Άποψη για το βιβλίο:Γυναίκες Θάλασσες Συγγραφέας:Σίσσυ Θεοφανοπούλου

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Η άποψή της Frora Matte:

"Γυναίκες Θάλασσες" της Σίσσυς Θεοφανοπούλου. Ένα εξαιρετικό βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως την γυναικεία ψυχολογία.Όμως δεν υστερεί και από φαντασία ,αγωνία και μυστήριο.Πολύ ευρηματικός ο συνειρμός της γυναίκας με την θάλασσα,όπως πολύ σοφά αναφέρεται από τις τρεις φίλες,την Κατερίνα,την Θάλεια και την Αφροδίτη στην σελίδα 493: << Η μάνα μου συνήθιζε να λέει πως εμείς οι γυναίκες είμαστε θάλασσες>>,είπε η Κατερίνα καθώς έβλεπε την υγρή αφέντρα ν ανταριάζει,με τη δύναμη του πρώτου ανέμου.<< Κάθε της κύμα ένα μας συναίσθημα....αγάπη,φιλία,έρωτας..>> << Πόσο δίκιο είχε! >> επιδοκίμασε ως μεγαλύτερη η Θάλεια.<< Δες εμένα,για παράδειγμα,πώς φουρτούνιαζα σε όποιον προσπαθούσε να πειράξει ή να προσβάλει τον Ποσειδώνα επειδή ήταν παιδί αγνώστου πατρός.Θύελλες ξεσήκωνα,τσουνάμι ψηλό,ολόρθο γίγαντα για να πνίξω κάθε τέτοια μικρόψυχη πράξη.Κι έπειτα,στις καλές στιγμές,ήμουν τόσο γαλήνια,ικανή να νανουρίσω μέσα μου όλο το σύμπαν>>. Η Αφροδίτη θα έδινε τη δική της εκδοχή στον ορισμό αυτόν.<< Μα κι η θάλασσα,αν το καλοσκεφτείτε,γένους θηλυκού είναι.Μάνα,αδελφή,κόρη και αγαπημένη,όπως λέει κι ένας παλιός θρύλος.Έχει όλες τις μορφές που μπορεί να πάρει μια γυναίκα.Είναι,λένε,η μητέρα όλων των ψαριών,γιατί τους προσφέρει σπίτι και τροφή.Παράλληλα,η αδελφή τ ουρανού,αφού μαζί ενώνονται και δημιουργούν αυτό το ατελείωτο γαλάζιο.Ταυτόχρονα,αποτελεί την κόρη των σύννεφων που μέσα της καταλήγει το δικό τους κλάμα ή αλλιώς η μαγική βροχή και,τέλος,είναι η ερωμένη των ανθρώπων που σαν τύχει και την ερωτευτούν τους γεννά την έμπνευση,τη φαντασία και την ηρεμία στο βλέμμα του απέραντου >>. << Κάθε γυναίκα κρύβει μέσα της μια θάλασσα.Πότε βαθιά και πότε ρηχή,πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη.Ψάχνοντας κάθε φορά για ένα λιμάνι..>> πρόσθεσε η Θάλεια. Οιηρωίδες Θάλεια,Αφροδίτη,Κατερίνα,Μαριγώ και Ελπίδα είναι τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας που καθεμιά παίζει καθοριστικό ρόλο.Και γύρω από αυτές ο Ορέστης,ο Ποσειδώνας,ο Γιώργος,ο Άρης και φυσικά ο Αργύρης Θέμελης ο εισαγγελέας Κυκλάδων που παίζει ουσιαστικό ρόλο στην εξυχνίαση ενός διπλού εγκλήματος που έγινε στην Νίσυρο.Ένα μυθιστόρημα που από την πρώτη στιγμή σε καθηλώνει με την υπόθεσή του,που έχει συνεχώς ανατροπές όπως λέει πολύ σωστά και στο οπισθόφυλλο: << Ένα μυθιστόρημα με συνεχείς ανατροπές,που εξελίσσεται ανάμεσα στο άρωμα μαστίχας της Μυροβόλου Χίου της δεκαετίας του εβδομήντα,στο πελαγίσιο αέρα της Νισύρου μιας ολόκληρης τεσσαρακονταετίας και στα πλακόστρωτα καλντερίμια της Άνω Σύρας του σήμερα.>> Η Σίσσυ Θεοφανοπούλου κατάφερε να γράψει μια πολύ δυνατή ιστορία που τα συνδιάζει όλα και και που είναι δεμένα μεταξύ τους αριστοτεχνικά. Η πλοκή του είναι άμμεση,γρήγορη,οι εξελίξεις κατεγειστικές.Πολύ με συγκίνησε η συγγραφέας με την ερμηνεία της αγάπης στην σελίδα 434:<< Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αγάπη;Υπάρχει μέτρο για να τη μετρήσεις;Σταθμά για να την αντισταθμίσεις;Όρια για να την περιορίσεις;Και η λέξη << αληθινή >>,όταν μπει μπροστά της,κατά πόσο κάνει το νόημά της διαφορετικό;Γιγάντωση.Μεγαλούργημα.Θαύμα.Αυτή είναι η μαγεία της...Το χάρισμά της ν αλλάζει τους ανθρώπους,τις πράξεις και τις ζωές τους,σαν αόρατο μελιστάλαχτο φίλτρο,ένα φίλτρο που δεν το πίνεις για να γίνεις καλά,αλλά για να το αισθανθείς και να βιώσεις αυτό που ο μύθος,η ρήση και η πραγματικότητα αποκαλούν << ευτυχία >>. Πολλές είναι οι μορφές της αγάπης κι άλλες τόσες ο εκφάνσεις της καθεμίας.Αγαπάμε σαν γονείς,σαν παιδιά,σαν φίλοι,σαν σύντροφοι,σαν άνθρωποι.Μοιραζόμαστε.Δίνουμε.Παίρνουμε.Πονάμε.Προδίδουμε.Προδιδόμαστε.Ερωτευόμαστε.Γελάμε.Κλαίμε.Χαιρόμαστε...και πάλι απ την αρχή. Ο Ορέστης ερωτεύτηκε την Αφροδίτη.Η Αφροδίτη ερωτεύτηκε τον Ορέστη.Όμως στην ουσία γεννήθηκαν για να συναντήσουν κάποιους άλλους,τη Θάλεια και τον Ποσειδώνα.Αυτός είναι κι ο λόγος άλλωστε που,στην κορύφωση αυτού που λέγεται << περίεργη μοίρα >>,κατάφεραν να βγουν νικητές.Και οι δύο μπόρεσαν να κάνουν το δύσκολο εφικτό.Μετουσίωσαν τον έρωτα σε κάτι ανώτερο και πιο σημαντικό στην ανθρώπινη αγάπη. Τελικά,ο καθηγητής με τη σοφή κρίση είχε κάνει λάθος.Η αγάπη δε σταματά εκεί που τελειώνει το << δούναι και λαβείν >> αλλά το αντίθετο.Από εκεί ξεκινά.Η ανδιοτέλεια είναι η αφετηρία της.Από τα σπλάχνα της γεννιέται,ξεπετάγεται,μεγαλώνει,αναπτύσσεται και προχωρά,χέρι χέρι με την αυτοθυσία.>> Συγχαρητήρια στην συγγραφέα Σίσσυ Θεοφανοπούλου για το τόσο αληθινά ανθρώπινο βιβλίο τηςε με την όμορφη γραφή και ουσιώδη νοήματα.Της εύχομαι από καρδιάς να συνεχίσει να μας ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς. Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!!!!!