ΑΠΟΨΗ για "ΟΥΣ Ο ΘΕΟΣ ΧΩΡΙΖΕΤΩ" της Χρύσα Ζανεσή Αλεξάκη απο τις εκδόσεις ΠΝΟΗ με την ματιά της Μαρία Πρινάρη Καρκαβατσάκη

Τι κι αν κοντευει δυο μετά τα μεσάνυχτα; Εγώ απόψε ήθελα να διαβάσω τη λέξη τέλος σ' αυτο το εξαιρετικό βιβλίο της Χρύσας, ήθελα να φτάσω στο τέλος του ταξιδιού, γιατί ναι και ο προορισμός έχει τη σημασία του! Ήθελα να μάθω , τελικά τι γίνεται με ους ο Θεός συνέζευξε;Ήταν βέβαια και η γραφή της χρύσας που δεν με άφηνε να το αφήσω από τα χέρια μου! Χωρίς να ειναι ο λόγος της απλοϊκός, ήταν απλός και άμεσος, ζωντανός και συναρπαστικός. Ήταν ....να σα να καθομασταν μαζί και πίνοντας το καφεδάκι μας , τα λέγαμε!Ήταν και η ιστορία της Καίτης που ήταν τόσο αληθινή! Θα μπορούσε να ήταν η ιστορία της Μαρίας, της Ελένης ή της Ρηνιώςή της κάθε μιας! Δυστυχώς στην Ελληνική κοινωνία ήταν συνηθισμένο φαινόμενο αυτές οι ιστορίες ιδιαίτερα μερικά χρόνια πριν και ελπίζω όχι πια.
Όμως εδώ δεν είναι η ιστορία της κάθε μιας , αλλά της Καίτης, της ανυπότακτης, μιας εφηβης που είχε έμφυτη ροπή προς την ελευθερία. Έξυπνη και πεισματάρα δεν το έβαλε κάτω και ούτε σήκωσε τα χέρια ψηλά μα μόνο τα μανίκια κι έτσι πήρε τη ζωή στα χέρια της. Εκείνο που δεν είναι πάντα ίδιο σε τέτοιες ιστορίες, συνεπώς δεν μπορείς να εισαι σίγουρος πως είναι προβλέψιμο, είναι το τέλος γιατί εξαρτάται από την μοίρα του καθενός, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε μοίρα, αλλά είναι μόνο η ζωή μας έτσι όπως εμείς την φτιάχνουμε με τα δικά μας χέρια και με τις δικές μας μάχες! Το τέλος στην ιστορία της Καίτης, είναι εκείνο που όρισε εκείνη με ΥΠΟΣΧΕΣΗ και όχι ΟΡΚΟ! Εσείς θα το μάθετε διβάζοντας και την τελευταία σελίδα του βιβλίου! Χρύσα είσαι καταπληκτική!