Μη με βρίσετε που σας βομβαρδίζω, αλλά εχθές το απόγευμα, φεύγοντας από το μαγαζί, ξέχασα το «Παιχνίδι του Αντεροβγάλτη» πίσω κι επειδή βαριόμουνα να κατέβω να το πάρω είπα να ξεκινήσω την Θεραπεία του Sebastian Fitzek. Τι το ήθελα; Μια που το ξεκίνησα, μια που δεν το άφησα από το χέρι μου και μια που το τελείωσα στις 4 το ξημέρωμα!!!! Δεν περίμενα ότι θα διάβαζα κάτι τέτοιο, παρόλο που με τα «Μαθήματα ανατομίας» είχα μια αίσθηση περί του τι εστί Φίτζεκ κι έτσι όλο αυτό ήταν μια αποκάλυψη για μένα.
Πρόκειται για το απόλυτα καλοδομημένο θρίλερ. Μην περιμένετε αγωνιώδη ανθρωποκυνηγητά και στυγνούς εγκληματίες. Όχι, το βιβλίο αυτό είναι ένα ξεκάθαρα ψυχολογικό θρίλερ. Πανέξυπνο, γρήγορο, ευκολόπεπτο κι αγωνιώδες.
Η ιστορία είναι όλη δοσμένη στο τρίτο πρόσωπο και αυτό που με εντυπωσίασε από την σελίδα 1 (αλλά και με ξένισε αρχικά μιας και δεν είναι καθόλου συνηθισμένη τεχνική ανάμεσα στους συγγραφείς του είδους), ήταν το ότι περιγράφει τα γεγονότα σε μορφή flash back. Και το ξέρουμε ότι είναι αναδρομές στο παρελθόν, αφού από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι ο ήρωας, ψυχίατρος κι ο ίδιος στο επάγγελμα, αφηγείται την ιστορία του, στον δικό του ψυχοθεραπευτή. Γενικά, κάποιες φορές νοιώθεις σα να κάθεσαι σε ένα γιο-γιό κι αυτό σε πάει μπρος και πίσω στις αναμνήσεις σου (ή του ήρωα στην προκειμένη περίπτωση). Οι ανατροπές δε, ακολουθούν η μια την άλλη! Σε κάθε αλλαγή κεφαλαίου, ξετυλίγεται με συναρπαστικό και καθηλωτικό τρόπο, το κουβάρι της ιστορίας και ο συγγραφέας μας παρουσιάζει κι από ένα νέο στοιχείο. Κι ενώ είναι ένα τόσο μικρό βιβλίο, μόλις 220 σελίδων λέει όλα όσα πρέπει να πει, ξεκάθαρα και χωρίς φλυαρίες και περιττές φαμφαρολογίες. Ο άνθρωπος ξέρει να γράφει! Τελεία και παύλα!
Κι όσον αφορά στους βασικούς χαρακτήρες του βιβλίου… Καταρχήν έχουμε τον Βίκτωρ, που όπως είπα και προηγουμένως είναι ψυχίατρος, ειδικευμένος στην σχιζοφρένεια και «καμένος» από την εξαφάνιση της κόρης του, κάτω από πολύ περίεργες, ύποπτες κι αδιευκρίνιστες συνθήκες κι ενόσω την είχε στην εποπτεία του. Κανείς δεν μπορεί να πει εάν η 12χρονη Γιόζι είναι νεκρή ή ζωντανή κι αυτό τον έχει διαλύσει εντελώς. Ευάλωτος πλέον πολύ, έχει αποσυρθεί στην εξοχή, προσπαθώντας να μαζέψει τα κομμάτια του και να ξαναβρεί την ισορροπία του.
Την προσπάθειά του αυτή έρχεται να διακόψει και να ανατρέψει η εμφάνιση της Άννα, μιας μυθιστοριογράφου η οποία καθώς φαίνεται πάσχει από μια ιδιαίτερη μορφή σχιζοφρένειας. Του ζητά να την αναλάβει ως ασθενή αλλά ο Βίκτωρ αντιδρά. Δεν μπορεί ή/και δεν θέλει. Δεν αισθάνεται έτοιμος. Η Άννα καταφέρνει με τον τρόπο της να φέρει τούμπα τον Βίκτωρα, ο οποίος δεν ξέρει με ποιον τρόπο να χειριστεί την κατάσταση και να αντιμετωπίσει τα παιχνίδια του μυαλού, στα οποία τον ρίχνει τόσο έντεχνα, η μυστηριώδης γυναίκα.
Και οι δυο χαρακτήρες είναι απίστευτα καλοδουλεμένοι και στημένοι, μεστοί και δυνατοί. Κυριαρχούν σε όλο το βιβλίο και δεν χωλαίνουν στο παραμικρό. Η ατμόσφαιρα είναι παγωμένη και κλειστοφοβική και δεν περιγράφεται επακριβώς με λέξεις. Πρέπει να το διαβάσεις για να καταλάβεις. Η πλοκή του βιβλίου κυλάει αβίαστα, σαν το νερό στο αυλάκι και φτάνοντας στο τέλος, ο αναγνώστης (εγώ τουλάχιστον αυτό έπαθα) μένει με ανοιχτό το στόμα και να αναρωτιέται… «πως το είπατε αυτό»; Πραγματικά χάνεις τα λογικά σου, συνειδητοποιώντας την έκταση της δύναμης του μυαλού και τα παιχνίδια που αυτό μπορεί να παίξει.
Τέλος θα ήθελα να μιλήσω σχετικά με την μετάφραση, η οποία ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κή!!! Είναι τόσο σπάνιο πια να συναντάς μεταφράσεις οι οποίες σέβονται και τον συγγραφέα και τον αναγνώστη μα και το ίδιο το βιβλίο, χωρίς να τείνουν να εξυπηρετήσουν την «γρήγορη παραγωγή». Τουλάχιστον στα crime stories που πλέον κυκλοφορούν με τα κιλά, οι μεταφράσεις γίνονται όλο και χειρότερες. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε… Οπότε ένα μεγάλο μπράβο από μένα, στον μεταφραστή, κο Αλέξη Γραμματικό!
Ένα μόνο μειονέκτημα θα προσδώσω στο βιβλίο κι αυτό είναι η έκδοση αυτή καθαυτή. Ενώ η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι τόσο ωραία και αντιπροσωπευτική, η όλη έκδοση είναι φθηνή και χωρίς την επιμέλεια που αρμόζει σε ένα τέτοιο βιβλίο. Θυμίζει αρκετά τα Βίπερ της δεκαετίας του ’70-‘80. Ευελπιστώ, στις επανεκδόσεις που απ’ ότι ακούγεται είναι στα σκαριά, να δώσουν βαρύτητα ΚΑΙ στην εμφάνιση του βιβλίου.
Νοιώθω πάρα πολύ τυχερή που κατάφερα να το βρω, αυτό καθώς και τα άλλα του δύο, Το Πείραμα και Το Πείραμα Μνήμης, μιας κι είναι και τα τρία προ πολλού εξαντλημένα. Καταπληκτικός Φίτζεκ! Σίγουρα μπαίνει στις ψηλότερες θέσεις του προσωπικού μου «Πάνθεου Αγαπημένων Συγγραφέων».
Από μένα 10/10, 5 αστεράκια, 5 πιρουνάκια, thumbs up κι όλα τα συναφή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου