«Ναι, Μίριαμ, παντρεύτηκαν. Δε θα ξαναγυρίσουν». Ήταν η επιβεβαίωση του τρομερού φόβου που βασάνιζε τη Μίριαμ από τότε που είχε ακούσει τις φήμες για την τύχη των κοριτσιών της: η Ζάνα κι η Νάντια, ηλικίας 14 και 16 ετών αντίστοιχα, είχαν φυγαδευτεί από το σπίτι τους στο Μπέρμιγχαμ για να πουληθούν από τον πατέρα τους, τον Μουθάνα, σε «συζύγους» στην Υεμένη. Η Μίριαμ δεν άντεχε άλλο. Είχε περάσει πολλά χρόνια υφιστάμενη την απερίγραπτη περιφρόνηση του Μουθάνα, νιώθοντας πως χρησιμοποιείται απλώς σαν μηχανή παραγωγής βρεφών, συμβάλλοντας στην οικογένεια μόνο με τη γέννηση των εφτά παιδιών της. Μόλις συνήλθε από το δεύτερο νευρικό κλονισμό της, τα συνταρακτικά νέα για την άθλια ζωή των δύο κοριτσιών της, της Ζάνα και της Νάντια, έκαναν το ποτήρι να ξεχειλίσει. Με τη συμπαράσταση ανθρώπων εμπιστοσύνης, η Μίριαμ άρχισε μια εκστρατεία για να φέρει τα κορίτσια πίσω στη Βρετανία.
Διάβασα αυτό το βιβλίο μέσα σε μια μέρα. Σίγουρα είναι μια συγκλονιστική ιστορία που σε κάνει να αγωνιάς για την τύχη των κοριτσιών.
Από την άλλη όμως προσωπικά μου άφησε κενά για τη συμμετοχή της μητέρας και την αρχική τουλάχιστον απάθειά της. Στο βιβλίο περιγράφει ότι ο σύζυγός της είχε στείλει στην Υεμένη και τα πρώτα δύο παιδιά της όταν ήταν μικρά για ''διακοπές'' και εν τέλει αυτά δεν ξαναγύρισαν. Μετά ''ξεγελιέται'' και στέλνει και τις δύο έφηβες κόρες της...
Στη συνέχεια περιγράφει τον αγώνα που έκανε για να ξαναγυρίσουν οι κόρες της πίσω.
Μου κακοφαίνεται που δεν είχε κινήσει γη και ουρανό να φέρει πίσω τα δύο πρώτα παιδιά της εξαρχής, που περίμενε τόσα χρόνια ότι θα επιστρέψουν αλλά δεν είχε την παραμικρή επικοινωνία μαζί τους, εκτός από ένα γράμμα με φωτογραφίες τον πρώτο μήνα...Κι έπειτα αφήνει και τις άλλες δύο να φύγουν...
Με προβληματίζει...
Maria Kavatha
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου