Υπάρχει, άραγε, σήμερα αληθινή απονομή δικαιοσύνης; Το σύστημα καταδικάζει τους ενόχους παραδειγματικά ή κάποιοι απαλλάσσονται χρησιμοποιώντας δικονομικά τεχνάσματα; Πόσες φορές όλοι μας νιώσαμε πως ετυμηγορίες δικαστηρίων ήταν κατώτερες των περιστάσεων και μας προξένησαν οργή νιώθοντας την αδικία στο πετσί μας; Ποια είναι τα όρια που διακρίνουν τον φονιά από τον τιμωρό; Σε αυτά τα ερωτήματα που όλοι μας σκεφτήκαμε κατά καιρούς περί απονομής δικαιοσύνης και σωφρονισμού δίνει περισσότερη τροφή για σκέψη η Ελευθερία Μεταξα με το τελευταίο της μυθιστόρημα "Αθώοι ένοχοι".
Η αγαπημένη μας ηρωίδα προηγούμενων μυθιστορημάτων της, η διακεκριμένη ψυχολόγος Ελσα Γληνού, επιστρέφει δυναμικά προσπαθώντας να βοηθήσει τον αστυνόμο Μανό Βαρσάμη στην εξιχνίαση εγκλημάτων που το τελετουργικό τους παρέπεμπε στο μεσαίωνα. Τι συνδέει τα εγκλήματα αυτά που γίνονται με ειδεχθή τρόπο; Η Ελσα αντιμέτωπη με μια υπόθεση ξεχωριστή, ιδιαίτερη και κυρίως που θα βασανίσει το μυαλό του αναγνώστη.
Το αστυνομικό αυτό μυθιστόρημα ενώ ξεκινά χωρίς απότομες εξάρσεις αγωνίας με βασικό μοτίβο την εξιχνίαση κάποιων εγκλημάτων φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους, καταφέρνει να αγγίξει μαεστρικά ένα δύσκολο κοινωνικό θέμα, που δε θα ήθελα να αναφέρω συγκεκριμένα, μόνο θα σας καταθέσω πως έχει να κάνει με την δικαιοσύνη και τη δύναμη της. Είναι έντονα ποτισμένο καθώς προχωρά με σταγόνες ψυχολογικού θρίλερ και από τη μέση και μετά το σασπένς και η αγωνία είναι διάχυτες μέχρι το τέλος του. Με πλοκή πρωτότυπη και με θέμα που πονά για την αλήθεια του, η συγγραφέας κατορθώνει να σε αιχμαλωτίσει καθ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Είναι από τα βιβλία που δε μπορείς να τα αφήσεις από τα χέρια σου μέχρι να φτάσεις στην κορύφωση τους. Εδώ, αυτή έρχεται στο τέλος, ευρηματικά και κυρίως με ανατροπές, οι οποίες αποσαφηνίζονται πλήρως. Όλα εξηγούνται και όλα συνδέονται, γιατί η Μεταξά έχει φροντίσει τα πάντα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Δεν υπάρχουν ούτε κενά, ούτε παραλείψεις, ούτε ανακρίβειες. Το μυθιστόρημα είναι άρτιο και διαφαίνεται ξεκάθαρα πως η συγγραφέας μελέτησε σχολαστικά τη μεσαιωνική ιστορία αλλά και την ψυχολογία και την ψυχιατρική.
Στο κομμάτι της γραφής φρόντισε να χρησιμοποιεί το κατάλληλο ύφος ανάλογα με την περίσταση. Ρεαλιστική πάντα, σκληρή και κυνική στο κομμάτι των εγκλημάτων, συναισθηματική σε σημεία κομβικά η πένα της ήταν άξιος σύμμαχος στην πλοκή και έτσι στο βιβλίο αυτά τα δυο στοιχεία συνυπήρχαν αρμονικά. Δε γίνεται να μη σταθώ στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων η οποία ήταν διεισδυτική. Όλοι οι ήρωες ηθογραφήθηκαν πλήρως και τοποθετήθηκαν στο βάθρο που τους άρμοζε. Η Ελσα σα φιγούρα με έχει κερδίσει από την αρχή, από το πρώτο κιόλας βιβλίο που τη γνώρισα "Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά". Μια τραγική ηρωίδα που πάλεψε να ορθοποδήσει, ενώ αναμετρήθηκε με δαίμονες, με την κόλαση και κατάφερε να λυτρωθεί. Στο τελευταίο μυθιστόρημα η ζωή της μπήκε σε τάξη και προσωπικά με γέμισε αισιοδοξία, γιατί υπάρχει και η όμορφη πλευρά της. Αυτή που σε συναντά μετά από από μεγάλο πόνο, ακόμα και όταν έχεις πάψει να ελπίζεις.
Και κάπου εκεί, το κεντρικό θέμα αυτού εδώ του βιβλίου, σε ιντριγκάρει να σκεφτείς όσα διάβασες. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν η δικαιοσύνη να είναι η ίδια υπεύθυνη για την τιμωρία ενόχων. Όμως αυτή είναι κάποιες φορές δίκαιη και άλλες άδικη. Όταν συμβαίνει το τελευταίο, ορισμένοι άνθρωποι συγκρατούνται. Αν δε συμβεί όμως αυτό οι αυτόκλητοι τιμωροί επιδιώκουν να βάλουν τάξη και να θυμίσουν το θάνατο... ποια η είναι λεπτή γραμμή που χωρίζει το δίκαιο από το άδικο; Τον πόνο από τη χαρά; Τον αθώο από τον ένοχο; Όλα αυτά θα απαντηθούν εδώ... θα σας ξενυχτήσει.
Βαθμολογία :9/10
Η αγαπημένη μας ηρωίδα προηγούμενων μυθιστορημάτων της, η διακεκριμένη ψυχολόγος Ελσα Γληνού, επιστρέφει δυναμικά προσπαθώντας να βοηθήσει τον αστυνόμο Μανό Βαρσάμη στην εξιχνίαση εγκλημάτων που το τελετουργικό τους παρέπεμπε στο μεσαίωνα. Τι συνδέει τα εγκλήματα αυτά που γίνονται με ειδεχθή τρόπο; Η Ελσα αντιμέτωπη με μια υπόθεση ξεχωριστή, ιδιαίτερη και κυρίως που θα βασανίσει το μυαλό του αναγνώστη.
Το αστυνομικό αυτό μυθιστόρημα ενώ ξεκινά χωρίς απότομες εξάρσεις αγωνίας με βασικό μοτίβο την εξιχνίαση κάποιων εγκλημάτων φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους, καταφέρνει να αγγίξει μαεστρικά ένα δύσκολο κοινωνικό θέμα, που δε θα ήθελα να αναφέρω συγκεκριμένα, μόνο θα σας καταθέσω πως έχει να κάνει με την δικαιοσύνη και τη δύναμη της. Είναι έντονα ποτισμένο καθώς προχωρά με σταγόνες ψυχολογικού θρίλερ και από τη μέση και μετά το σασπένς και η αγωνία είναι διάχυτες μέχρι το τέλος του. Με πλοκή πρωτότυπη και με θέμα που πονά για την αλήθεια του, η συγγραφέας κατορθώνει να σε αιχμαλωτίσει καθ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Είναι από τα βιβλία που δε μπορείς να τα αφήσεις από τα χέρια σου μέχρι να φτάσεις στην κορύφωση τους. Εδώ, αυτή έρχεται στο τέλος, ευρηματικά και κυρίως με ανατροπές, οι οποίες αποσαφηνίζονται πλήρως. Όλα εξηγούνται και όλα συνδέονται, γιατί η Μεταξά έχει φροντίσει τα πάντα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Δεν υπάρχουν ούτε κενά, ούτε παραλείψεις, ούτε ανακρίβειες. Το μυθιστόρημα είναι άρτιο και διαφαίνεται ξεκάθαρα πως η συγγραφέας μελέτησε σχολαστικά τη μεσαιωνική ιστορία αλλά και την ψυχολογία και την ψυχιατρική.
Στο κομμάτι της γραφής φρόντισε να χρησιμοποιεί το κατάλληλο ύφος ανάλογα με την περίσταση. Ρεαλιστική πάντα, σκληρή και κυνική στο κομμάτι των εγκλημάτων, συναισθηματική σε σημεία κομβικά η πένα της ήταν άξιος σύμμαχος στην πλοκή και έτσι στο βιβλίο αυτά τα δυο στοιχεία συνυπήρχαν αρμονικά. Δε γίνεται να μη σταθώ στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων η οποία ήταν διεισδυτική. Όλοι οι ήρωες ηθογραφήθηκαν πλήρως και τοποθετήθηκαν στο βάθρο που τους άρμοζε. Η Ελσα σα φιγούρα με έχει κερδίσει από την αρχή, από το πρώτο κιόλας βιβλίο που τη γνώρισα "Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά". Μια τραγική ηρωίδα που πάλεψε να ορθοποδήσει, ενώ αναμετρήθηκε με δαίμονες, με την κόλαση και κατάφερε να λυτρωθεί. Στο τελευταίο μυθιστόρημα η ζωή της μπήκε σε τάξη και προσωπικά με γέμισε αισιοδοξία, γιατί υπάρχει και η όμορφη πλευρά της. Αυτή που σε συναντά μετά από από μεγάλο πόνο, ακόμα και όταν έχεις πάψει να ελπίζεις.
Και κάπου εκεί, το κεντρικό θέμα αυτού εδώ του βιβλίου, σε ιντριγκάρει να σκεφτείς όσα διάβασες. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν η δικαιοσύνη να είναι η ίδια υπεύθυνη για την τιμωρία ενόχων. Όμως αυτή είναι κάποιες φορές δίκαιη και άλλες άδικη. Όταν συμβαίνει το τελευταίο, ορισμένοι άνθρωποι συγκρατούνται. Αν δε συμβεί όμως αυτό οι αυτόκλητοι τιμωροί επιδιώκουν να βάλουν τάξη και να θυμίσουν το θάνατο... ποια η είναι λεπτή γραμμή που χωρίζει το δίκαιο από το άδικο; Τον πόνο από τη χαρά; Τον αθώο από τον ένοχο; Όλα αυτά θα απαντηθούν εδώ... θα σας ξενυχτήσει.
Βαθμολογία :9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου