Μετά το κλάμα που είχα ρίξει με τους ξεπεσμένους αγγέλους της Γιώτας δεν πίστευα ότι μπορούσε να με κάνει να κλάψω περισσότερο με βιβλίο της αλλά έκανα λάθος.Η ιστορία της Ιόλης και του Στέφανου με άγγιξε τόσο πολύ που δε φανταζόμουν ότι θα αγαπούσα,θα πονούσα,θα νοιαζόμουν τόσο πολύ δύο ήρωες ενός βιβλίου.Η Ιόλη ένα εξαιρετικό πλάσμα,μεγαλωμένο δίπλα σε έναν πατέρα τρυφερό,δίκαιο και ταυτόχρονα δυναμικό έμαθε να αγωνίζεται για ό,τι επιθυμεί,να ακολουθεί την καρδιά της ακόμα κι όταν χρειάστηκε να βρεθεί αντιμέτωπη με τους φίλους,την οικογένεια,όλα τον κοινωνικό της περίγυρο.Δε δίστασε στιγμή να βάλει πάνω από όλα την αγάπη,ακόμα και πάνω από το φόβο της.Από την άλλη ο Στέφανος είναι ένας νέος που έχει να τα βάλει με έναν προσωπικό δαίμονα που του ρουφά κάθε διάθεση για ζωή,που τον κάνει να πιστεύει ότι δεν αξίζει να χαρεί αυτά που για όλους τους άλλους είναι δεδομένα.Μεγαλωμένος δίπλα σε ένα σκληρό πατέρα που ποτέ δεν του έδειξε αγάπη,είναι γεμάτος ανασφάλειες και δεν έχει τη δύναμη της Ιόλης.Όταν αυτοί οι δύο νέοι έρχονται κοντά και αγαπιούνται με έναν τρόπο απόλυτο,αληθινό πέρα από κάθε λογική,πέρα από κάθε κοινωνικό ταμπού κανείς και τίποτα δε μοιάζει να μπορεί να τους χωρίσει.Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο,ο ένας αποτελεί την ανάσα του άλλου όμως ο προσωπικός δαίμονας του Στέφανου είναι εκεί και παραμονεύει έτοιμος να διαλύσει κάθε ελπίδα,κάθε όνειρό τους.Θα τα καταφέρουν τελικά να νικήσουν,θα καταφέρουν να μείνουν μαζί κι αν ναι για πόσο;Είναι πολύ δύσκολο αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν μα ο άνθρωπος δείχνει τη δύναμή του στα δύσκολα εκεί που οι άλλοι του λένε ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει,εκεί που πιστεύει ότι έφτασε στα όριά του.Γιατί όταν ξέρεις να αγαπάς....ξέρεις και να θυσιάζεσαι,ξέρεις να ξεπερνάς τα όριά σου και να νικάς κάθε εμπόδιο.Η συγγραφέας σε αυτό το καλογραμμένο βιβλίο θίγει ένα πολύ ευαίσθητο κοινωνικό θέμα και χάρηκα πολύ που δεν περιορίστηκε απλά σε μία ιστορία αγάπης-όπως συμβαίνει σε τόσα βιβλία-που δε δίστασε να αγγίξει τόσο τρυφερά,προσεκτικά,με ευαισθησία αυτό το θέμα και να μας κάνει να προβληματιστούμε,να σκεφτούμε τί θα κάναμε αν ήμασταν εμείς στη θέση της Ιόλης,τί κάνουμε εμείς όταν έχουμε απέναντί μας άτομα σαν το Στέφανο.Επειδή έχω κι εγώ ευαισθησία στο συγκεκριμένο θέμα θα ήθελα να την ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου που αποφάσισε να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο μα κυρίως γιατί κατάφερε να μου μεταδώσει τόσα συναισθήματα που πλημμύρισαν την ψυχή μου και ξεχύθηκαν με ένα κλάμα που με λύτρωσε,με ανακούφισε.Δε με στενοχώρησε,το αντίθετο με έκανε να χαμογελάσω με ελπίδα κι αισιοδοξία αφού ένιωσα ότι εκεί έξω υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με αξίες που βάζουν πάνω από όλα την αγάπη και προσπαθούν για το καλύτερο.Γιώτα μου περιμένω με αγωνία το επόμενο "παιδάκι" σου,θα σε ακολουθώ σε όλα σου τα συγγραφικά βήματα....Σε ευχαριστώ και πάλι για το μαγικό ταξίδι
Πόπη Διαβολάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου