ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο "Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ", Μαρία Τζιρίτα, εκδόσεις Ψυχογιος, με την ματιά της ΕΥΑΣ ΜΑΡΑΚΗ

   Σ΄ένα ακόμα μυθιστόρημα η Μαρία Τζιρίτα μπήγει το μαχαίρι βαθιά σ ένα κοινωνικό θέμα. Διαπραγματεύεται τις ενδοοικογενειακές σχέσεις και ειδικότερα πόσο επηρεάζει η πατρική φιγούρα τα αρσενικά μέλη της οικογένειας στη συμπεριφορά τους και πώς στη συμβίωση μεταξύ τους. 

   Σε ένα μικρο χωριό ο ήρεμος και συνετός Μάξιμος μεγαλώνει δίπλα στον ατίθασο και ανήθικο αδερφό του, το Ζαχαρία, υπό τη σκέπη του αυστηρού πατέρα και της ήπιας μητέρας τους. Η κεφαλή της οικογένειας τρέφει αδυναμία στον Μάξιμο για τον οποίο είναι υπερήφανος και αυτό στοιχειώνει τον άλλον του γιο και έτσι εκείνος απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από τους δικούς του. Μέσα από πολλά προβλήματα και συγκρούσεις ο Ζαχαρίας εξαφανίζεται και ο Μάξιμος γίνεται η ασπίδα προστασίας των γονέων του για τα επόμενα χρόνια. Κάποια στιγμή πληγώνεται ανεπανόρθωτα από ένα αβάσταχτο γεγονός που θα του στοιχίσει όσο δε πάει. Όταν μετά από χρόνια η ψυχή του γιατρευτεί ο Ζαχαρίας θα ξαναβρεθεί στο διάβα του και πάλι θα προσπαθήσει να τον ισοπεδώσει. Θα τα καταφέρει; 

  Η Μαρία Τζιρίτα με τη λιτή και απλή γραφή της κατορθώνει να σκιαγραφήσει με παραστατικότητα ήρωες με τα δυνατά και τρωτά τους σημεία αποδεικνύοντας πως οι ενδοοικογενειακές σχέσεις κρέμονται από μία κλωστή. Με την τεχνική των αντίθετων χαρακτήρων "στήνει" δυο αδέρφια που δεν έχουν οι συμπεριφορές τους καμία σχέση καθώς ο ένας είναι υπόδειγμα παιδιού για την πραότητα,την ενάρετη φύση του και τη γενναιοδωρία του προς όλους και ο άλλος το μαύρο πρόβατο. Ρεζιλεύει τους δικούς του, μπλέκει στις παρανομίες και δε σέβεται τις γυναίκες. Βέβαια αυτοί οι χαρακτήρες που σας προανέφερα μέσα στις σελίδες του βιβλίου περνάν από διάφορα στάδια συμπεριφοράς και αποδομούνται αλλά και βρίσκουν ξανά το δρόμο τους. Δεν είναι μονοδιάστατοι. Αντίθετα για τον αναγνώστη παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τον αν θα λυτρωθούν και αν θα επέλθει μέσα τους η κάθαρση. Και μέσα σ όλα καθοριστικό ρόλο παίζει η γονεϊκή αγάπη αλλά και ο έρωτας. Αυτός που ρίχνει βάλσαμο στις λαβωμένες ψυχές από τη δυστυχία.

  Το μυθιστόρημα αυτό είναι κοινωνικό, ευκολοδιάβαστο και σε προβληματίζει για τις σχέσεις των ανθρώπων, το πατρικό και μητρικό φίλτρο, τη φιλία και τα μίση. Με απλό τρόπο η Μαρία Τζιρίτα "φωτίζει" πτυχές προσωπικοτήτων που είναι ρεαλιστικές. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που σε κάποιους ίσως και να έχουμε βρεθεί στη θέση τους. Σε ένα σημείο του μυθιστορήματος που αφορά στο Μάξιμο και διαδραματίζεται ως ενήλικας στην Κόρινθο, συγκινήθηκα και έκλαψα. Σίγουρα όταν το διαβάσετε θα καταλάβετε ποιο εννοώ. 

   Αυτόν τον ήρωα, λοιπόν, τον Μάξιμο, τον αγάπησα. Τον θαύμασα αλλά και τον συμπόνεσα. Δοκιμάστηκε η πίστη του έντονα και οι αξίες με τις οποίες μεγάλωσε. Η ζωή του πέρασε από χίλια κύματα. Έγινε και σκληρός και άκαμπτος. Είχε όμως λόγους και σίγουρα και εμείς θα αντιδρούσαμε ανάλογα σε αυτό που του συνέβη. Μετανόησε και προσπάθησε να μάθει να ζει μ αυτο. 

   Για τον αδερφό του το Ζαχαρία μπορώ να πω πως με εκνεύρισε αρκετές φορές. Όχι γιατί ήταν ζωηρό και άστατο παιδί αλλά για τον τρόπο που διαχειριζόταν τις γυναίκες. Δεν τον έκρινα γιατί κάποιες φορές ήταν θύμα της αυστηρότητας του πατέρα του. Όμως στο κομμάτι των διαπροσωπικών σχέσεων ήταν ένας άντρας δίχως μπέσα. 

   Σε κάποια σημεία δικαιολογησα και τους γονείς για τα λάθη της ανατροφής των παιδιών τους. Γιατί κανένας γονέας δε γεννιέται μ αυτό το ρόλο. Κάνει λάθη και μαθαίνει και από αυτά. Κάπου βέβαια οι χαρακτήρες εξαρτώνται και από τη φύση του ίδιου του ανθρώπου. Όμως, όλο αυτό ανοίγει μεγάλη συζήτηση. Σίγουρα αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα αλλά πάντα τον τελευταίο λόγο έχει το ίδιο το παιδί. Επίσης, η συγγραφέας κατάφερε να θίξει με μαεστρία ένα ακόμα σημαντικό θέμα της εποχής μας. Το άγχος που κυριεύει τη γυναίκα καριέρας με το πώς και πότε θα καταφέρει να γίνει μάνα. Ο περίγυρος και οι συγγενείς πιέζουν με τις ερωτήσεις τους καθώς τα χρόνια διαδέχονται το ένα το άλλο. Για τη σύγχρονη, ώριμη και καταξιωμένη γυναίκα αυτό είναι ένα άγχος και πολλές φορές καταφεύγει σε λάθος επιλογές συντρόφων γιατί πιέζεται. Η Μαρία Τζιρίτα μας συστήνει τη Σαββίνα, η οποία είναι μια καριερίστα και το άγχος της μητρότητας την αποπροσανατολίζει από το στόχο της σωστής επιλογής και κάνει βεβιασμένες κινήσεις. Όταν όμως η γυναίκα χαλαρώνει, γνωρίζει τον εαυτό της και τον αγαπά, θα έρθει και ο σωστός σύντροφος ζωής. Η Σαββίνα είναι μια ηρωίδα που μ άγγιξε, με δίδαξε μέσα από τα λάθη της και με γέμισε αισιοδοξία με τη στάση ζωής της μετά τις ατυχείς επιλογές της. 

   Συγχαρητήρια στη Μαρία Τζιρίτα για το μυθιστόρημα που παρέδωσε στους αναγνώστες με σεβασμό. Θα ήθελα να τονίσω πως μ΄εντυπωσίασε θετικά ο τίτλος, γιατί τον βρήκα πρωτότυπο και δικαιολογείται πολύ στοχευμένα μέσα στο βιβλίο. Διαβάστε το. Περνά ευχάριστα η ώρα και σίγουρα κάτι "θα αφήσει" μέσα σας... μια σκέψη για τα λάθη που κάνατε ως γονείς ή σαν παιδιά που μεγαλώνουν .