Κάποια μυθιστορήματα αγγίζουν την ψυχή σου βαθιά. Αισθάνεσαι πως όσο τα διαβάζεις πορεύεσαι μαζί με τους ήρωες τους. Ταυτίζεσαι, συμπάσχεις, σκέφτεσαι, μαθαίνεις, αγωνιάς μα πάνω από όλα έχεις μια συντροφιά που δεν σε προδίδει. Νιώθεις ασφαλής, καλύτερος αλλά όταν η ανάγνωση τελειώνει έχεις μια πίκρα. Αυτή του αποχωρισμού, γιατί βαθιά μέσα σου γνωρίζεις πως στο επόμενο βιβλίο που θα πιάσεις στα χέρια σου θα είσαι αυστηρός. Αμείλικτος και σίγουρα μπορεί να το αδικήσεις. Να είναι πολύ καλό, αλλά όταν το προηγούμενο σάρωσε την ψυχή σου μ αυτό δυστυχώς δεν θα νιώσεις το ίδιο. Έτσι, άλλωστε δεν γίνεται με τις σχέσεις; Μια πολύ δυνατή σε κάνει να ξεχάσεις τις προηγούμενες. Αυτό ακριβώς έπαθα με το τελευταίο μυθιστόρημα της Γιώτας Γουβέλη «Η σκλάβα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.