Ο Δ. Σιμος επέστρεψε στα συγγραφικά δρωμενα παραδίδοντας στους αναγνώστες ένα βιβλίο διαφορετικο από αυτά που μας έχει συνηθίσει και σε νέα εκδοτική στέγη , στο Μεταίχμιο . Αυτή τη φορά δε μας συντροφεύει ο αστυνόμος Καπετανος στην Εύβοια , αλλά η Λουκιδη στη Θράκη .
Η αστυνόμος Λουκιδη ,λοιπόν ,προσπαθεί να εξιχνιάσει τρία εγκλήματα με θύματα γυναίκες στην ευρύτερη περιοχή, που όλες βασανίζονται προτού χάσουν τη ζωή τους με συγκεκριμένο τελετουργικό. Παράλληλα , στο μικροσκόπιο της έρευνας της μπαίνει και η οικογένεια Πομάνου . Η μικρότερη κόρη της οικογένειας , η Αλκηστη εξαφανίζεται την ημέρα του μνημοσύνου του πατέρα τους και η Νικόλ η μεγαλύτερη αδερφή της , η οποία λείπει για χρόνια στην Αθήνα και επέστρεψε για το μνημόσυνο προσπαθεί να συσφίξει τις σχέσεις με τη μάνα και τις αδερφές της . Ολες μαζί αγωνιούν για την Αλκηστη . Τελικά , αυτή θα βρέθει ζωντανή ; Ποια είναι η αλήθεια και που βρίσκεται το ψέμα ; Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και κανείς άμοιρος ευθυνών .
Με φόντο την ακριτική Θράκη με τους ιδιαίτερους κανόνες, ήθη και έθιμα λόγω της συνύπαρξης με τη μουσουλμανική μειονότητα ο συγγραφέας διεισδύει στα άδυτα των σχέσεων μιας φαινομενικά αγαπημένης οικογένειας , που όμως τελικά οι δεσμοί που τους συνδέουν βασίζονται σε ένοχα μυστικά , λάθη και πάθη . Τοποθετώντας στο στόχαστρο του τις προβληματικές σχέσεις των μελών της οικογένειας Πομάνου σκηνοθετεί με μαεστρία ένα ψυχολογικό θρίλερ με άρωμα κοινωνικό . Με αφόρμη την επανένωση μιας οικογένειας κάνει καταβύθιση σε θέματα δύσκολα, από αυτά που απασχολούν πάντα την κοινωνία γιατί ουσιαστικά δείχνουν τα κενά της δικαιοσύνης , την αδικία , τη μεροληψία αλλά κυρίως τα άρρωστα μυαλά που βλάπτουν αθώες ψυχές και πολλές φορές μένουν ατιμώρητα . Τοποθετεί τους ήρωες του από την αρχή στην πλοκή και σιγά σιγά μας τους συστήνει απογυμνώνοντας τους . Το παρελθόν ζωντανεύει ξανά , το δίκιο ήρθε για να στοιχειώσει τους ενόχους και η τιμωρία για να δοθεί βαριά και αμείλικτη σα γκιλοτίνα πάνω τους . Όσο προχωρούμε στην υπόθεση του βιβλίου το κουβάρι ξετυλίγεται . Σε πολλά σημεία το μυθιστόρημα είναι κυνικό και ολότελα σκληρό και αδυσώπητο . Θρίλερ για γερά νεύρα και δυνατά στομάχια . Σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης ο αναγνώστης προσπαθεί να αποσαφηνίσει και να διαλευκάνει την υπόθεση και να δει πως συνδέονται οι δολοφονίες με την εξαφάνιση της Αλκηστης . Στοιχηματίζει για τον ένοχο και τα κίνητρα του και εκεί που νομίζει πως η υπόθεση λύθηκε και όλα πήραν το δρόμο τους στο φως , ο Σιμος κάνει μια ανατροπή που τον αφηνει άναυδο .
Είναι ολοφάνερο πως ο συγγραφέας δούλεψε σχολαστικά το πονημα του , καθως είναι πολυπρόσωπο και πολυεπίπεδο . Συμβουλεύτηκε ψυχολογο για να διεισδύσει στα μύχια του μυαλού των ηρώων του και για να μπορέσει να ξεκλειδώσει τις ψυχές τους . Κάποιες είναι βαθιά πονεμένες , με στοιχειωμένο παρελθόν και άλλες απλά αρρωστημένα εγκληματικές . Οι εναλλαγές ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν είναι αψογα τοποθετημένες κανοντας το ανάγνωσμα εθιστικό και με εξάρσεις αγωνίας . Επίσης , οι εναλλαγές των προσώπων (α και γ ) καθώς και ο χωρισμός κεφαλαίων που τιτλοφορούνται με το όνομα του συγκεκριμένου ήρωα , αποδεικνύουν περίτρανα πως έχουμε ένα βιβλίο το οποίο ξεχωρίζει για την ακρίβεια του .
Κάποιοι από τους ήρωες σηκώνουν το δικό τους σταυρό μαρτυρίου . Άλλοι είναι σιωπηλοί συνένοχοι και υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν πως πάντα θα διαφεύγουν από την τιμωρία . Θεωρούν πως η θέση τους , τα αξιώματα τους και η οξυδέρκεια τους θα τους προφυλάσσει πάντα από την τιμωρία . Ευτυχώς όμως που κάποια στιγμή , όλοι θα πάρουν αυτό που τους αναλογεί . Δικαιοσύνη , λύτρωση , νέμεση , ανακούφιση .
Στο τελευταίο του αυτό μυθιστόρημα η γραφή του Σιμου είναι πιο ώριμη από ποτέ . Κάθε λέξη σωστά τοποθετημένη στο γαϊτανάκι των εξελίξεων, έχοντας παλμό και παραστατικότητα . Λόγος κοφτός , άμεσος που ρεει, χωρίς ανούσια παραγεμισματα αλλά γεμάτος εκφραστική δεινότητα που κάνει το ανάγνωσμα εθιστικό .
Δεν γίνεται να μην σας αναφέρω πως διαβάζεται απνευστί . Είμαι ωστόσο βέβαιη πως το καταλάβατε από όσα σας έγραψα . Δεν μπορώ να μη σταθώ όμως στο κεντρικό του θέμα. Το ψυχολογικο αυτό θρίλερ πραγματεύεται τα όρια ανάμεσα στην δικαιοσύνη και την αδικία , την τιμωρία και την αυτοδικία . Θέμα που πονά καθώς είναι πολυδιάστατο και ιδιαίτερο και πάντα μας προβληματίζει αφού γεννά σκέψεις και προβληματισμούς . Παρά τη δυσκολία του ο Σιμος το διαχειρίζεται μαεστρικά , αναδεικνύοντας το στη σωστή διάσταση του και χωρίς εξάρσεις μελό για να εκβιάσει το συναίσθημα. Παίρνοντας αποστάσεις , τοποθετεί τους ενόχους σε ένα άτυπο δικαστήριο της κοινωνίας καταφέρνοντας να οδηγήσει τους ήρωες αλλά και τους αναγνώστες του ,στη λυτρωτική κάθαρση που επιζητούν απεγνωσμένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου