Το τελευταίο μυθιστόρημα της Γ. Γουβελη για μένα ήταν ένα από τα καλύτερα Ελλήνων συγγραφέων που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2020 . Μας μεταφέρει νοερά στον προηγούμενο αιώνα όπου η Ελλάδα σε πολλά επίπεδα γνώρισε δυσχέρειες , ήττες και προκαταλειψεις . Στον Λογγο, η Λευκιω, μια μικρή προσφυγόπουλα από την Σμύρνη ζει τον έρωτα με τον γιο του προεστού τον Ανάσταση. Οι κοινωνικές τους περγαμηνές και η ίδια η μοίρα θα τους χωρίσει . Για την Λευκιω αυτό θα είναι η αρχή για να ζήσει σαν κυνηγημένη με άλλη ταυτότητα και για να γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας. Η πολεμική σύρραξη με την Τουρκία , τα ιστορικά γεγονότα που χάραξαν μια εποχή και μας συνοδεύουν ως σήμερα καθώς και ο αγνός και παραφορος έρωτας είναι στο επίκεντρο θεματικά αυτού του βιβλίου.
Στο πιο ώριμο βιβλίο της Γουβελη ο έρωτας , η ιστορία και τα ήθη και έθιμα μιας κοινωνίας πρωτοστατούν. Οι ήρωες είτε οι πρωταγωνιστες είτε οι συνοδοιπόροι τους σκιαγραφουνται με ρεαλισμό και δυναμική. Βιώνεις το Δράμα τους , συμπασχεις μαζί τους, θυμώνεις με τις επιλογές τους, οργίζεσαι με τις πράξεις τους ειδικότερα όταν αυτές επηρεάζουν ανεπανορθωτα τους άλλους. Ένα αμιγώς ιστορικό και παράλληλα βαθιά κοινωνικό βιβλίο που χάνεσαι στις σελίδες του , χωρίς να κουράζεσαι από την αφήγηση των ιστορικών γεγονότων . Η συγγραφέας τα εγκιβωτίζει στην πλοκή με ουσιαστικό και άμεσο τρόπο και δίνουν ώθηση στα πρόσωπα και σε όσα διαδραματίζονται . Με γραφή που διακατέχεται από παλμό , ένταση και παραστατική δεινότητα . Το Δράμα του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία , ο ξεριζωμός των Ελλήνων , η καχυποψία από τους γηγενείς όταν οι πρόσφυγες ενσωματώθηκαν στην καθημερινότητά τους είναι μερικά από τα θέματα που διαπραγματεύεται το βιβλίο . Παράλληλα , η δύναμη του έρωτα και της αγάπης σαρώνει τα πάντα σε όλα τα επίπεδα . Σε πολλά σημεια ομολογώ πως συγκινήθηκα πολυ . Ειδικότερα με το τελος που δοθηκε στην κεντρική ιστορία δάκρυσα και προβληματίστηκα . Τους λόγους θα τους αντιληφθείτε όταν το διαβάσετε . Σίγουρα το ένιωσα μέσα στη σκέψη μου σκληρό αλλά παράλληλα και ρεαλιστικό . Θα το επιθυμούσα διαφορετικο , γιατί για μένα η ελπίδα και η αισιοδοξία είναι στάση ζωής.
Πολλές φορές οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα σκληροί με όσους έχουν ανάγκη. Ξεχνούν την ανθρωπιά τους, παραλείπουν τις συνέπειες των πράξεων τους και κρίνουν αυστηρά τους άλλους χωρίς ελαφρυντικό. Σκέφτονται με βάση απόψεις και αντιλήψεις που είναι άκυρες ,γιατί πολύ απλά αυτές στηλιτεύουν συνειδήσεις χωρίς να αξιολογούν ορθά συγκυρίες και καταστάσεις . Πάντα , ελπίζω πως θα υπάρχει μια χαραμάδα φως που θα φέρνει την ελπίδα.
Αυτό γίνεται συνήθως με την δύναμη του έρωτα ... και έτσι καταλήγεις να αφήνεσαι να χορέψεις ένα τανγκό που θα ταρακουνήσει το είναι σου .
Βαθμολογία :9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου