ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο «ΒΙΟΣ ΒΙΑΣ», Δήμητρα Παπαδήμα, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, με την ματιά της ΕΥΑΣ ΜΑΡΑΚΗ!

 « Βίος βίας» , τίτλος βαρύς και αδυσώπητος που δίνει όμως ακριβώς τις διαστάσεις του θέματος που πραγματεύεται το βιβλίο , χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης, αποπνέοντας ωστόσο την γεύση που θα έχεις , διαβάζοντας το . Πικρή . Η ζωή είναι άδικη και δύσκολη . Κάποιες φόρες υπερβολική μάλιστα πάνω και στα δυο αυτά κομμάτια . Με αυτή της την πτυχή η Δήμητρα Παπαδήμα γράφει μια ιστορία που αγγίζει την ψυχή σου , παίρνοντας σάρκα και οστά στις σελίδες του . Τοποθετεί την ηρωίδα της να διηγείται τη διαδρομή ζωής της , που συγκλονίζει με την αλήθεια και την σκληρή της όψη . 

 Μια γυναίκα , χωρισμένη με δυο παιδιά , τη μέρα που γιορτάζει τα σαράντα της χρόνια κάνει ένα ειδεχθές έγκλημα . Τίποτα δεν προϊδεάζει για αυτή της την κίνηση . Η ίδια όμως ξέρει καλύτερα , γιατί έφτασε σε αυτήν την πράξη . Θα μάθει και ο αναγνώστης μέσα από την εξιστόρηση της . Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται . Ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και τα βάρη της ψυχής τα επωμίζεται ο κάθε άνθρωπος μόνος του . Τα ασήκωτα όμως , όταν δεν τα μοιράζεσαι , είναι πόνος που κατατρώει τα σωθικά σου . Ρουφά ανελέητα την ενέργεια σου , χωρίς να σε αφήνει να χαρείς τίποτα όμορφο . Με μια συγκλονιστική αφήγηση - ομολογία σε σκληρούς τόνους , με ένταση και κυνικότητα η συγγραφέας δίνει την ευκαιρία στη δολοφόνο να αποκαλύψει σημεία και τέρατα που σοκάρουν . Δίνει βήμα στο αληθινό θύμα , το οποίο κρύβονταν χρόνια και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να πει αλήθειες . Να καταγγείλει με πόνο ψυχής όσα βίωσε μέχρι να φτάσει στο έγκλημα . Όμως μέχρι εκεί ποσά εγκλήματα πέρασε η ίδια ; Πόσες βουβές κραυγές έβγαλε ; Πόσα «ματωμένα » δάκρυα έχυσε ; 

Δεν μπορώ να μην σας πω πως ξεκίνησα το βιβλίο με κάποια επιφύλαξη . Όχι γιατί η συγγραφέας υπήρξε ηθοποιός , άλλωστε μου είναι συμπαθής . Τη θεωρώ αξιόλογη και την παρακολουθώ σε συνεντεύξεις , γιατί είναι ενδιαφέρον άτομο με άποψη και προσωπικότητα που είναι χείμαρρος όταν μιλά . Είχα επιφυλάξεις ,γιατί διαβάζοντας την περίληψη και ακούγοντας κάποια σχόλια σχετικά με το θέμα του βιβλίου , φοβήθηκα μήπως παρουσιαστεί με τρόπο φορτισμένο για να εκβιάσει το συναίσθημα του αναγνώστη . Σε καμία περίπτωση δε συνέβη αυτό . Η Παπαδήμα , έχοντας στη φαρέτρα της μια τραγική ιστορία δίνει πνοή στο θύμα . Αυτό καταγγέλλει στο δικαστήριο και παίρνει πνοή . Οξυγόνο που στερήθηκε για χρόνια, γιατί δε μίλησε και βίωνε βουβά και υπομονετικά ψυχολογικό και σωματικό πόλεμο . Δεν πονάνε μόνο οι πράξεις αλλά και τα λόγια είναι μαχαίρια . Σε πολλά σημεία του βιβλίου ένιωσα πως έχω να κάνω με ένα πολύ ζωντανό κείμενο , που δεν υπάρχει περίπτωση να μην σ αγγίξει . Κείμενο μαχαίρι στην ψυχή . Το θέμα της βίας είναι ανεξάντλητο , χρόνιο και δυστυχώς δύσκολα αντιμετωπίζεται . Άλλωστε γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά πολλών περιστατικών , τα οποία είτε μεγάλα είτε μικρά καταδεικνύουν πως το θύμα υποφέρει και είναι ικανό για πολλά . Αν μαζεύει πολλά η ψυχή του , τα αποθέματα εξαντλούνται . Είτε θα σκοτώσει είτε θα σκοτωθεί . Τότε , τι θα ξεστομίσουμε σε τέτοιες περιπτώσεις ; Θα δώσουμε άφεση , θα δικάσουμε ή θα μείνουμε αδιάφοροι ; Αν μείνουμε αδιάφοροι σημαίνει πως η κοινωνία σάπισε εντελώς . Ελπίζω πως δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το τέλμα . Το να δίνεις άφεση ή το να κανείς βαρύγδουπες δηλώσεις δε λύνει το θέμα . Εκείνο παραμένει . Πρέπει να καταδικάζεις τη βία όποια μορφή και να έχει και να στηρίζεις το θύμα . Μα πάνω από όλα να μην αφήσεις τη βία να απλώνει τα πλοκάμια της . Να τα κόβεις εξαρχής . Μόνο αν αντιμετωπίζεις κάτι από την αρχή το κοιτάς κατάματα , το λύνεις . Θέλουμε λύσεις , όχι εγκλήματα . Όμως ,όλα γίνονται σωστά όταν αντιμετωπίζεις το θέμα στην πραγματική του διάσταση . Με ορθάνοιχτα μάτια και αυτιά , χωρίς φόβο αλλά με πείσμα και θάρρος . 

Η Παπαδήμα κατάφερε με το πόνημα της αυτό , το οποίο είναι μια γροθιά στη βία , μια καταγγελία για όσα συμβαίνουν και ίσως κλείνουμε τα μάτια με τον ωμό της λόγο να με κάνει να μην θέλω να διακόψω το λόγο αυτής της γυναίκας . Δεν άφησα το βιβλίο μέχρι να το τελειώσω . Αισθανόμουν πως η γυναίκα αυτή απευθυνόταν σε μένα και ζητούσε βοήθεια και δε γινόταν να μείνω απαθής στο Δράμα της . Το τέλος ειδικά του βιβλίου είναι σαρωτικό σαν την ανεμοθύελλα που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της .Εκεί φωτίζονται όλες οι πτυχές της τραγωδίας , έρχονται στην επιφάνεια τα αληθινά γεγονότα και φέρνουν μαζί τους την λύτρωση . Την κάθαρση . Δε θα ήθελα να σταθώ σε τεχνικά σημεία που αφορούν στο βιβλίο . Τα διεκπεραίωσε πολύ καλά η συγγραφέας , όμως σε τέτοια μυθιστορήματα αυτά δεν έχουν τόσο πολύ τον πρωτεύοντα ρόλο . Αξία έχουν , οι ήρωες που μπορεί να είναι κάποιος από εμάς και τα μηνύματα που αποπνέουν . 

Τα βιβλία όσο σκληρά και να είναι , αν είναι ρεαλιστικά με ουσία αφήνουν μια χαραμάδα φως για να δεις τη ζωή αλλιώς . Να σκεφτείς πως μπορεί να υπάρξει αλλαγή , να γίνει καλύτερη αν εσυ και εγώ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές , θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο . Άλλωστε , όλοι μαζί μπορούμε . 

Βαθμολογία :9/10