Το καλύτερο ψέμα είναι η μισή αλήθεια . Μια φράση κλειδί για την εξέλιξη της πλοκής του πρώτου μυθιστορήματος της Μαριάννας Παπαζήση με τίτλο «προσμονή» . Αυτοκτονία ή δολοφονία ο θάνατος της Λένας; Μια νέα γυναίκα μαζί με την έφηβη κόρη της καταφτάνουν σε ένα μικρό χωριό. Οι κάτοικοι του θα τις αντιμετωπίζουν με καχυποψία και κάποιοι θα ταραχτούνε πολύ. Η Ιουλία θα σταθεί πλάι στην νεοφερμένη συμμαθήτριά της και μια σχέση ζωής θα γεννηθεί με την Ιρίνα που θα περάσει δια πυρός και σιδήρου. Χρόνια μετά το παρελθόν ζητά επιτακτικά απαντήσεις . Γιατί εξαφανίζεται η νεαρή δημοσιογράφος ;
Το μυθιστόρημα ξεκινά με ένα γεγονός που τοποθετείται στο παρόν κι το οποίο ξεδιπλώνει το παρελθόν, δίνοντας τη σκυτάλη σε αυτό. Έτσι, με εφαλτήριο μια αινιγματική εξαφάνιση παρουσιάζονται τα πρόσωπα της ιστορίας. Η συγγραφέας αποτυπώνει πολύ παραστατικά τη νοοτροπία της επαρχίας, με τα ήθη και τα έθιμα της καθώς και με τα στερεότυπα και τη συντηρητική δομή της . Μυστικά , φιλίες, αδιέξοδες σχέσεις, συμβιβασμοί πρωταγωνιστούν στο βιβλίο , το οποίο παρουσιάζει ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος. Η Παπαζήση τοποθετεί στο μικροσκόπιο της τις ανθρώπινες σχέσεις και τις παρουσίαζει γλαφυρά στον αναγνώστη από τη θέση του παρατηρητή. Δεν συμμετέχει, απλά καταγράφει τα γεγονότα διεισδυτικά . Κάποιες φορές σχολιάζει αλήθειες γενικού κύρους, ωστόσο δεν αφήνει σε καμία περίπτωση τον εαυτό της να κρίνει τα πρόσωπα του δράματος. Ο αναγνώστης παρατηρεί τους ήρωες να ερωτεύονται, να αγαπάνε με πάθος, να ζούνε εγκλωβισμένοι σε πρέπει και εξάγει τα δικά του συμπεράσματα για το μερίδιο ευθύνης του καθένα.
Πρόκειται για ένα ηθογραφικό μυθιστόρημα, το οποίο είναι χρωματισμένο με αγωνία και μπόλικες δόσεις μυστηρίου. Με λιτή γραφή αλλά παράλληλα δυναμική η Παπαζήση συνθέτει το μωσαϊκό μιας ανθρώπινης ιστορίας, πολυπρόσωπης και βαθιά κοινωνικής. Κάποια πρόσωπα είναι άκρως τραγικά. Σχέσεις πολύπλοκες σε όλα τα επίπεδα, αφού αλήθειες που ειπωθήκαν μισές τις έκαναν ακόμα πιο ιδιαίτερες. Η συγγραφέας φωτίζει καθώς προχωρά η πλοκή όλες τις πτυχές της υπόθεσης και επιφυλάσσει ένα φινάλε, που αν και το είχα υποψιαστεί το παρουσίασε με τρόπο ανατρεπτικό που δεν αφήνει ερωτηματικά. Όλα αποσαφηνίζονται και οι ήρωες παίρνουν όσα τους αξίζουν .
Ομολογώ πως λάτρεψα την Ιρίνα, γιατί είναι ένας ιδιαίτερος και πολύπλοκος χαρακτήρας. Κατανόησα πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς της, τον τρόπο που αγαπούσε, που ερωτευόταν ακόμα και τη σχέση της με το μικρό της γιο. Ωστόσο, με ξένισε ο τρόπος που χειρίστηκε την αποκάλυψη από αφορούσε στο θάνατο της μητέρας της. Σε εκείνο το σημείο δεν με έπεισε ιδιαίτερα, ωστόσο κατανοώ τη μυθοπλασία και τη λύση που αποζητά ο κάθε συγγραφέας . Ίσως να φταίει που πάντα διακαώς προσδοκώ λυτρωτικά την κάθαρση , την εξιλέωση και την νέμεση.
Επίσης, σαν ηρωίδα μου άρεσε η Ιουλία, η οποία διακατέχονταν από λογική και προσπαθούσε πάντα ακόμα και ανεπιτυχώς να κρατά εύθραυστες ισορροπίες. Η Παπαζήση διείσδυσε στην ιδιαίτερη φιλική σχέση των δυο κοριτσιών , η οποία πέρασε πολλές τρικυμίες . Δυο χαρακτήρες έντονοι και διαφορετικοί είναι λογικό να συμπορευθούν όπως και να συγκρουστούν . Γνώμονας τους ,όμως, ήταν το πραγματικό νοιάξιμο που τις ένωσε και που στα δύσκολα στάθηκε η μία στην άλλη.
Δε θα ήθελα να γράψω περισσότερα για αυτό το βιβλίο , γιατί είναι μια αξιόλογη προσπάθεια από μία νέα συγγραφέα και πιστεύω πως πρέπει να στεκόμαστε πιο πολύ στην προσπάθεια για το εγχείρημα και όχι τόσο στα ψεγάδια του.
Βαθμολογία:9-/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου