Πριν λίγο καιρό (μπορεί να είναι και μήνας ή λίγο παραπάνω τώρα που το σκέφτομαι) κέρδισα από τη συνέντευξη του κ. Μαργιωρή το βιβλίο του "Τουρίστες στην ομίχλη". Έφτασε στα χέρια μου, περιχαρής το διάβασα και ορίστε οι σκέψεις μου επί του βιβλίου:
Με αφορμή την επίσκεψη 5 Αμερικανών στην Ελλάδα ο συγγραφέας περιγράφει καταστάσεις αρκετά συνηθισμένες για εμάς, που όμως προκαλούν έκπληξη στους ανυποψίαστους ξένους.
Λοιπόν. Έχουμε 5 Αμερικάνους τους οποίους παίρνουμε από την Αμερική και τους φέρνουμε στην Ελλάδα τον Ιούνιο. Τους μοιράζουμε στη χώρα ως εξης: τους τρείς τους πάμε στην Αθήνα και τους αφήνουμε εκεί να δουν τα αξιοθέατα και να πάνε και για μπάνιο σε ελληνικό νησί. Τους άλλους δύο τους πάμε στην Κρήτη (και μάλιστα στα Σφακιά) και τους παρατάμε στην ησυχία τους να ετοιμαστούν για το γάμο τους, αφού ο άντρας έχει καταγωγή και οικογένεια εκεί.
Οκ. Στη θεωρία όλα εύκολα είναι, τα προβλήματα αρχίζουν όταν οι κακόμοιροι προσπαθούν να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους. Αυτούς τους καημένους που θέλουν τουρισμό τους κυνηγάνε όλα τα κακά της μοίρας τους και μέσα σε τρεις μέρες δοκιμάζουν όλα τα άσχημα της σύγχρονης Ελλάδας. Για βόλτα ξεκινάνε και καταλήγουν στο νοσοκομείο ή στο Αστυνομικό Τμήμα ...γενικά δεν είναι να τους πεις και τυχερούς (ούτε και να τους έχεις εμπιστοσύνη ότι θα εμφανιστούν στο σημείο που πρέπει με τη γκίνια που τους δέρνει). Εδώ πρέπει να πω ότι ο συγγραφέας κατάφερε να μην φαίνονται τραβηγμένες οι καταστάσεις που περιγράφει, αν και θα ήταν πολύ εύκολο να πέσει σε αυτή την παγίδα. Εκτός όμως από τα άσχημα γνωρίζουν και πολλά όμορφα όπως την ελληνική φύση, τη φιλοξενία και κάποιες εξαιρετικά αστείες προκαταλήψεις*
Εξαιρετική βρίσκω επίσης και την επιλογή της Κρήτης ως χώρο για να γίνει ο γάμος. Ακόμη και για εμάς τους Έλληνες οι Κρητικοί και τα έθιμά τους είναι (ας πούμε με μια υπερβολή στη λέξη) "μύθος". Η εικόνα που έχω εγώ στο μυαλό μου αποδόθηκε πλήρως. Οι στενές οικογενειακές σχέσεις, οι μπαλοθιές, η προστασία της οικογενειακής τιμής, το τραπέζωμα και η ρακή.
Ωχ, η ρακή. Έχετε αρνηθεί σε Κρητικό να πιείτε ρακή όταν κερνάει; Εγώ το έκανα. Μία φορά, επειδή μία φορά είναι πάντα αρκετή για να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. **
Γενικά το βιβλίο είναι καλογραμμένο, διαβάζεται ευχάριστα και με άφησε με ένα χαμόγελο.
* Με τον παπά ακόμη γελάω- εμείς μικρά όταν βλέπαμε παπά στο δρόμο χτυπούσαμε όποιον φίλο ήταν δίπλα μας και φωνάζαμε "ΠΑΡΕ ΠΑΠΑ" . Ναι, τόση χαζομάρα.
** Με κοίταξε. Στα μάτια. Τι ποιός μωρέ, ο συμφοιτητής μου ο Κρητικός που έφερε ρακή και ποτηράκια και κέρναγε όλο το τμήμα και εγώ είπα "Αχ ευχαριστώ, να' σαι καλά αλλά δεν θέλω, δεν μου αρέσει "
Κρητικός Συμφοιτητής: Δεν σου αρέσει η ΔΙΚΗ ΜΟΥ η ρακή ;
Θρασύτατη Βίκυ: Όχι καλέ, όλες οι ρακές ....
Κρητικός Συμφοιτητής: ........(γέμισε το ποτηράκι, άπλωσε το χέρι προς εμένα και με κοίταξε)
Προβληματισμενη Βίκυ: Εχμμμμμ (από μέσα μου: "τι έπαθε καλέ αυτός και με κοιτάει έτσι ; ")
Κρητικός Συμφοιτητής: ....... (δεν μίλαγε, με κοίταζε δίνοντας μου το ποτηράκι)
ΠΟΛΥ προβληματισμενη Βίκυ: (από μέσα μου πάντα- δεν είσαι σοβαρή που θα μιλήσω κιόλας να προκαλέσω κι άλλο τη μοίρα μου : "ωχ, την πατήσαμε" )
Κρητικός Συμφοιτητής: .... (τα ίδια, με κοίταζε)
Αποφασισμένη Βίκυ: Πλάκα σου έκανα καλέ , γιααααα φέρε να δοκιμάσω πώς την φτιάχνεις τη ρακή (τσαααακ, παρ το κάτω το σφηνάκι, άσπρο πάτο- τη γλιτώσαμε και σήμερα).
Vicky Ziliaskopoulou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου