Αντρέας. Μεγαλώνει σε ένα χωριό της Ηπείρου μαζί με τους δικούς του σε ένα σπίτι απομονωμένο από τα υπόλοιπα και η μόνη του διεξοδος οι επισκεψεις στο σπίτι της σοφής γιαγιάς του. Οι σχέσεις με τους γονείς του ιδιαίτερες και ιδιόρυθμες βαδίζοντας πάντα σε τεντωμένο σχοινί. Οταν ο πατέρας του φεύγει στο μέτωπο του '40 επαναπροσδιορίζεται και ατομικα και ως προς τις σχέσεις μαζί τους. Απο εδώ και στο εξής, η ζωή του μπαινει σ άλλη ροτα και τον ακολουθούμε ως διακεκριμένο επιστήμονα μέχρι σήμερα.
Μπορω να πω πως η Αδαμοπούλου ως συγγραφέας με εξέπληξε ευχάριστα. Εναρμονίζει τη γραφή της με την εποχή στην οποία λαμβάνει δράση η πλοκή. Γράφει σε ά προσωπο προσδίδοντας καθαρα εξομολογητικό τόνο στην αφήγηση. Ως ήρωας, ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, ο Αντρέας σκιαγραφείται επαρκώς και σ 'αγγίζει ως αναγνώστη η ζωή του με τα πανω της και τα κάτω της. Δεν αναλύει τα ιστορικά γεγονότα που συμβαίνουν στην Ελλάδα παράλληλα με την ιστορία. Κάνει μια απλή αναφορά με στόχο να δίνεται το πλαίσιο στο οποιο μεγαλώνει και αποκρυσταλλώνει την προσωπικότητα του ο ήρωας.
Ως μυθιστόρημα στα μάτια μου σίγουρα δεν ήταν κάτι αδιάφορο ουτε όμως και συγκλονιστικό. Είναι ένα βιβλίο καλογραμμένο, με σεβασμό στον αναγνώστη που αφιερώνει χρόνο σ' αυτό και με κεντρικό ήρωα, εναν άντρα με προσωπικότητα και με συμπλεγματα γονεικά που τον κατατρέχουν στο διάβα της ζωής του. Θέλω να σταθώ στο ότι ο χειρισμός της γλώσσας και της ντοπιολαλιας ήταν άψογος από μια νέα συγγραφέα στο χώρο του μυθιστορηματος. Η ζωή, λοιπόν, έχει ζάχαρη και αλάτι. Πάντα απρόβλεπτη, πάντα ωστόσο διδακτική
ΒΡΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ
Λίγα λόγια
Ένας διακεκριμένος επιστήμονας εξομολογείται. Ξετυλίγει θαρρετά τον μίτο
της ύπαρξής του με ιδιαίτερο ζήλο και νοσταλγία, αγκαλιάζει όλα εκείνα που τον
έθρεψαν και τον στοίχειωσαν, εκείνα που αγάπησε κι άγγιξε με τα δάχτυλά του.
Αναμετριέται με θεριά και δαίμονες, δίνει φωνή σε όσους έφυγαν, για να στήσει
από την αρχή τους σταθμούς της πολυτάραχης ζωής του.
Από την Ήπειρο του 1940, παραμονές της επίθεσης των Ιταλών του Μουσολίνι,
στην Απελευθέρωση και στον Εμφύλιο, και σχεδόν ως την Ελλάδα τού σήμερα, με
ενδιάμεσους σταθμούς σε Αθήνα, Ρώμη, Χαϊδελβέργη, η ζωή του Αντρέα, καθηγητή
φιλοσοφίας, κυλά σαν το τρεχούμενο νερό, μέχρι τη μέρα που θα αλλάξει για πάντα
το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν του.
Ένας απολογισμός δίχως τεφτέρια, μια βαλίτσα θύμησες χωρίς παραλήπτη και
μια ζυγαριά που αψηφά κέρδη και χασούρες, έτσι όπως το έλεγε απλά, αλλά καθόλου
αφιλοσόφητα, η γιαγιά Βένη: «Ζάχαρη κι αλάτι, παιδί μου, η ζωή του καθενού.
Ποιου λίγο, ποιου πολύ, τι σημασία έχει; Ζάχαρη κι αλάτι η ζωή!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου