που φέρνει στον κόσμο. Όταν ήρθε στον κόσμο η μικρότερη, η Αθηνά, ούτε που θέλησε να τη δει, ούτε να την αγκαλιάσει. Έτσι ξεκινά η ζωή ενός κοριτσιού που μεγάλωσε ανεπιθύμητο, σε ένα σπίτι όπου η αγάπη φοβόταν να ξεμυτίσει.

"Η ζωή είναι φτιαγμένη από σταγόνες κάθε είδους: σταγόνες μνήμης που βαραίνουν, σταγόνες αγάπης που λυτρώνουν, σταγόνες ενοχής που σε στοιχειώνουν, σταγόνες συνθηκών που σε ξεπερνούν." Φυστίκι που κυλάει - Εκδόσεις ΔΙΌΠΤΡΑ. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Η βροχή δεν ζητά ποτέ την άδειά μας για να πέσει, απλώς έρχεται. Κι άλλοτε μας δροσίζει, άλλοτε μας πνίγει. Έτσι είναι και η ζωή. Κι έτσι είναι και οι "Σταγόνες" του Φυστίκι ΠουΚυλάει: ένα μυθιστόρημα που στάζει αλήθεια σε κάθε σελίδα, που κυλά σαν νερό και μας οδηγεί σ’ ένα ταξίδι σπαρακτικό, ανθρώπινο, τρυφερό και άγριο μαζί. Δεν είναι ένα βιβλίο που απλώς διαβάζεται, είναι μια εμπειρία που σε κατακλύζει σαν καταιγίδα, αφήνοντάς σε γυμνό απέναντι σε όλα όσα δεν τολμάς να πεις ούτε στον εαυτό σου.

«Γιατί ρε πατέρα;» – Μια πρεμιέρα που άξιζε την αναμονή

Από τα πρώτα καρέ φάνηκε πως κάτι διαφορετικό ξεκινά. Κάποιες σειρές έρχονται αθόρυβα και χάνονται, και άλλες στήνουν εξαρχής σκηνικό προσμονής. Το «Γιατί ρε πατέρα;» ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Από τα πρώτα trailers είχε κάτι το διαφορετικό: μια υπόσχεση πως η ελληνική τηλεόραση μπορεί να συνδυάσει γέλιο και μυστήριο χωρίς να πέσει σε ευκολίες. Και το πρώτο επεισόδιο δικαίωσε τις προσδοκίες.

Ένα σενάριο που πατάει γερά

Η αφετηρία είναι σφιχτή και γεμάτη υποσχέσεις. Ο Λευτέρης Τσατσάνης, ένας «πατέρας» με σκοτεινό παρελθόν, αφήνει πίσω του τρία παιδιά που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Μια βαλίτσα με τρία εκατομμύρια ευρώ γίνεται ο καταλύτης για να βρεθούν αντιμέτωπα με τον εαυτό τους, με ο ένας τον άλλον, αλλά και με τα μυστικά που ο πατέρας κουβαλούσε.

Η κληρονομιά δεν είναι απλώς υλική – είναι και ψυχολογική, συναισθηματική, γεμάτη ρωγμές και ερωτήματα. Κι εκεί βρίσκεται η δύναμη του σεναρίου: δεν περιορίζεται στο ποιος θα πάρει τα λεφτά, αλλά μας καλεί να δούμε χαρακτήρες που δοκιμάζονται.

Ερμηνείες που σε πείθουν

Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης κάνει ίσως την πιο ενδιαφέρουσα στροφή της πορείας του. Από δραματικούς ρόλους περνά σε έναν χαρακτήρα με χιούμορ και μυστήριο, και το αποτέλεσμα είναι γοητευτικό. Δεν προσπαθεί να «παίξει τον αστείο», αφήνει το χιούμορ να βγει αβίαστα, δίνοντας στο ρόλο του βάθος και ρυθμό.

Γύρω του, ένα καστ που φαίνεται δεμένο, με χημεία που πείθει. Οι ατάκες δεν πέφτουν κενές, αλλά κουμπώνουν σε καταστάσεις που προκαλούν γέλιο και αγωνία μαζί.

Σκηνοθεσία με κινηματογραφική ανάσα

Αυτό που ξεχωρίζει από την πρώτη κιόλας σκηνή είναι η εικόνα. Δεν θυμίζει απλή τηλεοπτική παραγωγή, αλλά έχει κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Παπαδάκου αποφεύγει τα κλισέ, δίνει χώρο στους ηθοποιούς και αξιοποιεί τον ρυθμό για να κρατήσει τον θεατή σε εγρήγορση.

Η φωτογραφία και η μουσική λειτουργούν σαν αόρατοι σύμμαχοι. Δεν είναι απλά φόντο· χτίζουν ατμόσφαιρα, κάνουν το μυστήριο πιο σκοτεινό και το χιούμορ πιο φωτεινό.

Ένα ξεκίνημα με υποσχέσεις

Αυτό που κερδίσαμε ως θεατές είναι η αίσθηση ότι βλέπουμε κάτι δουλεμένο. Μια σειρά που σέβεται τον θεατή, που ποντάρει στη λεπτομέρεια και δεν φοβάται να ξεφύγει από τη μετριότητα.

Το ρίσκο υπάρχει: ιστορίες με «βαλίτσες γεμάτες χρήμα» έχουν γραφτεί πολλές φορές. Όμως το «Γιατί ρε πατέρα;» δείχνει να κρατά τη δική του ταυτότητα, να ξεφεύγει από τα τετριμμένα, δίνοντας στους χαρακτήρες ουσία και στο κοινό λόγο να επιστρέψει.

Το πρώτο επεισόδιο ήταν ένα δυναμικό ξεκίνημα – όχι μόνο επειδή μας έκανε να γελάσουμε, αλλά γιατί μας έβαλε μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο μυστικά, αντιθέσεις και πρόσωπα που έχουν να πουν ιστορίες. Αν η συνέχεια σταθεί στο ύψος αυτής της αρχής, τότε ο ΑΝΤ1 κρατάει στα χέρια του μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σειρές της χρονιάς.

Η ερώτηση «Γιατί ρε πατέρα;» βρίσκει έτσι το πρώτο της αντίκρισμα: γιατί η ελληνική τηλεόραση χρειαζόταν μια τέτοια αρχή.

"Η μνήμη, όσο κι αν τυλίγεται στην ομίχλη, δεν χάνεται." Κριτική για το βιβλίο "ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ" του Ναμίκ Ντόκλε, εκδόσεις BytheBook. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Στο τέλος του κόσμου ή ίσως στη μέση του πουθενά, υπάρχει ένα χωριό κρυμμένο μέσα στην ομίχλη. Η Μπουκόινα της Γκόρας δεν είναι απλώς σκηνικό, είναι ζωντανός οργανισμός. Εκεί, όπως λένε οι μύθοι, οι άντρες γεννιούνται με άσπρα μαλλιά και βλέπουν καλύτερα τη νύχτα. Εκεί ο ήλιος ανατέλλει δυο φορές και το φεγγάρι δύει δυο φορές κάθε αυγή. Είναι τόπος όπου η ζωή τυλίγεται στην ομίχλη από την κούνια ως τον τάφο, κι ο Namik Dokle καταφέρνει να την αποδώσει με λόγο που θυμίζει και ποίηση και χρονικό.