"Μην διαταράσσετε τις ισορροπίες τους!" Παιδιά με αυτισμό και εγκλεισμός! Με την πένα της Ελενας Καλογεροπούλου!

 Τα θλιμμένα μάτια κοιτούσαν εδώ και ώρα έξω από το παράθυρο. Η αναπνοή θόλωνε το τζάμι. Ένας ήλιος μουντός τριγυρνούσε στον ουρανό. Αυτός που την μία σου χαμογελά και ξαφνικά κρύβεται πίσω από τα σύννεφα σκοτεινιάζοντας την ψυχή σου. Το κεφάλι ακουμπισμένο στον διάφανο τοίχο. Ένας ήχος ακουγόταν μόνο,ένας μονότονος ήχος. Το δάκτυλο του παιδιού χτυπούσε πέντε φορές το τζάμι. Σταματούσε για δυο δευτερόλεπτα και μετά πάλι από την αρχή, άλλες πέντε φορές. Πόση ώρα να είχε περάσει άραγε; Ο χτύπος στα αυτιά του έμοιαζε με μελωδία.

      Η φωνή που ερχόταν στα αυτιά του, μακρινή! Του χαλούσε τον ρυθμό του.Διατάρασσε τον μαγικό του κόσμο. Τα φρύδια άρχισαν να σμίγουν μεταξύ τους. Ο θυμός έδινε ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα στα μάγουλα του και ξαφνικά το τουβλάκι που ήταν πεταμένο δίπλα του, βρέθηκε στο χέρι του και μετά στον τοίχο. Και τώρα τουβλάκια διαδέχονταν το ένα το άλλο, μοιάζοντας με ιπτάμενες βόμβες,έτοιμες να συντρίψουν όποιον ήταν στο οπτικό του πεδίο. Η φωνή που έβγαινε από τα χείλη του δεν εκτόξευε λέξεις, μόνο ένα άγριο μουγκρητό. Ήταν αδύνατο να ηρεμήσει. Πέρα από τις δυνάμεις του να ελέγξει τα συναισθήματα του.

        Τα χέρια που προσπαθούσαν να το συγκρατήσουν είχαν ματώσει από τις δαγκωνιές και τις γρατσουνιές που τους είχε καταφέρει. Η φωνή που του μιλούσε έβγαινε σπασμένη, με πόνο μα και τόση τρυφερότητα. Δεν κατάφερνε να το ηρεμήσει. Η ισορροπία του είχε διαταραχθεί. Όλα τα κουτάκια που είχαν μπει με σειρά στο μυαλό του, ξαφνικά αναποδογύρισαν. Όλος του ο κόσμος μετατράπηκε σε μια φυλακή. Δεν μπορεί να βγει έξω. Μένει με τις ώρες μπροστά από το παράθυρο. Απαγορεύεται να βγει, για το καλό όλων, μα εκείνο δεν μπορεί να το καταλάβει. Μια βόλτα έξω από το σπίτι δρούσε ευλαβικά στην ψυχοσύνθεση του. Τώρα προσπαθεί,μα δεν μπορεί να καταλάβει. Γιατί του την στέρησαν; Τα χέρια του σφίγγουν το αρκουδάκι,σε μια αγκαλιά απόγνωσης. Το κρατάει μέρα νύχτα απ' το ξηλωμένο σκουφάκι του. Όπου πηγαίνει μαζί του κι αυτό. Πιστός φίλος και συνοδοιπόρος στο δικό τους ταξίδι. Τα κουτάκια πρέπει να ξαναμπούν στην θέση τους, μα πως θα γίνει αυτό, όταν λείπει έστω ένα; Ο πύργος που με τόσο κόπο έχτισε γκρεμίστηκε.

      Το σώμα του πέφτει παραιτημένο στο χαλί. Το αρκουδάκι βουλιάζει στα χέρια του κι αρχίζουν μαζί ένα ρυθμικό λίκνισμα. Χάνονται στο δικό τους κόσμο. Εκεί κανείς δεν μπορεί να τους απαγορεύσει, τίποτα. Το χάδι στο κεφαλάκι του στέλνει μηνύματα αγάπης στην ταραγμένη ψυχή του. “ Πάει τώρα, πέρασε!”.... Αλήθεια πέρασε όμως;

  
    Στις 2 Απριλίου είναι η παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αυτισμό. 

Το άρθρο είναι βασισμένο στην μαρτυρία μιας μητέρας για το πόσο επηρεάζει ο εγκλεισμός την ζωή των ανθρώπων αυτών. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη και γραμμένη όσο κοντά θα μπορούσε να ερμηνεύσει κάποιος τα συναισθήματα τους και να τα αποτυπώσει με λέξεις. Δεν είναι μόνο αυτοί οι άνθρωποι που υποφέρουν αυτές τις μέρες. Είναι όλοι εκείνοι που κουβαλούν σύνδρομα που ταράζουν την ψυχή τους. Είναι όλοι εκείνοι που παλεύουν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο,μέσα από την διαφορετικότητα τους. Εκείνοι παλεύουν τόσο πολύ να μπουν στον δικό μας “φυσιολογικό” κόσμο και έχουν ελάχιστες ευκαιρίες με το μέρος τους. Εμείς θα μπορούσαμε άραγε να ζήσουμε έστω μια μέρα μέσα από τα δικά τους μάτια; Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τα πρέπει και τα μη που θέτει η κοινωνία με βάση το κοινό συμφέρον; 

   Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να είμαστε εκεί γι' αυτούς σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που όλοι μας διανύουμε. Για εκείνους δεν είναι απλά δύσκολο. Είναι άθλος! Ας θυσιάσουμε μια δίκη μας έξοδο για μια δική τους. Ας είναι αυτό το δώρο που θα κάνουμε, δίνοντας λίγο χρώμα στον κόσμο τους, που σκοτείνιασε ξαφνικά.

                                                                                                             ΕΛΕΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥ