ΤΑ ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ της Elena Macriyianni Vryonidou
Ένα βιβλίο που διάβασα απνευστί, μια ιστορία παραμυθένια θα ‘λεγα. Οι απόγονοι δυο εντελώς διαφορετικών οικογενειών, η Μυρσίνη, από φτωχή και ταπεινή γενιά και η Αναστασία, με πλούσια καταγωγή, συναντιούνται κάποια στιγμή με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον τους. Η ζωή δεν ξεχωρίζει καταγωγές και πλούτη κάθε φορά που θέλει να δείξει τη σκληράδα της. Ούτε τα καλομαθημένα παιδιά γίνονται κατά κανόνα και κακομαθημένα. Και σίγουρα η καλοσύνη, η ευγένεια, ο σεβασμός σε μια οικογένεια, σε μια παρέα, σε μια δουλειά, μόνο καλό μπορούν να φέρουν. Μηνύματα που κυριαρχούν στην ιστορία.
Γνωρίζοντας προσωπικά τη συγγραφέα, πιστεύω πως δε θα μπορούσε να πραγματευτεί διαφορετικά τους ήρωές της. Ξεδίπλωσε μέσα από όλους σχεδόν τους χαρακτήρες τα θετικά τους στοιχεία και τα άφησε να κυριαρχήσουν. Η ζωή τους γεμάτη αγάπη και καλοσύνη, πίστη και ελπίδα, αλλά και πόνο. Ωστόσο, όσο προχωρούσε η ιστορία, ξέχασα εντελώς τη συγγραφέα κι αναρωτιόμουν πότε θα συμβεί το κακό στην ηρωίδα, πότε θα χαθεί το παραμύθι από τη ζωή της, τι τραγωδία θα κτυπήσει τη γαλήνη αυτής της οικογένειας. Δεν έγινε όμως έτσι. Δεν είναι πάντα όλα μαύρα σ’ αυτή τη ζωή. Μόνο ο θάνατος δεν αλλάζει, τα υπόλοιπα είναι θέμα επιλογών. Ένα βιβλίο που ξεχειλίζει κυριολεχτικά από αγάπη και που καταληκτικά γαληνεύει την ψυχή του αναγνώστη.
Η αγάπη για τις πεταλούδες είναι επίσης σημαντικό στοιχείο στην όλη ιστορία.Είναι παράλληλα πραγματική, αλλά και συμβολική. Πραγματική, γιατί η φύση τις έχει προικίσει με ασύλληπτη τέχνη κι ομορφιά. Τα φτερά τους θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής, μα και πολύτιμα υφαντά. Συμβολική, γιατί συμβολίζουν τις ψυχές που πολλές φορές επισκέπτονται τα αγαπημένα τους πρόσωπα εν ζωή, αλλά επιπλέον με το απότομο πέταγμά τους συμβολίζουν την ελευθερία, τη δύναμη που ωθεί ακόμα και τα τσαλακωμένα φτερά τους να ξεδιπλωθούν και να πετάξουν μακριά ελεύθερα.
Σαν πρώτη συγγραφική απόπειρα της Έλενας, βρήκα το βιβλίο της εξαιρετικό. Η γραφή της πολύ απλή, κατανοητή με πλοκή που ρέει αβίαστα και χωρίς μεγάλες ανατροπές. Μέσα από την ιστορία της εκφράζει τη μεγάλη της αγάπη για τον άνθρωπο, αλλά και για την πόλη της, τη Λεμεσό. Κάνει αναφορά σε τοποθεσίες, μικρές αναφορές σε ιστορικά γεγονότα του νησιού και χαρακτηριστικά έθιμα του τόπου. Δεν αφήνει απορίες, αναλύει χαρακτήρες και προκαλεί το ενδιαφέρον για τη ροή της ιστορίας. Γενικά αποδεικνύεται μια υποσχόμενη νέα συγγραφέας που σίγουρα θα διάβαζα και επόμενές της δουλειές.
Το ακόλουθο απόσπασμα το έχω ξεχωρίσει και το έχω αγαπήσει ιδιαίτερα.
«Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Ίσως να απαλύνει τις πληγές, δεν τις γιατρεύει. Μαθαίνεις να ζεις με αυτό που σε πονά πιο πολύ και κάνεις τον πόνο σύντροφό σου. Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι η ζωή συνεχίζεται και πως εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή από το να ζήσεις. Πως ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει και χωρίς εκείνον που αγαπάς, πως το βράδυ θα εξακολουθούν να λάμπουν τα αστέρια, έστω και μακριά του, πως τα λουλούδια θα συνεχίζουν να ανθίζουν και πως η δική σου πορεία σε αυτόν τον κόσμο, όπως και αυτή των αγαπημένων σου, είναι προσωρινή. Τότε παίρνεις δύναμη να ζήσεις, με την ελπίδα μια μέρα να τους ξανανταμώσεις.»
Ένα βιβλίο που διάβασα απνευστί, μια ιστορία παραμυθένια θα ‘λεγα. Οι απόγονοι δυο εντελώς διαφορετικών οικογενειών, η Μυρσίνη, από φτωχή και ταπεινή γενιά και η Αναστασία, με πλούσια καταγωγή, συναντιούνται κάποια στιγμή με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον τους. Η ζωή δεν ξεχωρίζει καταγωγές και πλούτη κάθε φορά που θέλει να δείξει τη σκληράδα της. Ούτε τα καλομαθημένα παιδιά γίνονται κατά κανόνα και κακομαθημένα. Και σίγουρα η καλοσύνη, η ευγένεια, ο σεβασμός σε μια οικογένεια, σε μια παρέα, σε μια δουλειά, μόνο καλό μπορούν να φέρουν. Μηνύματα που κυριαρχούν στην ιστορία.
Γνωρίζοντας προσωπικά τη συγγραφέα, πιστεύω πως δε θα μπορούσε να πραγματευτεί διαφορετικά τους ήρωές της. Ξεδίπλωσε μέσα από όλους σχεδόν τους χαρακτήρες τα θετικά τους στοιχεία και τα άφησε να κυριαρχήσουν. Η ζωή τους γεμάτη αγάπη και καλοσύνη, πίστη και ελπίδα, αλλά και πόνο. Ωστόσο, όσο προχωρούσε η ιστορία, ξέχασα εντελώς τη συγγραφέα κι αναρωτιόμουν πότε θα συμβεί το κακό στην ηρωίδα, πότε θα χαθεί το παραμύθι από τη ζωή της, τι τραγωδία θα κτυπήσει τη γαλήνη αυτής της οικογένειας. Δεν έγινε όμως έτσι. Δεν είναι πάντα όλα μαύρα σ’ αυτή τη ζωή. Μόνο ο θάνατος δεν αλλάζει, τα υπόλοιπα είναι θέμα επιλογών. Ένα βιβλίο που ξεχειλίζει κυριολεχτικά από αγάπη και που καταληκτικά γαληνεύει την ψυχή του αναγνώστη.
Η αγάπη για τις πεταλούδες είναι επίσης σημαντικό στοιχείο στην όλη ιστορία.Είναι παράλληλα πραγματική, αλλά και συμβολική. Πραγματική, γιατί η φύση τις έχει προικίσει με ασύλληπτη τέχνη κι ομορφιά. Τα φτερά τους θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής, μα και πολύτιμα υφαντά. Συμβολική, γιατί συμβολίζουν τις ψυχές που πολλές φορές επισκέπτονται τα αγαπημένα τους πρόσωπα εν ζωή, αλλά επιπλέον με το απότομο πέταγμά τους συμβολίζουν την ελευθερία, τη δύναμη που ωθεί ακόμα και τα τσαλακωμένα φτερά τους να ξεδιπλωθούν και να πετάξουν μακριά ελεύθερα.
Σαν πρώτη συγγραφική απόπειρα της Έλενας, βρήκα το βιβλίο της εξαιρετικό. Η γραφή της πολύ απλή, κατανοητή με πλοκή που ρέει αβίαστα και χωρίς μεγάλες ανατροπές. Μέσα από την ιστορία της εκφράζει τη μεγάλη της αγάπη για τον άνθρωπο, αλλά και για την πόλη της, τη Λεμεσό. Κάνει αναφορά σε τοποθεσίες, μικρές αναφορές σε ιστορικά γεγονότα του νησιού και χαρακτηριστικά έθιμα του τόπου. Δεν αφήνει απορίες, αναλύει χαρακτήρες και προκαλεί το ενδιαφέρον για τη ροή της ιστορίας. Γενικά αποδεικνύεται μια υποσχόμενη νέα συγγραφέας που σίγουρα θα διάβαζα και επόμενές της δουλειές.
Το ακόλουθο απόσπασμα το έχω ξεχωρίσει και το έχω αγαπήσει ιδιαίτερα.
«Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Ίσως να απαλύνει τις πληγές, δεν τις γιατρεύει. Μαθαίνεις να ζεις με αυτό που σε πονά πιο πολύ και κάνεις τον πόνο σύντροφό σου. Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι η ζωή συνεχίζεται και πως εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή από το να ζήσεις. Πως ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει και χωρίς εκείνον που αγαπάς, πως το βράδυ θα εξακολουθούν να λάμπουν τα αστέρια, έστω και μακριά του, πως τα λουλούδια θα συνεχίζουν να ανθίζουν και πως η δική σου πορεία σε αυτόν τον κόσμο, όπως και αυτή των αγαπημένων σου, είναι προσωρινή. Τότε παίρνεις δύναμη να ζήσεις, με την ελπίδα μια μέρα να τους ξανανταμώσεις.»
Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή