ΚΡΙΤΙΚΗ για το βιβλιο «ΤΟ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΤΟΥ ΝΆΝΟΥ», ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ, εκδόσεις Ψυχογιός, με την ματιά της ΕΥΑΣ ΜΑΡΑΚΗ!

       Νέο μυθιστόρημα για την Χρυσηίδα Δημουλίδου και αισθάνθηκα πως για μία ακόμα φορά θα συζητήσουμε διεξοδικά γι’ αυτό. Με τίτλο που ιντριγκάρει  και με καλαίσθητο εξώφυλλο η συγγραφέας επανήλθε στα συγγραφικά δρώμενα με ένα βιβλίο που θα το χαρακτήριζα βαθιά κοινωνικό και θα σας εξηγήσω τους λόγους. Μεταφερόμαστε στη χρυσή εποχή του ελληνικού μπάσκετ , το 1987, όπου τα χρυσά κατορθώματα του Γκάλη, του  Γιαννάκη και των άλλων παικτών της Εθνικής ομάδας ώθησαν τα νέα παιδιά να αγαπήσουν το άθλημα και να ασχοληθούν μ ’αυτό.  Ανάμεσά τους ο Νικήτας με τους καρδιακούς του φίλους. Με ταλέντο σε συνδυασμό με σκληρή δουλειά ο Νικήτας Φωτιάδης καταφέρνει να κλείσει μια πολύ καλή μεταγραφή στο εξωτερικό  . Όμως ,η μοίρα δεν έχει ξεστομίσει την τελευταία της λέξη. Όλα παίρνουν άλλη πορεία. Είκοσι ένα χρόνια μετά ένας κατά συρροήν  δολοφόνος αφήνει τα θύματα του σε στάση εσταυρωμένου κι δίπλα τους ένα ομοίωμα νάνου. Ποιος και γιατί κρύβεται πίσω από αυτό; Τι συνδέει τα θύματα;

       Λοιπόν, όσοι διαβάσετε το βιβλίο θα διαπιστώσετε πως βρίθει από κοινωνικά μηνύματα. Η συγγραφέας στήνει την πλοκή, έχοντας ως ορμητήριο τα όνειρα ενός ταλαντούχου νέου. Ο Νικήτας ή ο κάθε άνθρωπος σαν αυτόν που είναι γεμάτος επιδιώξεις και σχέδια γίνεται θύμα της ανηθικότητας, της ματαιοδοξίας, του πλούτου. Η ιστορία παίρνει άλλες διαστάσεις καθώς η ζωή του Νικήτα, της οικογένειάς του ανατρέπεται και καταρρακώνεται η ψυχική τους δύναμη. Παράλληλα, η συγγραφέας διεισδύει στον κάθε ήρωα της φωτίζοντας τα εσώψυχα τους και καταφέρνει να αναδείξει πολλά θέματα που όλοι μας έχουμε κατά νου . Προβάλλεται η κοινωνική αδικία ,ο ψεύτικος κόσμος του αλκοόλ και των ναρκωτικών, το χρήμα και η ματαιοδοξία του, οι εφήμερες σχέσεις και ο περίεργος κόσμος του διαδικτύου. Όλα αυτά παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τα μάτια του Νικήτα αλλά και της οικογενείας του, που σηκώνει και αυτή το προσωπικό της σταυρό αγόγγυστα και κυρίως με πενιχρές δυνάμεις . Μου άρεσε που στο κέντρο βάρος της πλοκής τέθηκε η οικογένεια και οι σχέσεις των αδερφών μεταξύ τους , όπως και των γιων με τη μάνα αλλά και η αληθινή φιλία του κεντρικού ήρωα με τους φίλους του . Οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις αναδεικνύονται στα δύσκολα   ,στα ζόρια . Έχουμε σε αυτό το βιβλίο μια ρεαλιστική ανθρώπινη ιστορία πολυεπίπεδη που συγκινεί και σοκάρει . Από τη στιγμή που προστέθηκε στα πρόσωπα ο Σοφοκλής Καραμάνος που ερευνά τις δολοφονίες το μυθιστόρημα απέκτησε αγωνία και αστυνομική χροιά. Προς τη λύση της ιστορίας μου άρεσε η τροπή που πήρε η σχέση των δυο αδερφών Φωτιάδη όπως και το φινάλε που επέλεξε να δώσει η συγγραφέας.

       Πρόκειται , όπως σας ανέφερα, για μια τραγική ιστορία ,άκρως ανθρώπινη που μαρτυρά περίτρανα πως πολλές φορές οι αδικίες έστω και καθυστερημένα έρχονται στο φως και αποκαθίστανται.  Δυστυχώς, όμως αυτή η αποκατάσταση δεν έρχεται δίχως δάκρυ και πόνο . Τότε έρχεσαι στη δύσκολη θέση να ξεχωρίσεις το σωστό από το άδικο, το θύτη από το θύμα, αλλά οι ισορροπίες είναι εύθραυστες σαν γυαλί. Η Δημουλίδου με τον άμεσο και παραστατικό της λόγο σε ωθεί να σκεφτείς έννοιες όπως δικαίωση, νέμεση, κάθαρση. Εσύ ο αναγνώστης παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον το Νικήτα και τα υπόλοιπα πρόσωπα της τραγωδίας και εσύ καλείσαι να διαχωρίσεις το θύτη από το θύμα στα μύχια της σκέψης σου. Η ίδια φωτίζοντας όλες τις πτυχές της υπόθεσης κρατά αποστάσεις και αφήνει εσένα τον αναγνώστη να αποφασίσεις με γνώμονα την καρδιά και τη λογική  . Δεν μπορώ να παραλείψω πως κάποια πρόσωπα μέσα στην ιστορία τα αγάπησα , άλλα τα σιχάθηκα .Κανένα, όμως ,δε με άφησε αδιάφορη καθώς ο νους είναι δαιδαλώδης και παίζει παιχνίδι. Γιατί δεν υπάρχει μόνο το μαύρο ή το λευκό χρώμα υπάρχει και το γκρι.

        Κατ’ εμέ, το μυθιστόρημα αυτό δεν είναι καθαρά αστυνομικό για συγκεκριμένους λόγους που δεν χρειάζεται να τους αναφέρω. Είναι σύγχρονο κοινωνικό που παίζει με το μυαλό σου με έντονη αγωνία κι μυστικά που ταράζουν τις ισορροπίες . Όμως ,σημασία δεν έχει τόσο το είδος όσο το αν είναι καλό και αυτό εδώ είναι ένα πολύ καλό βιβλίο , που σε ωθεί να σκεφτείς. Τροφή για σκέψη, λοιπό, και προβληματισμό. Τα βιβλία θέλουμε να είναι παράθυρα στην ζωή. Παράθυρα ανοικτά όπως πρέπει να είναι και τα μυαλά μας.