" Θηρευτές ονείρων..." Με την ματιά της Μαρίας Μισσέ!

  Κάποιες φορές νομίζω ότι αυτό που μας κάνει να διαφέρουμε από τα ζώα, δεν είναι μονάχα ότι είμαστε σκεπτόμενα όντα κι ότι επικοινωνούμε μεταξύ μας χρησιμοποιώντας λέξεις, αλλά το γεγονός ή μάλλον η ικανότητα να ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά.
   Καθώς ονειρεύεσαι καλλιεργείς μέσα σου την Ελπίδα για κάτι καλύτερο, κάτι διαφορετικό. Όταν ονειρεύεσαι ο κόσμος σου γίνεται καλύτερος!

  Αλίμονο στον άνθρωπο που δεν ονειρεύεται. Και κρίμα στον άνθρωπο που νομίζει πως δεν έχει δικαίωμα στο όνειρο. Οικτίρω όμως τον ντρίλινο άνθρωπο που εκμεταλλεύτηκε το όνειρο κάποιου άλλου προς όφελος του, με σκοπό το δικό του κέρδος, χωρίς να σκεφτεί ή χωρίς να νοιάζεται για το κόστος αυτού που ονειρεύτηκε, που ήλπιζε για κάτι καλύτερο!

   Ακούω στις ειδήσεις τόσες μέρες τώρα για αυτόν τον ψευτόγιατρο που εκμεταλλεύτηκε τόσους ανθρώπους και ενόσω αυτός θησαύριζε, χάνονταν ανθρώπινες ζωές.
Κάθε λοιπόν που μια ζωή χάνονταν, χανόταν και το όνειρο, η ελπίδα!

Η Ελπίδα...

   Η Ελπίδα που μαυροφορέθηκε πάλι. Εκείνη που άλλοτε έτρεχε ανυπόμονα από σπίτι σε σπίτι να δώσει κουράγιο, εκείνη που φόραγε χρωματιστά ρούχα τα χαμόγελα των ανθρώπων, τώρα περπατάει σκυφτή, καταβεβλημένη. Δάκρυα γυαλίζουν στα μάτια της και το κάποτε ενθαρρυντικό της χαμόγελο τώρα κρύβεται από ντροπή που εμπιστεύτηκε για άλλη μια φορά τα λόγια ενός αγύρτη!

   Κάθε φορά που κάποιος προφασιζόμενος τον υποστηρικτή της, βάζει μπροστά του όπλο και ασπίδα το όνομα της μόνο και μόνο για να θησαυρίσει, δίχως να τον νοιάζει στάλα πως στην ουτοπία που δημιούργησε  κρύβονται ψαλίδια, έτοιμα να κόψουν το νήμα της ζωής. Της οποιασδήποτε ζωής! Σ'αυτή την "κάθε φορά" η Ελπίδα πενθεί για τα διαλυμένα όνειρα.
  
   Τι να κάνει μια μάνα, ένας πατέρας όταν μαθαίνουν ότι χάνουν το παιδί τους; Πιάνονται από όπου μπορούν! Τι να κάνει ο σύζυγος για την γυναίκα του που "φεύγει". Ένας γιός, η κόρη, ο αδερφός;   Κάθε υποψία θαύματος οδηγεί τα βήματα τους σε όλες αυτές τις πόρτες που υπόσχονται ίαση θαυματουργή!!! Υπάρχει άραγε χειρότερο μαρτύριο από το να βλέπεις τον άνθρωπο σου, τον ήλιο της ζωής σου, να αργοσβήνει; Ίσως υπάρχει. Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι η οικογένεια σου έπεσε θύμα ενός  τσαρλατάνου, ενός κομπογιαννίτη. Που στον βωμό του κέρδους τολμάει δίχως ενδοιασμούς να παίξει με  αθώες ζωές, να παίξει με την Ελπίδα!!!
 

     Θέλω να πιστεύω ότι η ζυγαριά της δικαιοσύνης θα γείρει υπέρ των χαμένων ονείρων και ότι κανείς δεν θα τολμήσει να πληγώσει ξανά την Ελπίδα με κανέναν τρόπο! Με κανένα παράνομο σκοπό! Μόνο τότε οι ψυχές όλων αυτών που εξαπατήθηκαν θα ησυχάσουν...