ONLINE συνεντευξη με την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΑΛΟΦΤΗ στο ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ - Οκτώβριος 2019!

Η Ελευθερία Χαλόφτη γεννήθηκε το 1983 στα Μέγαρα Αττικής. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Ιωαννίνων και εργάζεται ως δασκάλα σε Δημοτικό σχολείο. Συμμετείχε στην Ε΄ σύνοδο της Βουλής των Εφήβων, ενώ έχει διακριθεί σε διαγωνισμό διηγήματος το 2013. Παρακολούθησε σεμινάρια θεατρικού μονολόγου, σκηνοθεσίας και σεναρίου στο Μικρό Πολυτεχνείο. Το 2014 ίδρυσε στα Μέγαρα ομάδα διαχείρισης άγχους, μέσω της μετουσίωσής του σε τέχνη. Το θέμα του πρώτου της βιβλίου "Προς την ελευθερία" είναι η οικογένεια και ο καθοριστικός ρόλος που εκείνη παίζει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των μελών της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

Πρώτα από όλα ποιο το κίνητρο που σε έκανε να ασχοληθείς με τη συγγραφή. Θα σε ενδιέφερε κάποιο άλλο είδος πέρα του μυθιστορήματος όπως είναι πχ η ποίηση, σενάριο, ή οτιδήποτε άλλο;

Γράφω από πολύ μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήταν ο χώρος που ένιωθα οικεία, ότι στο χαρτί μπορώ να πω αυτά που δεν μπορώ στη ζωή, ήταν η διέξοδος μου στη μοναξιά που περνούσα σαν παιδί, σαν έφηβη και σαν ενήλικας. Χωρίς λογοκρισία, χωρίς φόβο έλεγα όλα όσα δεν τολμούσα να πω. Με λυτρώνει το γράψιμο και φυσικά νιώθω ωραία όταν επικοινωνώ μέσω της συγγραφής με τους άλλους ανθρώπους. Όχι ότι δεν έχω και εγώ τη ματαιοδοξία μου και πιστεύω ότι με αυτά που θα πω γράφοντας θα αλλάξω τον κόσμο, ασφαλώς και την έχω και πολλές φορές είναι κι αυτό ένα ισχυρό κίνητρο αλλά αυτό που με κατευθύνει είναι η ανάγκη μου να εκφραστώ αυθεντικά και ειλικρινά. Θα με ενδιέφερε το σενάριο και ο θεατρικός λόγος και έχω κάνει μαθήματα πάνω σε αυτά τα είδη αλλά το μυθιστόρημα νιώθω ότι είναι το είδος που μπορώ να εκφραστώ αξιοπρεπώς.

 Ένας συγγραφέας πιστεύεις ότι πρέπει να κρατάει σταθερά το είδος που έχει επιλέξει; Το να μπει στη διαδικασία να δοκιμάσει κι΄ άλλα είδη γραφής είναι ρίσκο για τον ίδιο αλλά και για τον κόσμο του;

Όχι δεν το πιστεύω αυτό. Πιστεύω ότι ένας συγγραφέας πρέπει να γράφει αυτό που θέλει κι όχι αυτό που θέλει ο κόσμος του. Να είναι αληθινός και να μην εγκλωβίζεται στην εικόνα. Να οδηγείται από την ανάγκη του και μόνο. Άρα αν η ανάγκη του είναι να δοκιμάσει κι άλλα είδη, ασφαλώς και να το κάνει.

Για το βιβλίο σου, υπήρξε κάποιο κίνητρο-αφορμή ώστε να σου δώσει το πράσινο φως για να κάνεις την αρχή στη συγγραφή του;

Το βιβλίο μιλάει για την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, που έχει μέσα της αρρωστοφοβία, ιδεοληψίες και πανικούς. Ένα βράδυ που γύρισα σπίτι μου και ήμουν σε πανικό σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να είχα ένα βιβλίο που μιλάει για αυτή την ασθένεια και να το διάβαζα τώρα και ίσως να ηρεμούσα. Έτσι ξεκίνησε η συγγραφή, να μπορεί ο ιδεοψυχαναγκαστικός άνθρωπος κάπου να ακουμπήσει τις στιγμές των πανικών, να νιώσει ότι δεν είναι μόνος. Το άλλο κίνητρο ήταν να προβληματιστούν οι γονείς και να γίνουν καλύτεροι, γιατί η ηρωίδα μου υπέφερε από τον ευνουχισμό των Ελλήνων γονέων της και αιμορραγούσε για χρόνια. Έπρεπε να ζήσει με αυτή την αιμορραγία. Το βιβλίο αυτό θέλει να αλλάξει λίγο την οικογένεια στην Ελλάδα και από ισοπεδωτική που είναι με τα μέλη της τα οποία ακρωτηριάζει ψυχικά, να γίνει πιο ανθρώπινη.

Τι είναι η ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή και πόσο ευνουχιστικη είναι η οικογένεια στην Ελλάδα;

 Η ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή είναι μια νεύρωση. Έχει πανικούς αρρωστοφοβιες, τικ, ιδεοληψιες, πχ νομίζεις ότι θα σκοτώσεις κάποιον και έτσι δεν περνάς από την κουζίνα γιατί υπάρχουν μαχαίρια. Η οικογένεια στην Ελλάδα είναι ευνουχιστικη γιατί ενοχοποιεί τα παιδιά και τα κάνει συναισθηματικά εξαρτημένα από τους γονείς τους, σπάνια θα δεις νέο παιδί να φεύγει μακριά από τους γονείς του ακόμα κι όταν κάνει δική του οικογένεια, όχι από αγάπη αλλά επειδή νιώθει ότι μια ζωή χρωστάει στους γονείς του άρα πρέπει πάντα αυτό που θα κανει να ευχαριστεί και εκείνους.
 

Ποσο εύκολο είναι να αποδεχτεί κάποιο άτομο ότι έχει ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή: Και επίσης αφού το αποδεχτεί πόσο εφικτό είναι να την νικήσει την πάθηση αυτή?

Είναι πολύ δύσκολο γιατί τα άτομα δεν θεωρούν ότι έχουν κάτι. Πιστεύουν ότι είναι μια χαρά και απλώς είναι λίγο πιο αγχωτικα από τους άλλους. Έρχεται όμως η στιγμή που υποφέρουν τόσο πολύ που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι γιατί φοβούνται ότι κάτι θα πάθουν η ότι θα κάνουν κακό στους άλλους, κάπου εκεί αναγκάζονται να πάνε στον ειδικό. Η αποδοχή της οποίας κατάστασης είναι η μισή θεραπεία.

Ποσο εύκολο είναι να αποδεχτεί κάποιο άτομο ότι έχει ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή: Και επίσης αφού το αποδεχτεί πόσο εφικτό είναι να την νικήσει την πάθηση αυτη?
 

Είναι πολύ δύσκολο Γιατί τα άτομα δεν θεωρούν ότι έχουν κάτι .πιστεύουν ότι είναι μια χαρά και απλως είναι λίγο πιο αγχωτικα από τους άλλους. Έρχεται όμως η στιγμή που υποφέρουν τόσο πολύ που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι γιατί φοβούνται ότι κάτι θα πάθουν η ότι θα κάνουν κακό στους άλλους, κάπου εκεί αναγκάζονται να πάνε στον ειδικό. Η αποδοχή της οποίας κατάστασης είναι η μισή θεραπεία.

Ελευθερία μου διαβάζοντας το βιβλίο σου σε αρκετά σημεία ταυτίστηκα με την ηρωίδα σου και δεν στο κρύβω πως αναρωτιόμουν αν έχω κι εγώ ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή. Ένοιωσα πως κάποιες φορές κάνω κάποια λάθη σαν και αυτά που έκαναν οι γονείς της Ελευθερίας. Εννοώ στην συμπεριφορά με τα παιδία έχουν υπάρξει στιγμές που τα κάνω να αισθάνονται ενοχές κύριος σε ότι αφορά τα διαβάσματα τους. Το συγκεκριμένο βιβλίο απευθύνετε μόνο σε άτομα που τους διακατέχει ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή ή απευθύνεται σε όλους μας?
 

Το βιβλίο απευθύνεται σε όλους. Όλοι έχουμε ψυχαναγκασμους αλλά δεν είμαστε όλοι ιδεοψυχαναγκαστικοι. Εγώ δεν ήμουν λειτουργική στη ζωή μου κάποιες περιόδους και για αυτό ήθελα θεραπεία. Επίσης το ευνουχιστικο μεγάλωμα δε σημαίνει ότι θα σε κάνει ιδεοψυχαναγκαστικο. Εγω είχα κληρονομική προδιάθεση.

Και το περιβάλλον την πυροδότησε να βγει πολύ νωρίς και πολύ έντονα στη ζωή μου. Η ενοχικοτητα που λες δε θα κάνει ένα παιδί ιδεοψυχαναγκαστικο. Ισως όμως συμβάλλει στο να μην έχει αυτοπεποίθηση, στοιχείο απαραίτητο για τις ζωές μας.

Σε κάποιο σημείο του βιβλίου αναφέρεις πως για να σβήσει το ένα φόβο ενεργοποιούσε ένα άλλο. Εξήγησε μας πως ακριβως λειτουργεί αυτό στη νεύρωση της ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχής.

Στο μυαλό του νευρωτικού γίνεται ένας πόλεμος. Κάθε μέρα δίνεις μια μάχη .Όταν φοβόμουν ότι δεν μπορώ να καταπιώ για να μπορέσω να φάω ας πούμε έπρεπε να στρέψω αλλού την προσοχή μου για να ξεχαστώ λίγο και να φάω .Έπρεπε να φοβηθώ κάτι άλλο λοιπόν για να υποτιμήσω το προηγούμενο φόβο. Πάντα όμως έπρεπε κάτι να φοβάμαι μέσα από το φόβο είχε εκπαιδευτεί να λειτουργεί το μυαλό μου

Πες μας τη γνώμη σου για την πορεία του βιβλίου και την εξέλιξη του σε αυτές τις δύσκολες εποχές.

Όταν φίλοι μου ψυχολόγοι μου είπαν ότι ασθενείς τους βελτίωσαν τη ζωή τους μέσω του βιβλίου μου αυτό ήταν αρκετό για να νιώσω ότι έχει καλή πορεία.Εξελίσσεται με αξιοπρεπεια και πιστεύω ότι όλο και περισσότερος κόσμος θα το αγαπήσει Γιατί είναι αληθινό.

Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον της λογοτεχνίας, με τη μορφή του χειροπιαστού βιβλίου και όχι των e-books; Πιστεύεις πως ο κόσμος θα συνεχίσει να βρίσκει τρόπους να διαβάζει παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει;

Η χειροπιαστή λογοτεχνία πιστεύω ότι δε θα χαθεί ποτέ. Όταν θα βαρεθούμε να κλεινόμαστε σπίτι και να μιλάμε με μια οθόνη θα γυρίσουμε πάλι στα βιβλιοπωλεία. Ασφαλώς και δε θα μείνουμε πίσω στις εξελίξεις της τεχνολογίας και σίγουρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι διαβάζουν διαδικτυακά και σίγουρα είναι το παρόν και το μέλλον αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα χαθεί το χειροπιαστό γιατί για κάποιους το βιβλίο είναι ένα σώμα που θέλουν να το κρατήσουν στα χέρια τους πριν το διαβάσουν. Δεν είναι απλά ένα βιβλίο.

Αγαπημένα βιβλία όπως και αγαπημένοι Έλληνες και ξένοι συγγραφείς;

Λατρεύω Καραγατση, Καλπουζο, Παπαδιαμαντη, Μαρκες, Ποε και πόσοι άλλοι που ξεχνάω. Από τα πιο αγαπημένα εκατό χρόνια μοναξιά, η φάρμα των ζώων,η τριλογία του Καΐρου και πολλά άλλα.

Θεωρείς πως η φαντασία, οι εμπειρίες  και το ταλέντο είναι ικανά να αντεπεξέλθουν στην συγγραφή ενός βιβλίου ή επιβάλλεται και μια περισσότερο μόρφωση ώστε να είναι δεδομένη και η επιτυχία;

Το ταλέντο είναι το πρώτο. Αν αυτό υπάρχει όλα τα άλλα είναι βοηθητικά κατά τη γνώμη μου.

Έμπνευση. Υπάρχουν στιγμές που σε ανύποπτο χώρο και χρόνο απρόοπτα χτυπάει το καμπανάκι; Τι γίνετε όταν έρθει απρόσμενα και σε βρει μακριά από τον προσωπικό σου χώρο;

Πάρα πολλές στιγμές συμβαίνει αυτό. Σημειώνω στο κινητό μια ιδέα η φωνάζω το σερβιτόρο αν είμαι σε μπαρ να μου φέρει χαρτί και στυλό.

Προσωπικά βιώματα και εμπειρίες παίρνουν θέση στην γραφή σου; Και αν ναι πόσο εύκολο είναι να εκτίθεται κάτι προσωπικό δικό σου δημόσια;

Ασφαλώς και παίζουν ρόλο νομίζω σε όλους όσοι γράφουν. Το βιβλίο μου είναι αυτοβιογραφικο και μπορεί να μην ήταν εύκολο να εκθέσω τον εαυτό μου από την Άλλη η ανάγκη μου να βοηθήσω τους άλλους ανθρώπους που είναι επίσης νευρωτικοί είναι ισχυρότεροι .

Τελειώνεις συγγραφικά το βιβλίο...και ολοκληρωμένο πλέον στα χέρια σου, εσυ από τη θέση του αναγνώστη σε έβαλε στη διαδικασία να σε κάνει να σκεφτείς, να αναλογιστείς ,να γίνεις πιο ώριμη κατά κάποιο τρόπο από αυτό το οποίο εσυ η ίδια δημιούργησες;

Ασφαλώς με έκανε να δω τα πράγματα από απόσταση να σβήσω κομμάτια που δε μου άρεσαν να αναλύσω τι είναι αυτό που έγραψα και Γιατί το έγραψα και πόσα άλλα ακόμα.Γίνεσαι πιο ώριμος και πιο αντικειμενικός όταν διαβάζεις ξανά και ίσως ύστερα από λίγο καιρό , οσα  έχεις γράψει.

Τι θεωρείς επιτυχία για εσένα από το αναγνωστικό κοινό σχετικά με δημιούργημα σου;

Έστω και ένας άνθρωπος να σωθεί,το βιβλίο έχει πετύχει

Τι θα συμβούλευες έναν νέο συγγραφέα;
 
Δεν θεωρώ ότι μπορώ να συμβουλευσω κάποιον. Κι αν περιμένει εμένα η κάποιον άλλον να τον συμβουλεύσει τότε να μην ασχοληθεί.Αυτός που γράφει πρέπει να κινείται από την καρδιά και το ισχυρό θέλω και να αφήνεται  .Να ζει το όνειρο κάθε μερα συγγραφέα που θέλει να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα μέσα από τον χώρο του βιβλίου;

Ποιο είναι το ΜΟΤΟ που ακολουθείς; Η τελευταία λέξη δικιά σου!

Βρες τι είσαι και γίνε αυτό. Κάνε την αυτοπραγμάτωση τρόπο ζωής!