"Το
στίγμα" της Ρούλας Σαμαιλίδου είναι ένα βιβλίο που είναι αληθινή
ιστορία και που διαβάζοντας το,βλέπεις πως η ζωή παίζει παιχνίδια που
ούτε ο πιο ευφάνταστος συγγραφέας μπορεί να σκεφτεί.Είχαμε πολύ καιρό να
διαβάσουμε βιβλίο της ΡούλαςΣαμαιλίδου και έτσι το Στίγμα το ρουφάς από
την πρώτη στιγμή που ξεκινάς την ανάγνωση γιατί σε τραβά και το
εξαιρετικό γράψιμό της,αλλά και η πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του.
Ξεκινώντας από τον πρόλογο η συγγραφέας παραθέτει την επιστημονική άποψη του κλινικού ψυχολόγου κ.Νεκτάριου Θεοχαράκη: <<Οι ιδέες που έχουμε στο μυαλό μας και στην ψυχή μας μάς αγγίζουν ιδιαίτερα,διότι εκεί βρίσκονται οι ρίζες της ταυτότητάς μας."Η ζωή μας είναι στη διάθεση των άλλων",λέει η Ρούλα Σαμαιλίδου σε κάποιο σημείο του μυθιστορήματος της.Ταυτόχρονα,για τον περισσότερο κόσμο και οι ζωές των άλλων είναι στη διάθεσή μας.Με αυτή τη δήλωση και μόνο προσδιορίζουμε και αυτοπροσδιοριζόμαστε>>.
Στην σελίδα 136 φαίνεται ξεκάθαρα πώς ορίστηκε η ζωή της Χυσάνθης,όταν ο δάσκαλος είπε στον πατέρα της ότι πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές της:-Ας είναι δάσκαλε.Ο καθένας κάνει κουμάντο στο σπίτι του.
Όσα λόγια κι αν του είπε βρήκαν σε τοίχο και έτσι έφυγε απογοητευμένος.Μαζί του πήρε την εικόνα της Χρυσάνθης,που ανίκανη να ορίσει τη ζωή της για να βγει από το τέλμα που τη ρουφούσε,δέχτηκε τη μοίρα που της διάλεξε εκείνος με χαμηλωμένα τα μάτια της στο πάτωμα.Κανένας όμως από την οικογένεια δεν σήκωνε κεφάλι στον πατέρα.Από τότε που ήταν μικρή η Χρυσάνθη τον θυμόταν πάντα αψύ,απόλυτο,αυταρχικό,αγέλαστο και αδιάφορος για όλους.Το βλέμμα του ψυχρό,η φωνή του χωρίς ίχνος ζεστασιάς.Ποτέ της δεν είχε νιώσει ένα χάδι του ή ακόμη μια τρυφερή ματιά του.Αντίθετα,σε κάθε ανυπακοή,τα βίαια ξεσπάσματά του και ο αυταρχικός του τρόπος την τρόμαζαν.Η σχέση του με τη μάνα της,την Παναγιώτα,ήταν ιδιόμορφη όσο ήταν σπίτι.Ασχολούνταν ο καθένας με τις δουλειές του μέχρι να έρθει η ώρα να πέσουν να κοιμηθούν χωρίς να ανταλλάξουν λέξη.Εκείνος άνοιγε το στόμα του μόνο για να διατάξει,να υποδείξει,να μαλώσει ή να φάει.Για τίποτε άλλο.Η Παναγιώτα,απόλυτα υποταγμένη στον άντρα της.Εκείνος ήταν ο αφέντης.
Αλλά και πόσο σημαντικά τα λόγια της Χρυσάνθης,όταν συναντά την νύφη της την Κατερίνα στην σελίδα 318:-Χάθηκες,Χρυσάνθη,αλλά να ξέρεις πως οι γονείς σου σ αγαπούν...
Αντάριασε η Χρυσάνθη με τα λόγια της,τα δάκρυα εξαφανίστηκαν μεμιάς και με αγανάκτηση την έκοψε.
-Ξέρεις τι λες;Έτσι είναι η αγάπη;Το χρέος των γονιών δεν τελειώνει με το να ντύνουν και να ταίζουν τα παιδιά τους,αλλά και να είναι δίπλα τους.Στα δύσκολα.Κι αυτοί μού κουρέλιασαν το ηθικό.Με άφησαν ευάλωτη και ανήμπορη στην τύχη μου.Άλλοι θα έδιναν και τη ζωή τους να βρουν λύση και να βοηθήσουν το παιδί τους.Θα πάλευαν μαζί του.Κατανόηση και συμπαράσταση χρειαζόμου,Κατερίνα,και μένα με έπνιξε ο πόνος και η απόγνωση.
Πόση πίκρα εισπράτουμε και μεις οι αναγνώστες διαβάζοντας για την προσπάθεια της Χρυσάνθης να τα βρει με τους δικούς της όταν ετοιμάζεται να κάνει την δική της οικογένεια και να συγχωρήσει αυτόν που την πλήγωσε περισσότερο,τον πατέρα της,στην σελίδα 325:
-Λάθος μου ήταν.Δυστυχώς,τίποτε δεν έχει αλλάξει.Συνεχίζεις να είσαι ο ίδιος και απαράλλακτος Θανάσης Λουμάκος που ήξερα.Ο απόλυτος,ο αυταρχικός,ο σκληρός,ο ανάλγητος,ο αφέντης αλλά...και ο θρασύδειλος.Νόμιζα,η ανόητη,πως θα είχες κάνει την αυτοκριτική σου και θα σ έβρισκα μετανιωμένο.Γι αυτό ήρθα.Για να σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.Λάθος μου.Δεν σου άξιζε να κάνω τον κόπο.Πάντα ένα τίποτα ήσουν και προσπαθούσες να αποδείξεις το αντίθετο κάνοντας τον νταή στους αδύναμους.Ντρέπομαι για σένα.
Τα λόγια της σαν πύρινο μαχαίρι τον χτύπησαν.Μετά βίας έκανε προσπάθεια να συγκρατηθεί μην πεταχτεί πάνω και την αρχίσει στα χαστούκια που ύψωσε ανάστημα.Η ματιά του ήταν όλο φωτιά,μα δεν τολμούσε να κάνει βήμα.
Οι κόμποι στα δάχτυλά του φαίνονταν κάτασπροι από το σφίξιμο του ποτηριού και την οργή του.Κιτάζοντας την κόρη του με νεύρο μούκρισε μια αισχρή βρισιά.
Ένα πικρό χαμόγελο έσταξε από τα χείλη της Χρυσάνθης.Δεν είχε νόημα να κουβεντιάσει με έναν τόσο εγωιστή άνθρωπο.Γύρισε να φύγει,μα εκεί στην πόρτα κοντοστάθηκε.Ήθελε και κάτι άλλο να συμπληρώσει.
-Δεν πειράζει.Ίσως ο καθένας να έχει τον δικό του τρόπο ζωής και σκέψης.Ας πούμε πως οι δικοί μας δεν ταίριαζαν.Με τον δικό μου τρόπο θα ζήσω επιτέλους ευτυχισμένη.Γιατί πάντα είχα ανάγκη από μια ζεστή αγκαλιά,ένα χάδι,ένα σωστό σπιτικό να φωλιάσουν τα όνειρά μου.Τα βρήκα αυτά που ζητύσα.Μακριά σας όμως.Εσείς δεν ήσασταν άξιοι να μου τα δώσετε.
Αλλά και πόσο συγκλονιστικά τα λόγια στην σελίδα 600:Ηγιαγιά καθισμένη ακόμη στην ξερολιθιά με το σώμα γερτό σήκωσε το χέρι της και τις χαρέτησε.Έβγαλε έπειτα από την τσέπη της ένα άσπρο μαντήλι με μαύρη ρίγα ολόγυρα και σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπό της.
-Σας περίμενα,χρόνια σας περίμενα,ψυθύρισε.Η μία μοιάζει του πατέρα της,εκείνου του αθεόφοβου που την απαρνήθηκε.Η άλλη φέρνει της Χρυσάνθης μου,της κακορίζικης.Δεν περπατούνε όπως εμείς τότε με κατεβασμένο κεφάλι.Το βήμα τους είναι στητό,περήφανο.Κανένα στίγμα δεν τις κυνηγά να ορίζει τη ζωή τους.Ο κύκλος έκλεισε.Ίσως να μη γίνεται τίποτε τυχαία.Και τώρα μπορώ να ησυχάσω.
Και χαμογέλασε,Για πρώτη φορά.
Πραγματικά η Ρούλα Σαμαιλίδου έδωσε ένα ακόμη συνασπαστικό και καταπληκτικό δείγμα της γραφής της που αξίζει να διαβαστεί από όλους.
Της εύχομαι από καρδιάς νάναι πάντα γερή και δημιουργική και να μας προσφέρει τέτοια αξιόλογα βιβλία.
Συγχαρητήρια!!!!!!!!Πάντα επιτυχίες!!!!!!
Ξεκινώντας από τον πρόλογο η συγγραφέας παραθέτει την επιστημονική άποψη του κλινικού ψυχολόγου κ.Νεκτάριου Θεοχαράκη: <<Οι ιδέες που έχουμε στο μυαλό μας και στην ψυχή μας μάς αγγίζουν ιδιαίτερα,διότι εκεί βρίσκονται οι ρίζες της ταυτότητάς μας."Η ζωή μας είναι στη διάθεση των άλλων",λέει η Ρούλα Σαμαιλίδου σε κάποιο σημείο του μυθιστορήματος της.Ταυτόχρονα,για τον περισσότερο κόσμο και οι ζωές των άλλων είναι στη διάθεσή μας.Με αυτή τη δήλωση και μόνο προσδιορίζουμε και αυτοπροσδιοριζόμαστε>>.
Στην σελίδα 136 φαίνεται ξεκάθαρα πώς ορίστηκε η ζωή της Χυσάνθης,όταν ο δάσκαλος είπε στον πατέρα της ότι πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές της:-Ας είναι δάσκαλε.Ο καθένας κάνει κουμάντο στο σπίτι του.
Όσα λόγια κι αν του είπε βρήκαν σε τοίχο και έτσι έφυγε απογοητευμένος.Μαζί του πήρε την εικόνα της Χρυσάνθης,που ανίκανη να ορίσει τη ζωή της για να βγει από το τέλμα που τη ρουφούσε,δέχτηκε τη μοίρα που της διάλεξε εκείνος με χαμηλωμένα τα μάτια της στο πάτωμα.Κανένας όμως από την οικογένεια δεν σήκωνε κεφάλι στον πατέρα.Από τότε που ήταν μικρή η Χρυσάνθη τον θυμόταν πάντα αψύ,απόλυτο,αυταρχικό,αγέλαστο και αδιάφορος για όλους.Το βλέμμα του ψυχρό,η φωνή του χωρίς ίχνος ζεστασιάς.Ποτέ της δεν είχε νιώσει ένα χάδι του ή ακόμη μια τρυφερή ματιά του.Αντίθετα,σε κάθε ανυπακοή,τα βίαια ξεσπάσματά του και ο αυταρχικός του τρόπος την τρόμαζαν.Η σχέση του με τη μάνα της,την Παναγιώτα,ήταν ιδιόμορφη όσο ήταν σπίτι.Ασχολούνταν ο καθένας με τις δουλειές του μέχρι να έρθει η ώρα να πέσουν να κοιμηθούν χωρίς να ανταλλάξουν λέξη.Εκείνος άνοιγε το στόμα του μόνο για να διατάξει,να υποδείξει,να μαλώσει ή να φάει.Για τίποτε άλλο.Η Παναγιώτα,απόλυτα υποταγμένη στον άντρα της.Εκείνος ήταν ο αφέντης.
Αλλά και πόσο σημαντικά τα λόγια της Χρυσάνθης,όταν συναντά την νύφη της την Κατερίνα στην σελίδα 318:-Χάθηκες,Χρυσάνθη,αλλά να ξέρεις πως οι γονείς σου σ αγαπούν...
Αντάριασε η Χρυσάνθη με τα λόγια της,τα δάκρυα εξαφανίστηκαν μεμιάς και με αγανάκτηση την έκοψε.
-Ξέρεις τι λες;Έτσι είναι η αγάπη;Το χρέος των γονιών δεν τελειώνει με το να ντύνουν και να ταίζουν τα παιδιά τους,αλλά και να είναι δίπλα τους.Στα δύσκολα.Κι αυτοί μού κουρέλιασαν το ηθικό.Με άφησαν ευάλωτη και ανήμπορη στην τύχη μου.Άλλοι θα έδιναν και τη ζωή τους να βρουν λύση και να βοηθήσουν το παιδί τους.Θα πάλευαν μαζί του.Κατανόηση και συμπαράσταση χρειαζόμου,Κατερίνα,και μένα με έπνιξε ο πόνος και η απόγνωση.
Πόση πίκρα εισπράτουμε και μεις οι αναγνώστες διαβάζοντας για την προσπάθεια της Χρυσάνθης να τα βρει με τους δικούς της όταν ετοιμάζεται να κάνει την δική της οικογένεια και να συγχωρήσει αυτόν που την πλήγωσε περισσότερο,τον πατέρα της,στην σελίδα 325:
-Λάθος μου ήταν.Δυστυχώς,τίποτε δεν έχει αλλάξει.Συνεχίζεις να είσαι ο ίδιος και απαράλλακτος Θανάσης Λουμάκος που ήξερα.Ο απόλυτος,ο αυταρχικός,ο σκληρός,ο ανάλγητος,ο αφέντης αλλά...και ο θρασύδειλος.Νόμιζα,η ανόητη,πως θα είχες κάνει την αυτοκριτική σου και θα σ έβρισκα μετανιωμένο.Γι αυτό ήρθα.Για να σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.Λάθος μου.Δεν σου άξιζε να κάνω τον κόπο.Πάντα ένα τίποτα ήσουν και προσπαθούσες να αποδείξεις το αντίθετο κάνοντας τον νταή στους αδύναμους.Ντρέπομαι για σένα.
Τα λόγια της σαν πύρινο μαχαίρι τον χτύπησαν.Μετά βίας έκανε προσπάθεια να συγκρατηθεί μην πεταχτεί πάνω και την αρχίσει στα χαστούκια που ύψωσε ανάστημα.Η ματιά του ήταν όλο φωτιά,μα δεν τολμούσε να κάνει βήμα.
Οι κόμποι στα δάχτυλά του φαίνονταν κάτασπροι από το σφίξιμο του ποτηριού και την οργή του.Κιτάζοντας την κόρη του με νεύρο μούκρισε μια αισχρή βρισιά.
Ένα πικρό χαμόγελο έσταξε από τα χείλη της Χρυσάνθης.Δεν είχε νόημα να κουβεντιάσει με έναν τόσο εγωιστή άνθρωπο.Γύρισε να φύγει,μα εκεί στην πόρτα κοντοστάθηκε.Ήθελε και κάτι άλλο να συμπληρώσει.
-Δεν πειράζει.Ίσως ο καθένας να έχει τον δικό του τρόπο ζωής και σκέψης.Ας πούμε πως οι δικοί μας δεν ταίριαζαν.Με τον δικό μου τρόπο θα ζήσω επιτέλους ευτυχισμένη.Γιατί πάντα είχα ανάγκη από μια ζεστή αγκαλιά,ένα χάδι,ένα σωστό σπιτικό να φωλιάσουν τα όνειρά μου.Τα βρήκα αυτά που ζητύσα.Μακριά σας όμως.Εσείς δεν ήσασταν άξιοι να μου τα δώσετε.
Αλλά και πόσο συγκλονιστικά τα λόγια στην σελίδα 600:Ηγιαγιά καθισμένη ακόμη στην ξερολιθιά με το σώμα γερτό σήκωσε το χέρι της και τις χαρέτησε.Έβγαλε έπειτα από την τσέπη της ένα άσπρο μαντήλι με μαύρη ρίγα ολόγυρα και σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπό της.
-Σας περίμενα,χρόνια σας περίμενα,ψυθύρισε.Η μία μοιάζει του πατέρα της,εκείνου του αθεόφοβου που την απαρνήθηκε.Η άλλη φέρνει της Χρυσάνθης μου,της κακορίζικης.Δεν περπατούνε όπως εμείς τότε με κατεβασμένο κεφάλι.Το βήμα τους είναι στητό,περήφανο.Κανένα στίγμα δεν τις κυνηγά να ορίζει τη ζωή τους.Ο κύκλος έκλεισε.Ίσως να μη γίνεται τίποτε τυχαία.Και τώρα μπορώ να ησυχάσω.
Και χαμογέλασε,Για πρώτη φορά.
Πραγματικά η Ρούλα Σαμαιλίδου έδωσε ένα ακόμη συνασπαστικό και καταπληκτικό δείγμα της γραφής της που αξίζει να διαβαστεί από όλους.
Της εύχομαι από καρδιάς νάναι πάντα γερή και δημιουργική και να μας προσφέρει τέτοια αξιόλογα βιβλία.
Συγχαρητήρια!!!!!!!!Πάντα επιτυχίες!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου