Βιβλιοκριτική: "Τελειώνει με εμάς" της Colleen Hoover, εκδόσεις ΔΙΌΠΤΡΑ. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Το "Τελειώνει με εμάς" είναι ένα μυθιστόρημα που δεν μιλά απλώς για τον έρωτα, μιλά για τις ρωγμές του, για το πού μπορεί να οδηγήσει όταν μπερδεύεται με τον πόνο και για το κουράγιο που χρειάζεται για να σπάσεις τον κύκλο της σιωπής. Η Colleen Hoover τολμά να φέρει στην επιφάνεια το ζήτημα της κακοποίησης χωρίς ωραιοποίηση, χωρίς να χαϊδεύει τον αναγνώστη.

Η ιστορία της Λίλι είναι βαθιά προσωπική. Ένα κορίτσι που μεγάλωσε σε ένα σπίτι σημαδεμένο από τη βία, που ορκίστηκε ότι δεν θα γίνει ποτέ η γυναίκα που σιωπά, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον ίδιο εφιάλτη όταν ο έρωτας που τη συνεπήρε μετατρέπεται σε απειλή. Η Hoover δεν παρουσιάζει μια εύκολη φυγή. Παρουσιάζει το δίλημμα, την αντίφαση, τη μάχη ανάμεσα στην καρδιά και τη λογική. Γιατί, όπως μας δείχνει το βιβλίο, η κακοποίηση δεν εμφανίζεται μόνο με κραυγές. Συχνά κρύβεται πίσω από μια συγγνώμη, ένα χάδι, μια υπόσχεση αλλαγής.

«Η μέθοδος Αφήστε τους» – Mel Robbins Ένα βιβλίο για την ελευθερία που ξεκινά από μέσα μας (Εκδόσεις Διόπτρα). Με την ματιά της Εύας Νάτση

Υπάρχουν φράσεις που περνούν από γενιά σε γενιά σαν παλιές οικογενειακές συνταγές. Δεν χρειάζεται να τις διαβάσεις ποτέ γραμμένες, τις έχεις ακούσει τόσες φορές που έχουν εντυπωθεί μέσα σου. Μία από αυτές είναι η περίφημη: «Τι θα πει ο κόσμος». Πόσες φορές άραγε η φωνή αυτής της πρότασης μπήκε ανάμεσα σε μια επιθυμία σου και την απόφασή σου; Πόσες φορές κατεύθυνε το βλέμμα, το βήμα, την πράξη σου; Στηριγμένη σε άγραφους κανόνες και κοινωνικά πρέπει, αυτή η φράση έχει λειτουργήσει για πολλές δεκαετίες σαν φίμωτρο των ονείρων. Και είναι αυτό ακριβώς που επιχειρεί να ξεριζώσει η Mel Robbins στο νέο της βιβλίο.

«Λευκές Μνήμες» – Αρετή Καμπίτση Μια καθαρτήρια κατάδυση στο σκοτεινό φως της αλήθειας. Με την ματιά της Εύας Νάτση

Δεν ξεχνάς ό,τι έθαψες. Το κουβαλάς. Το κουβαλάς στα μάτια, στις λέξεις, στις σιωπές. Μέχρι τη μέρα που κάτι – κάποιος – έρχεται και σπάει τη σφραγίδα. Αυτό κάνει η Αρετή Καμπίτση στις Λευκές Μνήμες. Δεν αφηγείται. Ξεγυμνώνει.

Η Νόρα, καταξιωμένη ψυχοθεραπεύτρια, γυναίκα με πτυχία, κύρος, μια καλογυαλισμένη ζωή στην Κρήτη, είναι μια ύπαρξη που αιμορραγεί κάτω από τακτοποιημένα χαμόγελα. Ακούει τις σιωπές των άλλων, αλλά έχει ξεχάσει να ακούει τη δική της. Μέχρι που μια νέα ασθενής θα γίνει ο καθρέφτης που η Νόρα τόσο καιρό απέφευγε. Και τότε, όσα είχε θαμμένα – παιδικές πληγές, ενοχές, ανάγκες, χαμένες επιθυμίες – βγαίνουν στην επιφάνεια με ορμή ανελέητη.

Η γραφή της Καμπίτση είναι χειρουργική: λιτή, χωρίς καλλωπισμούς, αλλά με ακρίβεια που πονάει. Χτίζει την ένταση αργά, μέχρι που αρχίζεις να νιώθεις πως δεν διαβάζεις απλώς για τη Νόρα — βυθίζεσαι στην ψυχή της. Και λίγο μετά καταλαβαίνεις: δεν είναι μόνο η δική της ψυχή. Είναι και δική σου.

Το βιβλίο δεν φωνάζει. Σου ψιθυρίζει… κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Γιατί αυτοί οι ψίθυροι είναι οι δικές σου σκέψεις, οι δικές σου αναμνήσεις. Είναι οι μνήμες που ντύθηκαν στα λευκά για να μοιάζουν αθώες, αλλά μέσα τους κουβαλούν το απόλυτο βάρος της ύπαρξης.