Σχολιασμός
Τι μπορώ να πω για αυτή την υπέροχη συγγραφέα την κ. Λαπατά; Πραγματικά προβληματίστηκα πολύ για το τι θα γράψω ως σχόλια στην Ξυπόλυτη των Αθηνών. Σκέφτηκα ακόμα και να μην γράψω τίποτα, αλλά δεν γίνεται να σχολιάζω αλλά κ άλλα λιγότερο αγαπημένα μου κ όχι αυτό το βιβλίο που τόσο με ενθουσίασε. Σκέφτηκα ακόμα και να αναφέρω πόσο η πένα της μου θυμίζει μια άλλη αγαπημένη συγγραφέα την Μαρία Ιορδανίδου, αλλά πόσο άδικο θα ήταν για την Φιλομήλα Λαπατά που έχει δικό της στίγμα και μάλιστα τόσο μοναδικό και υπέροχο.
Ροή εντελώς αφηγηματική χωρίς πολλούς διαλόγους, πολλές αναδρομές μπρος και πίσω στην ιστορία των ηρώων και υπέροχες περιγραφές της Αθήνας της Μπελ Επόκ!
Τώρα τι να πρώτοαναλύσω;
Οι ήρωες…Οι ήρωες… μέσα στα ελαττώματα, μαγκούφηδες, γρουσούζηδες και
πεισματάρηδες όμως πόσο αγαπητοί; Πως το κατάφερε αυτό η Λαπατά;
Προσδίδοντας τους ανοιξιάτικα χρώματα, αρώματα και πάθη. Με ανάλαφρη
αφήγηση αναλύει το παρελθόν τους, τις επιθυμίες τους. Το κάνει με την
διεισδυτική ματιά και την κατανόηση μιας μητέρας προς το πεισματάρικο
μικρό της. Μέγιστη ευαισθησία σε συνδυασμό μια κάποια σκανδαλιά και κέφι
έκανε τους ήρωες της αξιαγάπητους στους αναγνώστες.
Η ιστορική και λαογραφική πλευρά του έργου… Μα πόση έρευνα πια; Αν κάποιος μου έλεγε ότι η Λαπατά ήρθε σε μας από το 1890, θα τον πίστευα. Η Πανεπιστημίου, η Αιόλου με τα μαγαζιά της, ο πετροπόλεμος της γειτονιάς της Νεαπόλεως, όλα ζωντανεύουν και περνούν μέσα από τα μάτια του αναγνώστη, τόσο έντονα που τη στιγμή που τα διάβαζα, το μόνο που μου έλειπε ήταν μια λατέρνα σε ασπρόμαυρο φόντο να περνά από την γειτονιά μου.
Μαγικορεαλιστικά στοιχεία. Ναι έχει και από αυτά, κ την αγαπώ για αυτό! Ας βάλω ένα απόσπασμα:
«Από μία συγκυρία που κανένας μάγος, σοφός ή λόγιος (…) δεν μπόρεσε να εξηγήσει, την ώρα της γέννησης του, συνέβησαν τα εξής περίεργα περιστατικά:
1. Έκτατα ακραία καιρικά φαινόμενα, δηλαδή κατακαλόκαιρο χιόνισε στον εύφορο κάμπο της Ζακύνθου κι έριξε χαλάζι στα ψηλώματα του Βραχίωνα.
2. Μέσα σε ένα θλιβερό ομαδικό νιαούρισμα ψόφησαν όλες οι γάτες της συνοικίας του Άμμου.
3. Ο τυφλός Κουτουζής, ο επονομαζόμενος Κόκορας, ο οποίος ζητιανεύοντας έπαιζε ταμπουρλονιάκαρο και τραγουδούσε στα πανηγύρια είδε ξαφνικά το φως του.»
Εν κατακλείδι, πολύ γοητευτικό βιβλίο που με κέρδισε από τις πρώτες σειρές. Η αφήγηση, η γλώσσα υπέροχη, όλα ρέουν με απίστευτη ευκολία, ξεκούραστα δημιουργώντας με τις περιγραφές, ολοζώντανες εικόνες στην φαντασία του αναγνώστη. Πραγματικά ένα όμορφο βιβλίο για ακόμη μια φορά από την Φιλομήλα Λαπατά!
Η ιστορική και λαογραφική πλευρά του έργου… Μα πόση έρευνα πια; Αν κάποιος μου έλεγε ότι η Λαπατά ήρθε σε μας από το 1890, θα τον πίστευα. Η Πανεπιστημίου, η Αιόλου με τα μαγαζιά της, ο πετροπόλεμος της γειτονιάς της Νεαπόλεως, όλα ζωντανεύουν και περνούν μέσα από τα μάτια του αναγνώστη, τόσο έντονα που τη στιγμή που τα διάβαζα, το μόνο που μου έλειπε ήταν μια λατέρνα σε ασπρόμαυρο φόντο να περνά από την γειτονιά μου.
Μαγικορεαλιστικά στοιχεία. Ναι έχει και από αυτά, κ την αγαπώ για αυτό! Ας βάλω ένα απόσπασμα:
«Από μία συγκυρία που κανένας μάγος, σοφός ή λόγιος (…) δεν μπόρεσε να εξηγήσει, την ώρα της γέννησης του, συνέβησαν τα εξής περίεργα περιστατικά:
1. Έκτατα ακραία καιρικά φαινόμενα, δηλαδή κατακαλόκαιρο χιόνισε στον εύφορο κάμπο της Ζακύνθου κι έριξε χαλάζι στα ψηλώματα του Βραχίωνα.
2. Μέσα σε ένα θλιβερό ομαδικό νιαούρισμα ψόφησαν όλες οι γάτες της συνοικίας του Άμμου.
3. Ο τυφλός Κουτουζής, ο επονομαζόμενος Κόκορας, ο οποίος ζητιανεύοντας έπαιζε ταμπουρλονιάκαρο και τραγουδούσε στα πανηγύρια είδε ξαφνικά το φως του.»
Εν κατακλείδι, πολύ γοητευτικό βιβλίο που με κέρδισε από τις πρώτες σειρές. Η αφήγηση, η γλώσσα υπέροχη, όλα ρέουν με απίστευτη ευκολία, ξεκούραστα δημιουργώντας με τις περιγραφές, ολοζώντανες εικόνες στην φαντασία του αναγνώστη. Πραγματικά ένα όμορφο βιβλίο για ακόμη μια φορά από την Φιλομήλα Λαπατά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου