ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο ¨Οι Δεσμώτες των Σκιών¨ - Ευαγγελία Ευσταθίου, με την ματιά του ΔΗΜΗΡΗ ΝΤΟΥΡΛΙΑ

            Σίγουρα, όταν στα χέρια σου πέφτει ένα βιβλίο Έλληνα συγγραφέα δεν περιμένεις το θέμα του να ασχολείται με Δρυίδες, ρουνικά σύμβολα, αρχαίες προφητείες και μαγικές δυνάμεις. Έτσι από τις πρώτες σελίδες εύλογα  δημιουργείται ένα αίσθημα καχυποψίας και αμυντικής στάσης απέναντι σε αυτό που θα ακολουθήσει. Γρήγορα όμως αυτό το αίσθημα περιορίζεται και στη συνέχεια εξαλείφεται καθώς ο αναγνώστης εμβαθύνει στην ιστορία και γνωρίζει σιγά - σιγά τους ήρωες της.

            "Οι Δεσμώτες των Σκιών" είναι ένα μυθιστόρημα που ακροβατεί μεταξύ της φανταστικής και της ιστορικής βιβλιογραφίας. Διάχυτη σε όλη του την έκταση υπάρχει η ερωτική ατμόσφαιρα και οι ερωτικές περιγραφές σε συνδυασμό με τις έντονες σκηνές αψιμαχιών και εντάσεων. Δεν λείπουν σκηνές βίας και περιγραφές μαχών.  Έτσι είναι ένα έργο που εύκολα μπορεί να τραβήξει την προσοχή ενός μεγάλου μέρους του αναγνωστικού κοινού.

            Παρακολουθούμε την γνωριμία δύο νέων ανθρώπων, της Καρολίνας και του Σεμπάστιαν, που η μοίρα τους έχει ενώσει με την παρουσία ενός εκ γενετής σημαδιού, που σύμφωνα με μία αρχαία κέλτικη προφητεία, το "σμίξιμο" τους θα φέρει στον κόσμο τον Τέλειο άνθρωπο. Συνωμοσίες, μυστικά, ψέματα και απέλπιδες προσπάθειες επίτευξης του ανώτερου σκοπού, θα συνταιριαστούν έτσι ώστε να δημιουργηθεί μία πλοκή που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Υπάρχουν πολλές ανατροπές της ιστορίας, νέα στοιχεία εμφανίζονται σε κρίσιμες καμπές της και το έργο εκεί που φαίνεται να ολοκληρώνεται, παίρνει παράταση για να αντιμετωπιστεί η νέα κατάσταση που έχει προκύψει.

            Κάτι που εμφανίζεται συχνά στην ιστορία αυτή είναι η εναλλαγή των συναισθημάτων μεταξύ των δύο βασικών ηρώων. Από την απόλυτη άρνηση και καχυποψία περνάμε στην απόλυτη λατρεία και εμπιστοσύνη. Επαναλαμβάνονται πολλές φορές επίσης ανάμεσά τους, σκηνές ζηλοτυπίας και επιβεβαίωσης των συναισθημάτων τους. Η επανάληψη αυτής της κατάστασης, σίγουρα κουράζει. Ειδικά όταν ο αναγνώστης είναι έτοιμος να βιώσει τη λύση του δράματος και μεσολαβεί άλλη μία σκηνή αψιμαχίας μεταξύ των πρωταγωνιστών, σίγουρα βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να επιταχύνει την ανάγνωση εκεί. Κάποιοι διάλογοι επίσης είναι περισσότερο μακροσκελείς από όσο θα χρειαζόταν και η ανάλυση της ψυχολογικής κατάστασης των ηρώων παρά είναι εκτεταμένη.

            Η συγγραφέας, έχει πετύχει να μεταφέρει πειστικά την ατμόσφαιρα της αγγλοσαξονικής υπαίθρου, των παλατιών του μεσαίωνα και να την εναλλάσσει με τις εικόνες της σύγχρονης Ελλάδας και της καθημερινότητας που είμαστε συνηθισμένοι να βιώνουμε. Έτσι την μία στιγμή βρίσκεται ο αναγνώστης στην Κορνουάλη και την επόμενη στα Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης. Αν και αρχικά αυτό φαίνεται οξύμωρο, δεν ενοχλείται ο αναγνώστης καθώς με αυτόν τον τρόπο φαίνεται το διαφορετικό σημείο εκκίνησης των δύο ηρώων της ιστορίας, τα διαφορετικά βιώματά τους και οι ασύμβατες αρχικές επιδιώξεις τους.

            Το τέλος της ιστορίας είναι αναμενόμενο. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό έτσι όπως εξελίχθηκε όλη η μυθοπλασία. Ο επίλογος -αν και θα μπορούσε να μην υπάρχει- δίνει μία νέα διάσταση και προοπτική στο σύνολο του έργου. 

            "Οι Δεσμώτες των Σκιών" είναι ένα μυθιστόρημα που θα βρίσκει πάντα ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό να το διαβάσει ευχάριστα. Αν δε, σε κάποια σημεία του ήταν λιγότερο περιγραφικό και επαναλαμβανόμενο, τότε δύσκολα θα μπορούσε κανείς να του καταλογίσει κάτι μεμπτό.