Συνεχίζουμε να διαβάζουμε. Σήμερα προτείνω ένα δυστοπικό μυθιστόρημα, μιας και ζούμε σε δυστοπικούς καιρούς:
Καζούο Ισιγκούρο (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2017), Μη μ' αφήσεις ποτέ.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
"Η Κάθι, η Ρουθ και ο Τόμι μεγαλώνουν εσωτερικοί σ’ ένα απομονωμένο ίδρυμα στην αγγλική ύπαιθρο. Είναι ένα σχολείο με παράξενους, αυστηρούς κανόνες, όπου οι καθηγητές δεν παύουν στιγμή να υπενθυμίζουν στους μαθητές τους πόσο ξεχωριστοί είναι.
Αλλά αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς είναι μια ασύλληπτα σκληρή αλήθεια - και μια ακόμη πιο σκληρή μοίρα που τους περιμένει στον έξω κόσμο. Οι τρόφιμοι του Χάιλσαμ βρίσκονται εκεί για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Για την ακρίβεια, έχουν φτιαχτεί γι’ αυτό τον σκοπό...
Ο νομπελίστας Καζούο Ισιγκούρο υπογράφει ένα δυστοπικό, εφιαλτικό μυθιστόρημα για την ίδια την ανθρώπινη φύση και την εύθραυστη ουσία της ζωής, που ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Booker, ενώ μεταφέρθηκε με επιτυχία και στον κινηματογράφο."
Με δικά μου λόγια:
Οι μαθητές και οι μαθήτριες, εσώκλειστοι σε ένα απομονωμένο σχολείο, εκπαιδεύονται στο να γίνουν δωρητές οργάνων ή νοσηλευτές σε αυτούς που θα δωρήσουν τα όργανά τους. Είναι κάτι το δεδομένο, δεν υπάρχει επιλογή. Η εκπαίδευσή τους γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε ο σκοπός αυτός της ζωής να είναι αποδεκτός. Αποτελούν "προϊόντα" με ημερομηνία λήξης, όχι όμως υποβαθμισμένα αντικείμενα: διδάσκονται την τέχνη, τον πολιτισμό και, φυσικά, την υγιεινή ζωή, γιατί πρέπει να διαφυλάξουν το σώμα τους για τον σκοπό για τον οποίο προορίζονται. Όμως, μέσα σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον, όταν θα έρθει η ώρα να πραγματοποιήσουν τον σκοπό για τον οποίο έχουν εκπαιδευτεί, θα αναδυθεί η αλληλεγγύη, ο αλληλοσεβασμός, η προσφορά του ανθρώπου στον άνθρωπο. Τελικά, ο θάνατος είναι το μόνο δεδομένο στη ζωή που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Το ζητούμενο είναι ο δικός μας άνθρωπος "να μην μας αφήσει ποτέ".
Καζούο Ισιγκούρο (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2017), Μη μ' αφήσεις ποτέ.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
"Η Κάθι, η Ρουθ και ο Τόμι μεγαλώνουν εσωτερικοί σ’ ένα απομονωμένο ίδρυμα στην αγγλική ύπαιθρο. Είναι ένα σχολείο με παράξενους, αυστηρούς κανόνες, όπου οι καθηγητές δεν παύουν στιγμή να υπενθυμίζουν στους μαθητές τους πόσο ξεχωριστοί είναι.
Αλλά αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς είναι μια ασύλληπτα σκληρή αλήθεια - και μια ακόμη πιο σκληρή μοίρα που τους περιμένει στον έξω κόσμο. Οι τρόφιμοι του Χάιλσαμ βρίσκονται εκεί για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Για την ακρίβεια, έχουν φτιαχτεί γι’ αυτό τον σκοπό...
Ο νομπελίστας Καζούο Ισιγκούρο υπογράφει ένα δυστοπικό, εφιαλτικό μυθιστόρημα για την ίδια την ανθρώπινη φύση και την εύθραυστη ουσία της ζωής, που ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Booker, ενώ μεταφέρθηκε με επιτυχία και στον κινηματογράφο."
Με δικά μου λόγια:
Οι μαθητές και οι μαθήτριες, εσώκλειστοι σε ένα απομονωμένο σχολείο, εκπαιδεύονται στο να γίνουν δωρητές οργάνων ή νοσηλευτές σε αυτούς που θα δωρήσουν τα όργανά τους. Είναι κάτι το δεδομένο, δεν υπάρχει επιλογή. Η εκπαίδευσή τους γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε ο σκοπός αυτός της ζωής να είναι αποδεκτός. Αποτελούν "προϊόντα" με ημερομηνία λήξης, όχι όμως υποβαθμισμένα αντικείμενα: διδάσκονται την τέχνη, τον πολιτισμό και, φυσικά, την υγιεινή ζωή, γιατί πρέπει να διαφυλάξουν το σώμα τους για τον σκοπό για τον οποίο προορίζονται. Όμως, μέσα σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον, όταν θα έρθει η ώρα να πραγματοποιήσουν τον σκοπό για τον οποίο έχουν εκπαιδευτεί, θα αναδυθεί η αλληλεγγύη, ο αλληλοσεβασμός, η προσφορά του ανθρώπου στον άνθρωπο. Τελικά, ο θάνατος είναι το μόνο δεδομένο στη ζωή που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Το ζητούμενο είναι ο δικός μας άνθρωπος "να μην μας αφήσει ποτέ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου