ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ, του Sebastian Fitzek, με την ματιά της Γιώτα Βασιλείου‎

Σε μπελάδες με έχει βάλει αυτός ο Φίτσεκ, αφού μετά την ολοκλήρωση της Θεραπείας, έπαθα «αναγνωστικό μπλοκάρισμα» και δε μπορούσα να διαβάσω τίποτα άλλο παρά μόνο ακόμη ένα του Φίτσεκ. Κι έτσι έκανα. Καταπιάστηκα λοιπόν με Το Πείραμα και τα αποτελέσματα που προέκυψαν ήταν συγκλονιστικά!!!

Ανατρεπτικό και καθόλου προβλέψιμο, το Πείραμα είναι ένα καθόλα καθηλωτικό βιβλίο μέχρι την τελευταία του λέξη, ΚΥ-ΡΙΟ-ΛΕ-ΚΤΙ-ΚΑ! Πλοκή που ρέει σαν χείμαρρος και σε κρατά σε αγωνία μέχρι το τέλος. Ήταν το απόλυτο mind blower (όπως λέμε στο χωριό μου). Δεν υπερβάλω αν πω ότι είναι από τα ελάχιστα βιβλία που τέλειωσαν στην τελευταία τους λέξη κι όχι καμιά δεκαριά κεφάλαια νωρίτερα. Όπως και η Θεραπεία, το Πείραμα δεν ήταν καθόλου φλύαρο. Λίγα λόγια και σταράτα. Το θέμα με το οποίο ασχολήθηκε αυτή τη φορά ο συγγραφέας, είναι όπως πάντα ιδιαίτερο και πολύ πρωτότυπο και αφορά στην ύπνωση με χρήση βίας και τον εγκλωβισμό του ατόμου στον ίδιο του τον εαυτό.

Το σκηνικό που στήθηκε όλη αυτή η ιστορία, είναι μια παλιά βίλλα η οποία έχει μετατραπεί σε κλινική για ανθρώπους με ασθένειες του νου και της ψυχής. Η βίλλα/κλινική είναι τοποθετημένη στη μέση ενός πυκνού και σκοτεινού δάσους. Ο χρόνος που συμβαίνουν τα καθέκαστα είναι το καταχείμωνο, εν μέσω μιας τρομακτικής χιονοκαταιγίδας, με τα πάντα τριγύρω να είναι καλυμμένα από ένα λευκό πέπλο. Τρομακτικό σκηνικό από μόνο του, σε βάζει αμέσως σε επιφυλακή. Νιώθεις ανασφάλεια, φόβο κι αγωνία. Δεν ξέρεις τι ή ποιον να περιμένεις. Κι αυτό ή αυτός που θα έρθει είναι για καλό ή για κακό;

Ο χαρακτήρες είναι αυτό που περιμένει κανείς από έναν συγγραφέα του βεληνεκούς του Fitzek. Μεστοί, καλοσχεδιασμένοι και πραγματικοί. Είναι άνθρωποι από αυτούς που ο καθένας από εμάς γνωρίζει προσωπικά στη ζωή του. Δεν έχουν τίποτα το εξωπραγματικό. Συμπάθησα ιδιαιτέρως τον λιγότερο εμφανιζόμενο απ’ όλους, τον Λίνους, που παρόλο που ούτε να μιλήσει σωστά δεν μπορούσε, έπαιξε τον δικό του καθοριστικό ρόλο στην ιστορία.

Το διάβαζα στην παραλία και οι διπλανοί μου με διέκοψαν (και πολύ με τσάτισαν….) για να με ρωτήσουν αν είναι όντως τόσο συγκλονιστικό το βιβλίο, όσο φαίνεται από τις εκφράσεις του προσώπου μου. Προφανώς έκανα διάφορες γκριμάτσες πόνου, φόβου και απόγνωσης διαβάζοντάς το, που τους κίνησε την περιέργεια. Νομίζω ότι τους έβαλα σε μπελάδες… που να βρουν τώρα αντίτυπα των βιβλίων του Φίτσεκ… ;-)

Ένα μικρούτσικο μείον θα του δώσω κι αυτό είναι ότι από νωρίς κατάλαβα το κάτιτίς μου. Ωστόσο, αυτό δε με χάλασε, αντίθετα μου κίνησε την περιέργεια πως έγινε και κατέληξε έτσι. Δεν λέω περισσότερα για να μην κάνω spoiler και με κυνηγάτε.

Με πολύ αγάπη 5 αστεράκια και 10 στα 10 από μένα για τον αγαπητό Σεμπάστιαν και το Πείραμά του.

Γιώτα Βασιλείου‎