Το Ενα δραμι δυναμης ειναι ενα ταξιδι στον σκληρο κοσμο της νυχτας στην
Αθηνα και πολλες φορες ενοιωσα το στομαχι μου να σφιγγεται. Δεν ειναι το
οτι εχουμε να κανουμε με πραγματα που τα ακουμε για πρωτη φορα ή που
δεν τα ξερουμε. Ειναι η γραφη του Τζιτζικακη που τα ζωντανευει σαν να τα
ζει ενα γνωστο σου προσωπο. Έχει κανείς την αίσθηση πως βρίσκεται
απέναντί σου και το ακους να στα αφηγείται. Μπορει να ναι κυνικο και ωμο
αυτο το βιβλιο σε αρκετα σημεια
αλλα
πως αλλιως θα μπορουσε να μεταφερθει ολο αυτο χωρις στολιδια παρα μονο
αληθνα και ρεαλιστικα οπως ετσι και αλλιως ειναι τα πραγματα.Αυτο που σε
<<χαλαει>> ισως ...ειναι η αισθηση οτι ολα αυτα ειναι περα
για περα αληθινα οσο και αν θελουμε να τα κρυβουμε κατω απο το πατακι.
Και ειναι και το υπεροχο για μενα μηνυμα , πως ακομα και ο πιο σκληρος
ανθρωπος εχει αναγκη την αγαπη, πως την αποζηταει γιατι ξερει πως μονο
αυτη λυτρωνει. Ο Νο, που οσο σκληρος κι αν ειναι οτι και να χει κανει
οτι και να του χουν κανει, τιποτα δεν σκοτωσε την παιδικοτητα μεσα του.
Ειναι ενα πληγωμενο παιδι που η ζωη τον οδηγησε σε εναν δυσκολο και
σκληρο κοσμο. Του αρκει ομως να θυμηθει την μανα του για να ξαναγινει
εκεινο το παιδι και να ξαναπιστεψει στην αγαπη. Την αγαπη της, την
αγκαλια της, τα λογια ,την φωνη της. Μεγαλο πραγμα τελικα η αγαπη της
μανας. Ιερο και θαυματουργο. Και μετα απο αυτο ειναι πια ετοιμος και να
αισθανθει ξανα αγαπη και να την δωσει. Ενα υπέροχο βιβλιο.. Απλα
καταπληκτικό. ενα βιβλιο που ξερεις οτι οσες φορες και να το
ξαναδιαβασεις θα βισκεις ολο και νεα μηνυματα και θα γεμιζεις
συναισθηματα. Ναι ειναι πολυ διαφορετικο απο το δακρυ του αηδονιου, ομως
για μενα φαινεται και απο αυτο ο καλος συγγραφεας. Σαν εναν καλο
τραγουδιστη που μπορει να πει τα παντα, ετσι ειναι και ο καλος
συγγραφεας για μενα μπορει να γραψει εξισσου καλα για οτι του αρεσει,για
οτι τον εμπνεε. και μιλαμε για εναν νεο συγγραφεα, που τολμαει να
δοκιμαστει και αλλου που δεν βολευεται...ε! αυτο για μενα μονο το μπραβο
μου αξιζει!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου