Η Σ.Θεοδωριδου για ακόμα μια φορά μου κατέδειξε περίτρανα ,τον λόγο που ακολουθώ πιστά τη λογοτεχνική της πένα. Στο τελευταίο της μυθιστόρημα "Ο Γερμανός γιατρός" κατέθεσε από καρδιάς ένα πόνημα που αγγίζει την ψυχή. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα ζωντανεύει στο χαρτί τη ζωή του γιατρού Χ. Λεμπερ, οποίος βρέθηκε στην κατοχική Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου.
Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, μεταφερόμαστε σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου στο οποίο η γερμανική κατοχή έχει κάνει την εμφάνιση της. Καθημερινές ιστορίες ανθρώπων της εποχής παρουσιάζονται γλαφυρά από τη συγγραφέα αποδεικνύοντας περίτρανα πως ο έρωτας, η φιλία και η ανθρωπιά ανθίζουν και δυναμώνουν και στις πιο αβάσταχτες συνθήκες . Ο παππούς, η Λήδα, η Ρίτα, ο Κρίστιαν, ο Γκεόργκε αλλά και άλλοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας θα σας διδάξουν πολλά. Το πιο βασικό, όμως, όλων είναι πως το μεγαλείο της καλοσύνης και της αγάπης δε χάνεται και στον χαλεπο καιρό του πολέμου.
Μια αντιπολεμική ωδή, το μυθιστόρημα της Θεοδωριδου. Μια καταγγελία στην φρίκη του και παράλληλα ένας ύμνος στο μεγαλείο κάποιων ανθρώπων με ψυχή μικρού παιδιού . Με τις ιστορίες των κεντρικών ηρώων που κάποιοι από αυτούς κουβαλάνε ένα δυσβάσταχτο προσωπικό φορτίο, καθώς η κοινωνία τους θεωρεί ανίερους, ανήθικους ενώ κατά βάση είναι οι πιο ηθικοί από την υποτιθέμενη τίμια κοινωνία που ζουν η συγγραφέας καθιστά σαφέστατα πως ο άνθρωπος φαίνεται στις ανυπέρβλητες δυσκολίες . Αυτοί που δεν αποκτηνώνονται είναι όσοι πραγματικά έχουν καρδιά ανοικτή και που αγαπάνε αληθινά τον συνάνθρωπο. Ο αλτρουισμός του Γερμανού γιατρού αλλά και άλλων κατακτητών και της διαπομπευμένης Ελληνίδας χήρας και η τελική αναγνώριση τους από την μικρή κοινωνία του νησιού είναι η επιβράβευση των κόπων τους. Η καλοσύνη δεν έχει εθνικότητα. Δε γνωρίζει σύνορα , ούτε θρησκεύματα. Κατοικεί μέσα σε ψυχές πονεμένες λιγότερο ή περισσότερο που δε παύουν να συγχωρούν και να προσαρμόζονται. Όπως επίσης και τα μυαλά λειτουργούν σωστότερα όταν δε κρίνουν με βάση προκαταλήψεις και στερεότυπα.
Ένα βαθιά κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονες πινελιές έρωτα επιφύλαξε για τους αναγνώστες της η Σ. Θεοδωριδου. Έχοντας δώσει άπειρα δείγματα γραφής για την ρεαλιστική απεικόνιση των πραγμάτων και για την τραγικότητα της μοίρας του ανθρώπου για μια ακόμα φορά δείχνει πως η λογοτεχνία ακόμα και όταν έχει σκληρό περιεχόμενο είναι ένα χάδι ψυχής. Έχοντας στη φαρέτρα της όπλο την παραστατική της πένα ηθογραφεί διεισδυτικά όλους τους ήρωες και μεταφέρει άψογα τον αναγνώστη σε ρόλο παρατηρητή στον χωροχρόνο της ιστορίας.
Σε πολλά σημεία συγκινήθηκα. Ειδικά προς το τέλος δυο πολύ έντονες εικόνες από πλευράς συναισθημάτων με ώθησαν να την παραδεχτώ σαν συγγραφέα για μια ακόμα φορά. Πολύ απλά, μιλούσαν από καρδιάς οι εικόνες που αποτύπωσε στο χαρτί χωρίς εξάρσεις μελό και συγγραφικών κλισέ. Τα πρόσωπα του δράματος σε πρώτο πλάνο και ο αναγνώστης οδηγήθηκε και αυτός στη λύτρωση και όλοι μαζί τελικά στην κάθαρση.
Δεν θέλω να σας καταθέσω άλλες σκέψεις μου. Μόνο μια .. αυτή η ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου σίγουρα δε θα είναι χάσιμο χρόνου. Ο Κρίστιαν Μίλλερ και η αυταπάρνηση του καθώς και το ήθος κάποιων ανθρώπων που η ψυχή τους κατακερματίστηκε από την κοινωνία, τον χειρότερο αμείλικτο κριτή των πάντων , θα σας συγκινήσουν αλλά και θα σας διδάξουν τόσα πολλά. Κάποιους από τους ήρωες είμαι σίγουρη τους ξέρετε. Ζούνε ανάμεσα μας. Με όλους όσους μέσα στο δικό τους "πόλεμο" παραμένουν άνθρωποι, λοιπόν , με αυτούς θα συνταυξιδευσετε σε αυτό το νοερό ταξίδι . Βαθμολογία :9,5/10
Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, μεταφερόμαστε σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου στο οποίο η γερμανική κατοχή έχει κάνει την εμφάνιση της. Καθημερινές ιστορίες ανθρώπων της εποχής παρουσιάζονται γλαφυρά από τη συγγραφέα αποδεικνύοντας περίτρανα πως ο έρωτας, η φιλία και η ανθρωπιά ανθίζουν και δυναμώνουν και στις πιο αβάσταχτες συνθήκες . Ο παππούς, η Λήδα, η Ρίτα, ο Κρίστιαν, ο Γκεόργκε αλλά και άλλοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας θα σας διδάξουν πολλά. Το πιο βασικό, όμως, όλων είναι πως το μεγαλείο της καλοσύνης και της αγάπης δε χάνεται και στον χαλεπο καιρό του πολέμου.
Μια αντιπολεμική ωδή, το μυθιστόρημα της Θεοδωριδου. Μια καταγγελία στην φρίκη του και παράλληλα ένας ύμνος στο μεγαλείο κάποιων ανθρώπων με ψυχή μικρού παιδιού . Με τις ιστορίες των κεντρικών ηρώων που κάποιοι από αυτούς κουβαλάνε ένα δυσβάσταχτο προσωπικό φορτίο, καθώς η κοινωνία τους θεωρεί ανίερους, ανήθικους ενώ κατά βάση είναι οι πιο ηθικοί από την υποτιθέμενη τίμια κοινωνία που ζουν η συγγραφέας καθιστά σαφέστατα πως ο άνθρωπος φαίνεται στις ανυπέρβλητες δυσκολίες . Αυτοί που δεν αποκτηνώνονται είναι όσοι πραγματικά έχουν καρδιά ανοικτή και που αγαπάνε αληθινά τον συνάνθρωπο. Ο αλτρουισμός του Γερμανού γιατρού αλλά και άλλων κατακτητών και της διαπομπευμένης Ελληνίδας χήρας και η τελική αναγνώριση τους από την μικρή κοινωνία του νησιού είναι η επιβράβευση των κόπων τους. Η καλοσύνη δεν έχει εθνικότητα. Δε γνωρίζει σύνορα , ούτε θρησκεύματα. Κατοικεί μέσα σε ψυχές πονεμένες λιγότερο ή περισσότερο που δε παύουν να συγχωρούν και να προσαρμόζονται. Όπως επίσης και τα μυαλά λειτουργούν σωστότερα όταν δε κρίνουν με βάση προκαταλήψεις και στερεότυπα.
Ένα βαθιά κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονες πινελιές έρωτα επιφύλαξε για τους αναγνώστες της η Σ. Θεοδωριδου. Έχοντας δώσει άπειρα δείγματα γραφής για την ρεαλιστική απεικόνιση των πραγμάτων και για την τραγικότητα της μοίρας του ανθρώπου για μια ακόμα φορά δείχνει πως η λογοτεχνία ακόμα και όταν έχει σκληρό περιεχόμενο είναι ένα χάδι ψυχής. Έχοντας στη φαρέτρα της όπλο την παραστατική της πένα ηθογραφεί διεισδυτικά όλους τους ήρωες και μεταφέρει άψογα τον αναγνώστη σε ρόλο παρατηρητή στον χωροχρόνο της ιστορίας.
Σε πολλά σημεία συγκινήθηκα. Ειδικά προς το τέλος δυο πολύ έντονες εικόνες από πλευράς συναισθημάτων με ώθησαν να την παραδεχτώ σαν συγγραφέα για μια ακόμα φορά. Πολύ απλά, μιλούσαν από καρδιάς οι εικόνες που αποτύπωσε στο χαρτί χωρίς εξάρσεις μελό και συγγραφικών κλισέ. Τα πρόσωπα του δράματος σε πρώτο πλάνο και ο αναγνώστης οδηγήθηκε και αυτός στη λύτρωση και όλοι μαζί τελικά στην κάθαρση.
Δεν θέλω να σας καταθέσω άλλες σκέψεις μου. Μόνο μια .. αυτή η ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου σίγουρα δε θα είναι χάσιμο χρόνου. Ο Κρίστιαν Μίλλερ και η αυταπάρνηση του καθώς και το ήθος κάποιων ανθρώπων που η ψυχή τους κατακερματίστηκε από την κοινωνία, τον χειρότερο αμείλικτο κριτή των πάντων , θα σας συγκινήσουν αλλά και θα σας διδάξουν τόσα πολλά. Κάποιους από τους ήρωες είμαι σίγουρη τους ξέρετε. Ζούνε ανάμεσα μας. Με όλους όσους μέσα στο δικό τους "πόλεμο" παραμένουν άνθρωποι, λοιπόν , με αυτούς θα συνταυξιδευσετε σε αυτό το νοερό ταξίδι . Βαθμολογία :9,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου