ΑΠΟΨΗ για το βιβλιο "Η ζωή είναι αγάπη" της ΓΙΟΛΑ ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, με την ματιά της ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΚΟΛΛΙΑ

Τι όμορφος τίτλος πόσοα συναισθήματα σου γεννά!!Μόλις τελείωσα το βιβλίο,μια σκέψη καρφώθηκε στο μυαλό πόσο δύναμη θέλει ένας άνθρωπος για να αντέξει και να υπερβεί τον εαυτό του αν βρεθεί ποτέ στην θέση της Ιάνθης.

Το βιβλίο βασίζεται σε αληθινή ιστορία και εξελίσσεται στην Κύπρο.Ένα κορίτσι γεμάτο όνειρα να γίνει δημοσιογράφος,ερωτευμένη και πολύ αγαπητή.Σε μια στιγμή τρέλας όλα ανατρέπονται.Μια κούρσα θανάτου έχει ως αποτέλεσμα την τετραπληγία της Ιάνθης.Η ζωή της άλλαξε.Το εικοσάχρονο κορίτσι έπρεπε πλέον να δεχτεί ότι από δω και πέρα θα εξαρτάται από άλλους για τα πάντα.Έτσι άρχισε ο γολγοθάς.Τα αισθήματα  που επικρατούσαν μέσα της ήταν το μίσος,ο θυμός,η άρνηση και ο φόβος.Μίσος και θυμό για τον φίλο της Άντυ που την έφερε σε αυτή την κατάσταση και για τις φίλες της που βγήκαν αλώβητες από το τρακάρισμα.Άρνηση για το ότι θα μείνει έτσι όλη της τη ζωή και φόβο πως θα είναι πάντα εξαρτημένη από τρίτους και μπορεί να την αφήσουν μόνη να υποφέρει.

Η μεταφορά της σε κέντρο αποκατάστασης στην Αγγλία θα τη βοηθήσει να αλλάξει τρόπο σκέψης.Θα μάθει ότι αν θέλει μπορεί να καταφέρει πολλά.Το σώμα της μπορεί να είναι πλέον αδύναμο και ακίνητο,η καρδιά της όμως και το μυαλό της είναι δυνατά και όλα ζωντάνια.

Η οικογένεια και οι νέοι και οι παλιοί της φίλοι θα της σταθούν και θα τη βοηθήσουν να κάνει πολλά περισσότερα από όσα μπορεί.

 

Ο Φώτης θα δώσει νέο νόημα στη ζωή της μετά την προδοσία του Άντυ και θα της δείξει ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν πέρα από την εξωτερική εμφάνιση.

 

Ένα μάθημα ζωής!!!!Το βιβλίο είναι όλο γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο.Σε άλλες περιπτώσεις κουράζει.Στη συγκεκριμένη πιστεύω ότι έτσι έπρεπε να γίνει.Είναι ο τρόπος για να νιώσεις και να καταλάβεις πως νιώθει ένας άνθρωπος στη θέση της Ιάνθης.Το μίσος,ο θυμός ακόμα και απέναντι στο θεό που δεν την πήρε κοντά του,η άρνηση της κατάστασης της(ότι είναι μη αναστρέψιμη) και ο φόβος της ανημποριάς,της μοναξιάς και της απομόνωσης.

 

Με έκανε να δω ότι πραγματικά ζούμε σε ένα κράτος που δεν κάνει τιποτα για να βοηθήσει τους ανάπηρους.Δεν μιλάμε μόνο οικονομικά αλλά τουλάχιστον το δικαίωμα να βγαίνουν από το σπίτι,να ψωνίζουν και να διασκεδάζουν.Δεν υπάρχουν παντού ράμπες.Ακόμα κι αν υπάρχουν δεν υπάρχει αρκετός χώρος για αναπηρικά καροτσάκια.

 

Υπέροχο βιβλίο γεμάτο νοήματα και αγάπη για τη ζωή!!!Το συνιστώ!!!!Ειδικά όσοι έχουν διαβάσει το Πριν έρθεις εσύ ,πρέπει να δούν και την άλλη πλευρά.Την πλευρά που δείχνει ότι δεν πρέπει να παραιτείσαι αλλά να μάχεσαι γι'αυτά που ονειρεύεσαι σε όποια κατάσταση κι αν είσαι.