ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο "ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΝΤΙΚΡΥ", Θεοδωρος Δευτος, εκδόσεις Κλειδάριθμος, με την ματιά της Κάτια Κρ.‎

Αγαπημένοι μου φίλοι,σήμερα τελείωσα ένα τραγικά,συγκλονιστικό βιβλίο!!!

"Έλειψα" από όλους και από όλα, γιατί είναι ορισμένα "Έργα" που πρέπει να τα νιώσεις, να τα σκεφτείς....Και δεν διαβάζονται διαφορετικά!!!

Αυτή τη φορά,ο εξαιρετικός συγγραφέας, Θοδωρής Δεύτος, μας γνωρίζει τον Ελληνισμό της Β.Ηπείρου, και τα όσα αυτός έχει υποστεί, κυρίως κατά την περίοδο 1945-1990.
Με ταξίδεψε στην Πολύτσανη, στο Αργυροκάστρο, στην Κοσοβiτσα, με δροσισε ο αέρας της Νεμέρτσικας, προσκύνησα στην Εκκλησία των Ταξιαρχών,ανέβηκα σε μοναστήρια, μύρισα βασιλικά και "γεύτικα"Πωγωνiτικες πίτες!

Ο ήρωας, Οδυσσέας Ντάικος μαζί με άλλους πέντε Βορειοηπειρώτες, όλοι τους νέα παιδιά,αποφασίζουν να αποδράσουν από το σκληρό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα το 1955.... Αλλά έρχονται αντιμετωποι με τις αλβανικές περιπόλους. Μόνο ο Οδυσσέας, καταφέρνει να διαφύγει... να κάνει το πέρασμά του αντίκρυ!! Τα χρόνια περνούν.... φεύγει στην Αμερική, κάνει οικογένεια, λεφτά... Όμως η τύψεις και η πίκρα βαθιά για αυτούς που άφησε πίσω... Η επικοινωνία ανύπαρκτη! Όμως το 1989,  η πτώση του τείχους του Βερολίνου, γίνεται έναυσμα, για την κατάρρευση ολόκληρου του σκληρού καθεστώτος.. Και ο Οδυσσέας, αποφασίζει,να τρέξει πίσω, εκεί στους δικούς του...να δει ποιοι έζησαν, ποιοι"χάθηκαν".. Μετά από 34 χρόνια!!!
Το αντάμωμα χαρούμενο, μα και τραγικό!

Γέλια και δάκρυα!! Ζωές και ψυχές ρημαγμένες, από φυλακίσεις! πώς να καλυφθεί μια πορεία τόσων χρόνων? Ή Ελληνική μειονότητα,ξεχασμένη , μα περήφανη... Το αρχοντικό του πατριάρχη Ντάικου "έσταζε δάκρυ και αίμα....

Εγώ θα πω, πως δεν ήξερα....πότε ένιωθα ντροπή και πότε περηφάνια.
Ο συγγραφέας, στα βιβλία του πάντα μας βάζει μπροστά  Τον άνθρωπο!!!
Το όνομα Οδυσσέας δεν ξέρω αν είναι πραγματικό! Εγώ θα πω πως τον βίωσα σαν έναν Οδυσσέα που ψάχνει την Ιθάκη του!Που για αυτόν είναι οι ρίζες του,η δικαίωσή του, η λεβεντιά του, η αγάπη του,τα νιάτα και τα όνειρα τα χαμένα! διαβάζοντας το,ένιωσα οργή, λύπη, χαρά...άκουσα τραγούδια,μελωδικό κλαρίνο....Όμως πάντα θα αναρωτιέμαι,ποιος και με ποιο δικαίωμα στερεί την ανθρωπιά από τον άνθρωπο?βάσει ποιών συμφερόντων τον καταδικάζει?και του ρημάζει τη ζωή? πόσες συγγνώμες και ποιοι Τις οφείλουν? Ποτέ κανείς δεν μου απάντησε...
Ποιά βασανιστήρια είναι ποιο σοβαρά? του σώματος?της ψυχής?
 
Όταν ο ανιψιός του Οδυσσέα τον ρωτά μετά από όλα όσα έχει ακούσει,αν είναι καλά,βλέποντας τον με κατεβασμένο κεφάλι,εκείνος απαντά:Μαζεύω σιωπές για να φτιάξω μια κραυγή,γιε μου"
Αυτή η φράση,με συγκλόνισε...
 
Αγαπητέ μου φίλε,μάζεψα και εγώ πολλές σιωπές......διαβάζοντας το!!!